Wejherowo – założone w 1643 przez polskiego wojewodę Jakuba Wejhera – prawa miejskie uzyskało w 1650. Początkowo nazywane też było Wejherowską Wolą i Nowym Miastem (w odróżnieniu od "starego miasta" – czyli Pucka), natomiast potoczną nazwą niemiecką była w tym okresie Weihersfrey. Po 1676 przeszło na własność lokalnych rodzin magnackich (przez pewien czas należało także do Sobieskich). W wyniku I rozbioru Polski (1772) włączono je do Prus pod nazwą Neustadt. W 1818 zostało miastem powiatowym w rejencji gdańskiej (Prusy Zachodnie), stając się też siedzibą diecezji wejherowskiej Kościoła Ewangelicko-Unijnego, która istniała do 1945. W 1870 Wejherowo otrzymało połączenie kolejowe z Gdańskiem i Słupskiem. W owym czasie miasto zamieszkane było w większości przez Niemców i Kaszubów. Na przełomie XIX i XX wieku intensywnie rozwijało się gospodarczo.
W 1920 wróciło do Polski (mimo protestów części lokalnej ludności). Stało się siedzibą powiatu morskiego w woj.pomorskim (który obejmował również Puck i Hel). Wkrótce struktura demograficzna zaczęła się powoli zmieniać na korzyść Polaków. W dwudziestoleciu międzywojennym był tu jeden z głównych ośrodków regionalizmu (postulowano autonomizację regionu Pomorza w ramach państwa polskiego).
W marcu 1945 do miasta wkroczyły wojska radzieckie. W 1975 Wejherowo utraciło status powiatu, by w 1999 ponownie go odzyskać (w ramach woj.pomorskiego). W latach 2006–2008 przeprowadzono pierwszą od czasów powstania Kalwarii Wejherowskiej gruntowną renowację tego zabytkowego kompleksu. Od 2003, przeciwnie do większości miast w Polsce, liczba mieszkańców Wejherowa systematycznie rośnie. Aktualnie liczba mieszkańców miasta jest najwyższa w historii Wejherowa.
