Podróż W Azji, której głosu już nie słychać

Miejscowi zachwalają wyspy Perhentians, jako najlepsza miejscówka do spokojnego, nieprzesyconego zdobyczami cywilizacji, wypoczynku. Wyspy już swoim dosłownym tłumaczeniem – Wyspy Przerwy w Podróży, zapraszają do wizytacji. Mniejsza z dwóch wysp – Pulau Kecil to mekka społeczności backpackerskiej, przeciwnie do drugiej z wysp – Pulau Besar, która wczasuje głównie masową turystykę. Obie wyspy pozostają królestwem czystej, nieskażonej dobrami konsumpcjonizmu natury. Na swoją pustelnię, moje miejsce pozwalające choć na chwilę uciec od szarości dnia codziennego, obrałem bliższą moim ideałom, trochę hippisowską, skupiającą backpackerską brać, wyspę Kecil. Tyle się naczytałem o miejscach wyśnionych, sławnych niebiańskich plażach, hojnie i tyleż niesłusznie rajami określanymi, że sceptycznie podchodziłem do przewodnikowych superlatywów i uniesień, wartkim strumieniem płynącym przy opisywaniu wysp Perhentians. Kilka dni tu spędzonych, zweryfikowało moją agnostyczną postawę.

Plaże są koloru talku, pozbawione choćby malutkiego kamyczka. Strzeliste, smukłe i soczyście zielone palmy, coraz rzadziej spotykany dzisiaj widok, królują dostarczając cienia, jakże w upalne dni potrzebnego. Małe resorciki, drewniane szaletki z rzadka i skromnie chowają się w ich cieniu, jakby chcąc dać dowodu na pozostawanie przywar cywilizacji w opozycji do dominującej tu natury. Fakt ten uświadam sobie z pełną powagą, stwierdzając, że na wyspie nie ma żadnej drogi, samochodów, ni innych mechanicznych pojazdów. Ba, jedyny, miarowy odgłos, czasem ledwo słyszalny, to warkot agregatów prądotwórczych. Ewentualnie jakiegoś żyjątka wspólnie domek zamieszkującego, w moim przypadku pokaźnych rozmiarów i o jeszcze pokaźniejszym barytonie, gekona toke. Elektryka, wytwarzana dzięki agregatom,  jest dostępna jedynie kilka godzin. Toteż jedyną przyjemnością jakiej należy się na Perhentianach oddawać jest niespieszne czerpanie owego niekonsumpcyjnego świata czystej i nieskażonej natury. Pozostaje więc wylegiwanie się na bielusińkim piaseczku, zażywanie kapieli w mieniącym się różnymi, zależnie od pory dnia, odcieniami błekitu morzu, odbywanie trekkingów w gęsto porastającą wyspę dżunglę. Samo wejście do przyjemnie ciepłej wody przenosi nas wprost do królestwa podwodnego świata. Nie trzeba daleko się oddalać od brzegu by zobaczyć całe ławice, tysiące, milony, malutkich, trochę większych, czerwonych,, niebieskich, brązowych, żółtych, nakrapianych, pręgowanych, wydłużonych, zaokrąglonych,....., rybek. Ach fantazja natury przy tworzeniu podwodnego świata nie miała granic.

Zaproszenie słane z podwodnych głębin było na tyle wyraźne, że czas wypełniałem głównie nurkowaniem. Każdemu, owładniętemu magią podwodnego świata, mogę z czystym sumieniem i pełną odpowiedzialnośćią polecić Perhentian Islands jako jedną z najlepszych destynacji nurkowych świata. Żółwie, rekiny, mureny, barrakudy, płaszczki mają tu swoje własne królestwo. Do pełni szczęścia brakowało tylko moich ulubionych, majestatycznych mant. Szczególnie w pamięć zapadło mi nurkowanie w “sugar wreck'u”, statku transportowym, który zatonął z pokładem cukru w trakcie sztormu kilka lat temu. Doświadczyłem tam zdarzenia, do tej pory głęboko skrywanego co najwyżej w świecie wyimaginowanych fantazji, bądź filmów tegoż gatunku. Otóż znajduje się w nim komora próżniowa, gdzie można zdjąć oprzyrządowanie nurkowe i w najlepsze porozmawiać z kompanem podwodnej przygody. Stanu euforycznego nie osłabia nawet fakt, że powietrze tam zależałe jest trochę “stare” i kolokwialnie mówiąc śmierdzi.

Tym bardziej przykro na sercu robi się, gdy mając w pamięci cudowność malezyjskiego podwodnego świata, czytam dni kilka temu, że malezyjskie władze zamknęły niedawno 9 z 83 miejsc nurkowych z powodu bielenia koralowca. Jak widać nie byłem świadom, że zgubne macki świata konsumpcyjnego dotarły tu wcześniej, niż można było to zauważyć. Boję się o Perhentiany, obawiam się, że pewnego dnia królujące tu palmy ulegną niszczącemu wpływowi cywilizacji, ustępując miejsca kompleksom turystycznym, drogom, innym dobrom patetycznie zwanego kroku ludzkości naprzód.

P.S. Sam się zresztą ku temu przyczyniłem, o czym wyrzuty sumienia do dziś przypominają, pałaszując z nieokiełznaną żądzą, być może towarzyszkę podwodnej zabawy, torpedowatą barrakudę.

O Parku Narodowym Taman Negara marzyłem od chwili, gdy przekroczyłem malezyjską granicę. Na moją wyobraźnię oddziaływały zwłaszcza legendy krążące o tym miejscu, głównie zaś fakt, że to najstarszy deszczowy las świata. Byłem ciekaw porównań azjatyckiej, prawdziwej dżungli do słynnej amazońskiej, w której ponad rok temu miałem sposobność być. Odtąd, nawet podczas błogiego relaksu na cudownych malezyjskich wyspach, moje myśli ulatywały w krainę wilgotnej, rozbuchanej masą nieznanych dźwięków, pełnej tajemniczości i rządzącej się własnymi prawami dżungli.

Rzeczywistość poczęła przerastać kłębiące się w głowie marzenia. Dzień poprzedzający moją eksplorację, w zasadzie wieczór, wypełniały dźwięki dochodzące z dżungli, niejednych przyprawiające o grozę, we mnie wzbudzające tym większe zainteresowanie i pobudzające krew do szybszego krążenia. Grzmiało, huczało, bzykało, piszczało, zdawało się, że grano najwykwintniejszą symfonie. Ah, można by tutaj popuścić wodzy fantazji i wyobrażać sobie najbardziej niestworzonych autorów owych dźwięków. Rankiem, mając w pamięci wieczorny recital wyruszyłem stawić czoła najstarszemu lasowi deszczowemu świata. Wystarczyło tylko przepłynąć rzekę oddzielającą świat człowieka od świata marzeń. Za rzeką miał się jawić świat w postaci jaką sam stwórca stworzył, dziki nieprzystępny, pełen niezrozumiałych dla człowieka czasów zkomputeryzowanych zjawisk, świat o którym jedni śnią, inni z kolei marzą, by nie być jego częścią. Dla mnie, przedstawiciela pierwszej grupy, dzień zapowiadał zachłystywanie się adrenaliną, nowymi, często niewytłumaczalnymi, doznaniami.

W ciągu dnia zrobiliśmy, towarzyszem mojej eskapady po miejscowej dżungli był sympatyczny Australijczyk, ilość kilometrów, którą inni robili w dwa, trzy dni. Tempo narzucone przez mojego kompana z Antypodów dawało się we znaki, zwłaszcza w postaci hektolitrów spijanej wody, niemniej musiałem mu dokazać, że i w kraju byłych demoludów potrafią, że i u nas aktywność sportowa to nietylko pusty banał. Wieczorem opowiadając towarzyszom noclegowni liczbę miejsc nawiedzonych w trakcie mijającego dnia, aż łapali się za głowę, twierdząc, że to niemożliwe. Moja głowa nie była bynajmniej skora do bałwochwańczych przechwałek, mnie irytował jeden fakt. Mimo, iż dotarliśmy do miejsc niezdeptanych zbytnio turystycznym butem, mimo, że staraliśmy się nie dawać dżungli świadectwa swojej obecności, wracałem rozczarowany. I tak dzień po dniu. Wyobrażenia o spotkaniu na swej drodze dzikiego zwierza, o ujrzeniu go w najpiękniejszej jego postaci, dzikiej, niokiełznanej, wolnej od okowów zakładanych ludzką ręką, pozostawały niespełnionym marzeniem. Marzeniem, którego ostatecznie aż do dnia wyjazdu z tego miejsca nie udało się urzeczywistnić. Moje kolejne podejście do dżungli, wprawdzie na zupełnie innym kontynencie, przyniosło kolejne rozczarowanie. Począłem odtąd poczytywać autorów uwielbianych w dzieciństwie książek podróżniczych za osoby o zbyt wybujałej fantazji, naginających dla potrzeb zwiększenia nakładu, czy rozbudzenia w czytelniku sfery marzeń, dżunglastą rzeczywistość.

Pewnie by tak zostało, gdyby pewnego dnia nie trafił przed moje oczy fantastyczny artykuł tłumaczący ową dżunglastą rzeczywistość. Niejaki David Adam na łamach Guardiana (http://przewodnik.onet.pl/azja/malezja/znikajace-zwierzeta,1,3293841,artykul.html) opisał pod znamiennym tytułem “ Znikające zwierzęta” stan realny fauny lasu tropikalnego, głównie w oparciu o tereny Azji Południowo-Wschodniej, choć rzecz jasna to problem w skali globalnej. Otóź z nadmienianego regionu, w artykule mowa również o Malezji, w ciągu ostatniej dekady wyeksportowano legalnie ponad 35 milionów zwierząt, głównie na potrzeby kolekcjonerskie. Liczba zwierząt wywiezionych drogą pozaprawną urasta do setek milionów. Nie dziwota, że naukowcy stworzyli, dla wyjaśnienia owego zjawiska, pojęcie “ syndromu lasu pustego”.

Moja dżunglasta włóczęga niestety odbywała się w cieniu owego syndromu. Jakże smutno na sercu, gdy człowiek zdaje sobie sprawę, że skutkiem jego działań, dżunglasta rzeczywistość przybiera taką postać. Jakże smutno człowiekowi robi się na duszy, gdy wkraczając w progi dzikiego lasu nie słyszy śpiewu ptaków, bzykania owadów, pomruków dzikiego zwierza, typowych odgłosów właściwych dżungli. Miast tego ogarnia go, przenika na wskroś, wszechobecna cisza, panującą wokół pustka, drażniącą uszy, odzdziaływująca na zmysły, zwłaszcza na sferę wrażliwości,.

Kuala Lumpur (a właściwie Kel Ej) w przeciwieństwie do na wskroś przesiąkniętych historią Penangu,a  zwłaszcza Malakki, nie szczyci się wiekową spuścizną historyczną i kulturową. Byłoby zresztą o to ciężko, skoro miasto liczy sobie raptem 1,5 wieku. Ekspedycja 87 chińskich górników założyła w 1857 roku w zbiegu rzek Klang i Gombak kopalnię cyny, w otoczeniu której ulokowano natępnie miasto Kuala Lumpur – dosłownie błotniste ujście rzeki. Dziś błotnistych śladów historii miasta szukać nie sposób. Bardziej znamiennym jest raczej zadzieranie głowy do góry i to bynajmniej nie dla zamanifestowania butnej i aroganckiej postawy. Kuala Lumpur niebywale rozrosło się do góry. To miasto wieżowców, szklanych drapaczy chmur, światłej myśli i nowoczesnych trendów architektonicznych. Samo Kuala Lumpur nie jest duże, spokojnie można je obejść z buta. Czasem wydaje się, że większym jest ku górze niż na szerokość. Nawet nie wiadomo kiedy opuszcza się dzielnicę chińską, dalej hinduską, by wreszcie wkroczyć w ścisłe centrum KL, sławne Golden Triangle.

Miałem sposobność być w malezyjskiej stolicy trzykrotnie w trakcie mojej włóczęgi po tym kraju. Pierwotne zafascynowanie miastem, wyrażające się podziwem dla jego nowoczesności, układu urbanizacyjnego, wrażenia ładu i porządku, poczęło wraz z każdą kolejną wizytą gasnąć i zanikać. Po pewnym czasie nowoczesność, cywilizacyjny modernizm miasta zaczyna przytłaczać, sprawiać że człowiek poczyna się w mieście dusić i pragnie jak najrychlej je opuścić. Zupełnie inaczej niż choćby w Bangkoku, który po początkowym szoku cywilizacyjnym z biegiem czasu zaczyna fascynować, wciągać, ukazując swą niezwykłą, pełną egzotyki, intrygującej pretensjonalności i sprzeczności, twarz.

Symbole miasta, swego czasu najwyższe na świecie, ośmiokątne wieże Petronas Tower (452 metry), owszem przyciagają oko, ale zaciekawienie im towarzyszące wynika bardziej z rozbrzmiałej ich sławy, niźli zachwytu nad ich architektoniczną kompozycją. Moja nonkonformistyczna postawa w stosunku do współczesnych upodobań architektonicznych przejawia się tym, że okres spędzony w towarzystwie owych rozsławionych drapaczy chmur nie jest zbytnio wydłużającym się. Miast w szaleńczym tempie i po długim oczekiwaniu w kolejkach, zaliczać punkt widokowy udostepniony dla turystycznej braci na tarasie widokowym na wysokości 170 metrów, lepiej udać się ku KL Tower. Ta jedna z najwyższych wież telewizyjnych świata daje sposobność spoglądania na krainę wieżowców ze znacznie wyższego pułapu, bo aż z 288 metrów. Las wieżowców, wyrastających z każdej strony budzi podziw, zwłaszcza dla przenikliwości procesów myślowych u autorów koncepcji tychże drapaczów. Czyż jednak nie byłby przyjemniejszym widok na zielony las deszczowy, pełen życia, wilgotności i żywotności, wolny od wielkomiejskich przywar jak smog, smród spalin, czy hałas. Namiastką takiego odczucia może być spacer po położonym pod wieżą skrawku takiego dziewiczego lasu. To swoisty fenomen, że na terenie zindustrializowanego, tchnącego wszelkimi przejawami nowoczesności, miasta, udało się zachować malutką, ale jednak oazę dzikiej natury z jej niesamowitą florą i fauną.

Zdecydowanie przyjemniej prezentują się połóżone już poza Golden Triangle, choć w odległości spacerowej, dzielnice Little India czy Chinatown. Tutaj, nietylko z uwagi na widok azjatyckich rysów twarzy, można poczuć trochę azjatyckości malajskiej stolicy. Wymieszany, wielokulturowy tłum prowadzi swoje własne, pełne gwaru i intensywności życie. Tutaj można rozsmakować się w świetnej malajskiej kuchni, wymienić poglądy z przedstawicielem każej praktycznie dalekowschodniej nacji, czy też zakupić każdy wyimaginowanych produkt. Targ na Petalling Street oferuje wszystko czego dusza zapragnie, od ciuchów najsłynniejszych włoskich domów mody, przez chińskie latawce, nowoczesną elektronikę, aż po maski plemion Sarawaku. Umiejętność targowania się jest wskazana, a prawdziwy specjalista w tym językowym rzemiośle może nabyć towary po cenach śmiesznie nierelatywnych w porównaniu do Europy. Nie dziwota więc, że swoje kolejne wizyty w malezyjskiej stolicy ograniczałem właściwie do tego terytorium, wtapiając się w barwny tłum, zaspokajając pragnienia żółądkowe i obserwując fascynujący świat azjatyckiej przedsiębiorczości i handlowej kreatywności.

Najczęstszym epitetem jakim literatura podróżnicza posługuje się opisując malezyjską wyspę Penang jest określenie Perła Orientu. Na pierwszy rzut oka wydaje się ono jak najbardziej trafione. Penang ma wiele przymiotów, które przyzwalają na tak górnolotne charakteryzowanie wyspy. Po dłuższej analizie uzmysławiam sobie jednak, że określeniem takim można by tytułować jeszcze kilka innych destynacji Orientu. Ba, nawet w samej Malezji takowe znalazłoby się, mam tu na myśli głównie kolonialną Malakkę. Penang jest wyjątkowy w inny sposób. Dla mnie Penang to przede wszystkim wyspa kuchnia, wyspa najsmaczniejszych kulinariów, jakie danym mi było w życiu zasmakować. Do tej pory na samą myśl o delikatesach tam kosztowanych milej na podniebieniu się robi. Mimo, że nieumiarkowanie w jedzeniu nie jest chlubą, którą należy się powszechnie chełpić, niemniej ta sama czynność na Penangu, zwłaszcza patrząc na innych towarzyszy stołu, chlipiących, parskających, dostarczających dowodów na niezwykłość kulinarnej wprawy tubylców, należy do tradycji. I generalnie obżarstwo na Penangu jest w dobrym zwyczaju. Jemu urąganie, uchylanie się od serwowanych tu smakołyków, stanowiłoby niewątpliwie prztyczek w dumę wyspy, hołubiącej zasadzie przez żołądek do serca. Dla mnie taką oto drogą Penang zaskarbił sobie swą dozgonną miłość.

Wędrowałem więc ulicami Georgetown, kolonialnej stolicy wyspy, szlakiem restauracji, tawern, ulicznych straganów i kiermaszy. Kroczyłem śladem kulinarnych przybytków malajskich, chińskich, a zwłaszcza hinduskich. Wolny czas między sprawdzaniem możliwości trawiennych organizmu wypełniałem marszami kolonialnymi uliczkami przepięknego Georgetown. W końcu na listę UNESCO wpisuje się obiekty nie z racji ich różnorodności i dystynktowności kulinarnej.

Miasto Georgetown założył w 1786 roku kapitan Francis Light, angielski podróżnik pracujący dla Kompanii Wschodnioindyjskiej. Kompania ta, poszukując portu zdatnego do zaopatrywania i ochrony swych statków przewożących cenne ładunki z herbatą i opium z Chin, uznała, że właśnie wyspa Penang jest najwłaściwszym ku temu miejscem. Wyłudziła więc wyspę od sułtana Kedahu, oferując mu w zamian ochronę przed wrogami. Aby umotywować jakoś przyszłych plantatorów, kapitan Light rozkazał napełnić lufy armatnie srebrnikami z okrętowego skarbca i wystrzelić je w kierunku wyspy. Nie trzeba było o lepsze zaproszenie. Kto żyw, ruszył w kierunku nieznanego lądu. Podobno do dziś na wyspie można znaleźć srebrniki zalatujące armatnim prochem. Light założył miasto wycinając dżunglę. Na cześć króla Jerzego IV nazwał je Georgetown. Ślady brytyjskiej przeszłości miasta widać na każdym kroku. Europejski szyk urbanizacyjny, wiktoriański charakter zabudowy, architektoniczna elegancja – wszystko to świadczy o latach brytyjskiej bytności na wyspie i dostarcza dowodu na inną niż tylko bitna, spływająca krwią, imperialna twarz Imperium Brytyjskiego.

Mimo, że wyspa ma wiele do zaoferowania, to właściwie sporadycznie zapuszczam się poza urzekającą stolicę wyspy. Stare miasto w dalszym ciągu wygląda jakby przeniesiono je żywcem z XIX wiecznych obrazów. Mnie owa staromiejskość pociąga najbardziej. Toteż podglądam jubilerów przy pracy, pucybutów obcierających kurz z damskich pantofli, chińczyków grających na ulicach w madżonga, czy zwyczajnie przesiaduję godzinami na chodniku. Odwiedzam muzea, antykwariaty, kroczę każdym możliwym zaułkiem, starając się przesiąknąć przedwiekową atmosferą miasta. Nocleg na romantycznie brzmiącej uliczce Love Lane, w starej kolonialnej kamienicy, z ciężkimi ołowianymi drzwiami, drewnianymi okiennicami, skrzypiącą podłogą i wielkim wiktoriańskim łożem, pozwala to wrażenie potęgować.

Czasem żar lejący się z nieba, w co obecnie trudno uwierzyć, patrząc w zaszronione szyby, może doskwierać. W Malezji receptą na nieznośną spiekotę jest wizytacja Cameroon Highlands. Położone w krainie wzgórz pasmo Cameroon Highlands gwarantuje dwie rzeczy, obie zresztą przynoszące niebywałą rozkosz, wręcz niebywały stan uniesienia dla organizmu. Dominuje tu, w którą by stronę nie popatrzeć, wszechobecna zieleń, całe jej masy oraz chłód, jakiż przyjemny i ożywczy chłód. Tutejszy mikroklimat sprawia, że jest to idealne miejsce dla różnego rodzaju farm i plantacji. Mnie trochę przypomina cejlońską Krainę Wzgórz. Choć, jak później konstatuję nie jest to aż tak majestatyczne miejsce jak to na Sri Lance. Wysokości od 1300 do ponad 2000 m bledną przy tych cejlońskich, a i widoki, mimo, że zachęcające do wojaży po tej pięknej krainie, nijak się mają do zachwytów towarzyszących mi w trakcie wojaży po cejlońskiej Krainie Wzgórz.

Miejsce to odkrył, spenetrował i skartografował dla potomnych angielski badacz William Cameroon. Nawet mapy nie pomogły jednak Jimiemu Thompsonowi, znanemu milionerowi i łowcowi przygód w tym by się w tym miejscu nie zatracił. Historia jego zaginięcia do dziś pozostaje niewyjaśnioną zagadką.

Kilkudniowa eksploracja górskiej krainy dostarczyła niebywałej pożywki dla moich zmysłów wzrokowych. Widoki na zielone kobierce krzewów herbacianych, z niezwykłą elegancją otulające okoliczne doliny, wizyty w farmach motyli, na plantacjach truskawek – w Cameroon Highlands nie sposób się nudzić. Nie mogłem sobie oczywiście pozwolić na odpuszczenie najwyższego szczytu krainy – Gunung Brinchang (2032 m). Sam widok ze szczytu nie powalał na kolana, ale 12 km trasa na ów wierzchołek przez dżunglę stanowiła miłą formę aktywności oraz dostarczała sposobności na obserwowanie i smakowanie egzotycznego środowiska leśnego, zwłaszcza gdy po drodze natknąć się można na ciekawe okazy flory, jak choćby największy kwiat świata (80 do 100 cm) - raflezję Arnolda. Nazywana też bukietnicą lub, co wymowniejsze trupim kwiatem, wydziela specyficzny zapach gnijącej padliny, toteż do natrafienia na ów kwiat wystarcza nawet niecelowe posługiwanie się zmysłem powonienia. Mnie zaciekawił szczególnie fakt, że jest to roślina, która charakteryzuje się najintensywniejszym wzrostem swych gabarytów w trakcie procesu ewolucji.

Cameroon Highlands jest miejscem na tyle ciekawym, zapewniającym niezbędne doznania wzrokowe, pozwalającym na aktywne spędzanie czasu w otoczeniu bijącej zewsząd zieleni, wreszcie umożliwiającym zaznanie relaksu i osiągnięcie stanu wyciszenia na cudownym łonie natury, że nie sposób penetrując malezyjską ziemię owo miejsce ominąć.

“Jeśli poczekasz do wieczora i cicho przejdziesz wzdłuż murów, wespniesz się na wzgórze i usiądziesz na jakimś starym kamieniu, usłyszysz je. To jak poszept wiatru, niemniej je usłyszysz: głosy historii. Malakka jest jednym z takich miejsc” - Tiziano Terzani “Powiedział mi wróżbita”

Dla owych głosów historii przyjechałem właśnie do Malakki. Wziąłem rower i urządzałem sobie wycieczki blizsze i dalsze po mieście. Im jednak dalej wyjeżdzałem poza obręby starego kolonialnego miasta, głosy cichły, zapewne nie potrafiły się odnaleźć w betonowej rzeczywistości rozprzestrzeniajacego się i tutaj nowotwora konsumpcjonizmu. Jakże inaczej prezentowały się tutejsze szklane wieżowce, betonowe drapacze chmur w porównaniu do czerwonej fasady dostojnych budynków starego miasta. Jakże inny wydźwięk miały stare sklepiki, uliczne kramy, antyki, księgarenki, by wejść do których forsować trzeba było ciężkie drzwi, w porównaniu do tutejszych nowoczesnych witryn sklepowych, przepełnionych nazwami, markami znanymi mi z europejskiej rzeczywistości. Nie dziwota, że z biegiem czasu swoje rowerowe wycieczki coraz bardziej ukrócałem, aż w końcu zdałem sobie sprawę, że właściwie nie wypuszczam się już poza obręb starego miasta. Tutaj rzeczywiście czułem sie najlepiej. Lepiej chyba nie wychodzić za rogatki starego miasta, lepiej chyba chwytać uciekającą chwilę i patrzeć z nostalgią na uciekający stary świat. A, że Malakka potrafi wciągnąć nie ulega najmniejszej wątpliwości. Wystarczy tylko wyostrzyć słuch i dać się ponieść głosom historii. Pozwoli to kroczyć śladem kolejnych wieków, doświadczać bogatej spuścizny miasta, wreszcie wciągnąć w barwny tłum niesamowicie wymieszanych kulturowo mieszkańców miasta.

Malakka uważana bywa za najciekawsze i najbarwniejsze miasto Malezji. Co więcej, powszechnym jest stwierdzenie, że właśnie w Malakce poznać można prawdziwe oblicze całego kraju.

Usytuowana w samym centrum strategicznej cieśniny, której dała zresztą swoją nazwę, od zawsze była łakomym kąskiem dla żądnych czerpania zysków z jej newralgicznej pozycji. I tak po okresie bytności chińskiej w tym mieście (na czele ze słynnym admirałem Zheng He), swe imperialistyczne oko skierowały tu kolonalne potęgi świata. Rządzili więc miastem Portugalczycy (od 1511 roku), później Holendrzy (od 1641 roku), w końcu Brytyjczycy (od 1824 roku). Każda zmiana gospodarza w mieście naznaczona była śladami krwawego oręża. Może dlatego fasada najstarszych miejskich zabytków jest czerwona, dając dowodu niesamowitej, lecz niezawsze świadczącej o chwale ludzkości, historii miasta. Zadośćuczynieniem, choćby śladowym, za lata kolonialnego wyzysku jest niezwykle bogata kulturowa, a zwłaszcza architektoniczna, spuścizna owego okresu.

Najstarsze zabytki miasta skupiają się wokół wzgórza św. Pawła. U jego podnóża leży najbardziej charakterystyczna część kolonialnej zabudowy Dutch Square. Tutejszy ratusz miejski oraz kościół Chrystusa są symbolami miasta, umieszczanymi na większości pocztówek. Ich czerwona barwa rodzi do dziś wiele spekulacji. Najbardziej wiarygodna teoria głosi, że po zdobyciu miasta przez Brytyjczyków, zdobywcy zgodzili się pozostawić poholenderską zabudowę pod warunkiem, że pomalowana zostanie na czerwono dla rozróżnienia od budynków budowanych następnie przez nowych kolonizatorów. Piskliwe dźwięki wydawane z pięknie ozdobionych kwiatowymi girlandami riksz, tłumnie wyłapujących na Dutch Square potencjalnych pasażerów, harmonijnie podreślają azjatycką naturę ich właścicieli. Na wzgórzu znajdują się ruiny kościoła św. Pawła. W końcu XVI wieku kaplicę z 1571 roku rozbudowano dodając m.in. wieżę, lecz po przejęciu Malakki przez Holendrów i wybudowaniu przez nich kościoła u podnóża wzgórza, kościół św. Pawła stracił na znaczeniu. Anglicy wykorzystywali go jako magazyn prochu. Ze szczytu wzgórza roztacza się wspaniały widok na miasto i port. W przejrzysty dzień można stąd podobno zobaczyć nawet wybrzeże odległej o 50 km Sumatry. Z drugiej strony wzgórza widnieją pozostałości portugalskiej fortecy A'Famosa oraz wierna replika pałacu sułtana Malakki z charakterystycznymi spadzistymi dachami.

Kulturową schedą okresu kolonialnego jest wreszcie niesamowita mieszanka rasowa miasta. Rzadko można spotkać na świecie tak bogatą mozaikę religijną, tolerujących się wyznawców prawie wszystkich ważniejszych wyznań i wierzeń. Obok starych świątyń chińskich stoją religijne przybytki muzułmańskie, buddyjskie. Mniejszości kulturowe miasta harmonijnie ze soba współżyją, dostarczając dowodu na możliwość wzorcowego współistnienia między sobą przedstawicieli różnych kręgów kulturowych i religijnych.