Dotarliśmy do Malagi w nocy. Akurat nasz lot wypadł tak coś po pierwszej. Czekamy na walizki...poszło sprawnie. Zadzwoniłem do Marii. Mój pierwszy telefon po hiszpańsku...¡Hola! ¿Que Tal? Esta bien, esperamos las maletas..../Cześć, jak tam? Wszystko w porządku czekamy na walizki/. Prosiła żeby zadzwonić jeszcze z taksówki to wytłumaczy drogę, żebyśmy nie odwiedzili po drodze wszystkich dzielnic...
Drugi telefon też się udał. Dojechaliśmy sprawnie. Z lotniska jakieś 16 kilometrów za 27 Euro. Wydaje mi się, że dobra cena...
Przywitaliśmy się po hiszpańsku......dwa buziaki, po jednym z lewej i prawej, a nie tak jak po polsku trzy....
Klucze, szczegóły....jest druga w nocy. Kładziemy się spać.
Poranek rozpoczęliśmy od wczesnego wstania. Trzeba napełnić chociaż trochę lodówkę. Wyruszamy z domu. Jakieś piętnaście minut marszu okazało się porażką. Nie ten kierunek. No cóż, błądzenie jest rzeczą ludzką. Na rogu stoi sobie starszy pan: - Buenas dias señor. ¿Sabe Usted donde hay un supermercado más cercano? /Dzień dobry Panu. Czy wie Pan może, gdzie jest najbliższy supermarket?/
No nie wiedział. Kobiety robią zakupy. Zatem wyruszyliśmy ulicą w przeciwnym kierunku. Uszliśmy jakieś czterysta metrów, a tu jedzie sobie samochodzik, ten sam uroczy pan zatrzymuje się obok nas: ¡Venga! /Wsiadajcie/. Zdumieni wsiadamy we trójkę: żona, córka i ja. W pięć minut byliśmy pod sklepem. Ludzie, czy ktoś u nas zabrałby bezinteresownie obcokrajowców do samochodu i gdzieś podrzucił? - Kocham Andaluzję!
A dalej to już po prostu urlop. Plaża - jak się wstanie. To znaczy tak w południe. Słońce pali jakby się czegoś wysokoenergetycznego nażarło. Pierwszy raz nasmarowani kremami wytrzymaliśmy ponad godzinę. Spadamy. Przyjemności też trzeba sobie stopniować. Jedzenie we własnym zakresie. Tanie warzywa, cukinie, bakłażany, fasolki, pomidory...itd. A co będę Wam smak robił? W końcu nie wiem o jakiej porze to przeczytacie.
Mieszkanie w mieście, ale nad morzem, przy plaży ma swoje zalety. Wtapiamy się w tłum. Jesteśmy przez ten czas Malageńczykami.
Autobusy klimatyzowane. Podróżowanie komunikacją miejską może sprawiać przyjemność. Mają fajne bilety. Takie karty miejskie jak u nas w Warszawie. Na początku ładujesz np. na dziesięć przejazdów. Kupuje się w zasadzie tylko w kioskach Tabacos. Po wejściu (zawsze przodem) zbliża się do czujnika i zalicza impuls za przejazd. Jeden to równowartość teraz 1,10 Euro. Za dziesięć przejazdów oczywiście taniej tylko karta też jakiś drobiazg kosztuje. Na lotnisko karty nie działają. Z Alameda Principal w centrum przy starówce (miejsce, gdzie krzyżują się bodaj wszystkie linie autobusowe - taka jedna wielka pętla) na lotnisko pojedziemy za gotówkę, też za 1,10 Euro linią numer 19. Jeśli ktoś zna w Warszawie linię 107 (nie na lotnisko)... to niech się spodziewa dłuuuugiej jazdy. Ale da się...
Zdjęcia poniżej z mojego łażenia po miejscami wąskich i ciemnych uliczkach starówki. Dużo detali, na których tym razem się skupiłem. Okna, balustrady, drzwi, itp.
I dodatkowo znalazło się kilka zdjęć z Noche Flamenca w jednej z najbardziej znanych knajp - Bodega El Pimpi. Warunki były nieszczególne zatem proszę na zdjęcia potrzeć bez przesadnej krytyki. Lubię te rozmazane sylwetki w tańcu na wysokiej czułości i przekolorowane. Mówiąc o flamenco myślimy: ekspresja, żywioł, kolor, uczucie, pasja...to wszystko na takich zdjęciach widać.
