Do południa było jeszcze sporo czasu , więc zboczyłem z trasy i skierowałem się drogą 46 do Kamieńca Ząbkowickiego. Chciałem zobaczyć monumentalny pałac neogotycki z XIX wieku. Pałac wzniesiono W latach 1838-1872 z polecenia Marianny Orańskiej według projektu Karla Friedricha Schinkla. Założenia tarasowo-ogrodowe zaprojektowane zostały przez Petera Josepha Lenné. Podczas II wojny światowej Niemcy urządzili tutaj magazyn przejściowy dla zwożonych z całego Śląska dzieł sztuki. Po 1945 r. wyposażenie pałacu zostało wywiezione bądź zdewastowane, w lutym 1946 r. cały kompleks spłonął, prawdopodobnie podpalony przez żołnierzy radzieckich. Część zagrabionych marmurów zdobi Salę Kongresową w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki. Obecnie obiekt został wydzierżawiony na kilkadziesiąt lat. Dzierżawa podobno się niedługo kończy. I dobrze. Dla mnie osobiście to granda, że można na tak długo dać dzierżawę, z którą nic się nie robi. Może i gość miał dobre intencje , ale się przeliczył. Teren wokół pałacu jest niemożliwie zarośnięty. Wygląda niemalże , jak dżungla. Zasłania widok pięknych murów Wewnątrz nie jest lepiej. Zarośnięte tarasy, kilkanaście bezpańsko biegających i ujadających psów. A cena za zwiedzanie to istny rozbój. Napisana na kartonowym talerzyku do kiełbasy. Czym prędzej stamtąd odjechałem żałując , że nie wybrałem innego zabytku do zwiedzania w tej okolicy.
Ocena – 1 dla samych murów.
