Jak sama nazwa wskazuje, położona w powiecie nowotarskim Orawka leży już w historyczno-etnograficznym regionie Orawy Polskiej. Ta niewielka wioska leży nad potokiem Czarna Orawa, na pagórkach Działów Orawskich pod szczytem Pająkowego Wierchu. Warto tu przyjechać by zobaczyć prawdziwą architektoniczną perełkę - XVII-wieczny drewniany kościół parafialny p.w. św. Jana Chrzciciela.
Historia Orawy, od wieków leżącej na styku dwóch państwowości, jest nierozerwalnie związana z dziejami Węgier i Polski. W okresie piastowskim część Górnej Orawy należała do Polski. Od końca XIV wieku cała Orawa weszła w skład Królestwa Węgierskiego i była zarządzana przez żupanów rezydujących na Zamku Orawskim (Árva vára). W 1556 roku przeszła w dziedziczne władanie potężnego rodu Thurzonów, który intensywnie kolonizował Górną Orawę. W wiekach XVII i XVIII na dziejach Orawy zaciążyły wojny religijne, powstania antycesarskie, przemarsze wojsk, okresy głodu i zarazy. W roku 1918 rozpadła się monarchia austriacko-węgierska i na Górnej Orawie powstała Polska Rada Narodowa domagająca się jej przyłączenia do Polski. W 1920 roku decyzją Rady Ambasadorów Ententy o podziale Górnej Orawy Polska otrzymała jedynie 1/3 część spornego terytorium. W latach 1939-1945 obszar ten był okupowany przez Słowację. Obecnie Polska Orawa liczy 14 miejscowości.
Wieś Orawka została założona w roku 1585 przez sołtysa Jana Wilgę z Beskidu Żywieckiego. W czasach kontrreformacji była ona centrum katolicyzmu i siedzibą pierwszej parafii katolickiej na Orawie Polskiej. W XIX wieku Orawka była centrum przerobu i handlu płótna orawskiego.
Obecnie wieś posiada najlepiej rozwiniętą infrastrukturę turystyczną na Polskiej Orawie. Są tu dwa domy wczasowe, wyciąg narciarski i liczne gospodarstwa agroturystyczne.
