Gdy jechaliśmy w kierunku Kozienic, uwagę naszą zwróciła biała bryła kościoła, położonego w pięknej scenerii jesiennego parku w miejscowości o nazwie Ryczywół. Zatrzymaliśmy się więc na moment. Ryczywół leży w Puszczy Stromeckiej u ujścia Radomki do Wisły na dawnych szlaku handlowym z Rusi Halickiej na Śląsk. Nazwa pochodzi najprawdopodobniej od słów "ryczy" i "wół" i związana jest bydłem przeganianym tym szlakiem.
Historia miejscowości sięga XIII wieku. Tutejsza parafia św. Katarzyny jest wymieniana w następnym stuleciu przez kronikarza Jana Długosza (1415-1480). W roku 1369 miejscowość miała status miasta królewskiego, starostą był mieszczanin Jan Pylik. W roku 1393 dzierżawę starostwa objął z nadania królowej Jadwigi Andegaweńskiej (1373/1374-1399) rycerz Andrzej Ciołek (1356-1396) z Ostrołęki nad Pilicą, chorąży płocki i późniejszy wojewoda mazowiecki. W roku 1407 Ryczywół stał się siedzibą starostwa niegrodowego, zaś dwa lata później otrzymał z rąk króla Władysława II Jagiełły (1362-1434) prawa miejskie magdeburskie. W XV i XVI wieku właścicielami miasta byli Duninowie, Zwolscy, Leżeńscy i Drzewieccy. W mieście istniała w tym okresie komora celna i most na Radomce, a także port rzeczny i zakłady szkutnicze.
Miejscowość została zniszczona przez Szwedów w czasie „potopu”. Aby ulżyć mieszczaństwu, król Michał Tomasz Wiśniowiecki herbu Korybut (1640-1673) wydał tu w roku 1673 uniwersał chroniący, je od ciężarów wojskowych. Uniwersał ten potwierdził następnie w 1681 roku król Jan III Sobieski (1629-1696). W roku 1761 król August II Mocny (1670-1733) wydał przywilej na powstanie gminy żydowskiej w Ryczywole. W XVIII wieku obradował tu nawet tzw. Sejm Czterech Ziem (ועד ארבע ארצות), centralny organ samorządu żydowskiego w I Rzeczypospolitej. Na przełomie XVIII i XIX wieku miasto podupadło na skutek wojen, złego gospodarowania starostów i wylewów rzek i w roku 1869 Ryczywół traci prawa miejskie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku w rejonie miejscowości miały miejsce walki, stoczone z Niemcami przez 31 Pułk Piechoty Strzelców Kaniowskich z Armii "Łódź" dowodzony przez ppłk. Wincentego Wnuka, a w sierpniu 1944 została ona zniszczona podczas walk o przyczółek warecko-magnuszewski.
