To już siódmy dzień wycieczki. Miałem w dwa tygodnie objechać Polskę, a mija tydzień i jestem wciąż na Mazurach. We wtorek rano opuściłem więc Mrągowo i pojechałem drogą nr 58 w kierunku Nidzicy. Do zamku krzyżackiego. Zamek położony jest na wzgórzu, więc myślałem, że zrobię parę ładnych zdjęć. Ale się rozczarowałem, dookoła rozciąga się gęstwina drzew skutecznie zasłaniająca warownię. Pierwszy obiekt obronny założyli tu Krzyżacy prawdopodobnie już w latach 1266-1268. 7 grudnia 1381 r. osada otrzymała prawa miejskie z rąk wielkiego mistrza zakonu Winricha von Kniprode, Pierwsze źródła historyczne podają niemiecką nazwę Neidenburg - gród nad rzeką Nidą, ale wskutek nasilającego się osadnictwa mazurskiego w południowych Prusach w codziennym użyciu coraz częściej pojawiały się także polskie formy takie jak Nidbork, Niedzbork i Nibork. Budowę zamku rozpoczęto około 1370 r., a w 1409 roku rezydował już w nim krzyżacki prokurator. Twierdza została zbudowana z cegły na wysokiej kamiennej podmurówce. Pod koniec XV wieku zamek otoczono murem zewnętrznym uzbrojonym w dwie okrągłe basteje przystosowaną do broni palnej. Najwięcej zniszczeń dokonali na zamku żołnierze francuscy w czasach napoleońskich. Od całkowitej ruiny zamek uratował radca sądowy Ferdynand Tymoteusz Gregorovius, pomysłodawca odbudowy twierdzy z przeznaczeniem na siedzibę sądu, prywatne mieszkania oraz więzienie. Ale w 1945 roku zamek zbombardowany przez Rosjan spłonął, tracąc stropy i część murów. W 1965 zakończono pełną restaurację zabytku, łącznie z konserwacją zachowanych malowideł w kaplicy i refektarzu. Aktualnie w zamku mieszczą się Muzeum Ziemi Nidzickiej z ekspozycją etnograficzno-historyczną, Nidzicki Ośrodek Kultury, Bractwo Rycerskie Komturii Nidzickiej, Galeria Autorska Hieronima Surpskiego, pracownia rzeźby i biblioteka miejska.
Zamek nie jest duży, więc zwiedzanie nie zajęło dużo czasu. Zebrało się nas raptem 4 osoby. Ale przewodniczka się ucieszyła, że w ogóle ktoś chciał zwiedzać. I tu ciekawostka historyczna. Otóż gdaniska w Niedzicy wychodziły na jedną stronę, zawietrzną. I ta strona była też mniej broniona w czasie walk. Zapewne przeciwnicy nie kwapili się atakować w gnojowicy.
Ocena - 6
