Żelazowa Wola jest niewielką, podsochaczewską wsią, leżącą nad dopływem Bzury - Utratą, rozsławioną tym, że w 1810 roku urodził się tu Fryderyk Chopin. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1579 roku z akt grodzkich, w których jako właścicieli wymieniono Mikołaja i Piotra Żelazo. Pod koniec XVIII wieku wieś należała do Łuszczewskich, a następnie do Paprockich. Od tych ostatnich w 1802 roku zakupili ją Kacper i Ludwika Skarbkowie, Rodzina Skarbków zamieszkała we dworze z dwiema oficynami, a guwernerem ich dzieci był Mikołaj Chopin, ojciec przyszłego kompozytora. Rodzina Chopinów mieszkała w lewej oficynie dworu i właśnie tam 22 lutego (lub 1 marca) 1810 roku urodził się Fryderyk Chopin, jako drugie dziecko Mikołaja i Tekli Justyny z Krzyżanowskich. Rodzina Chopinów mieszkała tu do października 1810 roku, kiedy to przeniosła się na stałe do Warszawy. W 1834 roku Skarbkowie odsprzedali Żelazową Wolę Szubertom, a ci z kolei - Peszlom. Kolejnym właścicielem w latach 1859-1879 był Adam Towiański. W II połowie XIX wieku, aby nadać lewej oficynie bardziej nobliwy charakter, do jej frontu dobudowano nieistniejący pierwotnie kolumnowy portyk zwieńczony trójkątnym tympanonem, nadając jej tym samym wygląd typowego polskiego dworku. Od 1879 roku dwór pozostawał w rękach Aleksandra Pawłowskiego. W roku 1894 z inicjatywy rosyjskiego kompozytora Milija Bałakirewa odsłonięto w parku Pomnik Fryderyka Chopina, wykonany według projektu Bronisława Żochowskiego. Podczas I wojny światowej, od uderzenia pioruna spłonęła prawa oficyna dworu. W roku 1928 Warszawskie Towarzystwo Przyjaciół Domu Chopina i Komitet Chopinowski z Sochaczewa zakupiły oficynę i 3 ha terenu od ówczesnego właściciela Rocha Szymaniaka. Podczas II wojny światowej w dworku stacjonowali żołnierze niemieccy, a pod koniec wojny znajdował się tam szpital. Po II wojnie światowej w dworku utworzono muzeum poświęcone pamięci Fryderyka Chopina. Niemal całe eksponowane wyposażenie nie było nigdy związane z rodziną i osobą Fryderyka Chopina. W świetle całkowitego braku danych dotyczących pierwotnego wyglądu wnętrz oficyny, koncepcja aranżacji ich przestrzeni była jedynie fantazją na temat polskiego dworu. Najnowszy stan wiedzy pokazuje, że odtworzone wnętrza nie miały nic wspólnego z ich o wiele skromniejszym wyglądem z początku XIX wieku. Zresztą i obecnie wśród eksponatów muzeum niewiele jest autentycznych chopinianów.
