Zaborów leży na Równininie Łowicko-Błońskiej na obrzeżu aglomeracji warszawskiej. Wieś położona jest na skraju Puszczy Kampinoskiej, na krawędzi wysokiego tarasu, rozciętego doliną erozyjną, w której znajdują się liczne stawy.
Początki osadnictwa w tym rejonie datowane są na I wiek p.n.e. - IV wiek n.e., z którego to okresu w okolicy znaleziono podczas prac archeologicznych pozostałości dymarek. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z roku 1239. Była ona gniazdem rodowym Zaborowskich herbu Rogala. Parafia została erygowana w XIV lub XV wieku, zaś zachowany do dziś kościół p.w. św. Anny pochodzi z końca wieku XVIII.
Po III rozbiorze Rzeczypospolitej w 1795 roku, Zaborów znalazł się w zaborze pruskim. W latach 1807-1814 był w Księstwie Warszawskim, a od roku 1815 - w zależnym od Rosji Królestwie Polskim. W 1812 roku wymieniona jest po raz pierwszy szkoła parafialna w Zaborowie, zaś w roku 1850 powstaje szkoła świecka w budynku dawnej kuźni. W 1897 roku dobra zaborowskie nabywa warszawski bankier Leon Feliks Goldstand (1871-1926), a w latach 1901–1903 powstaje pałac w stylu eklektyczno-secesyjnym wg projektu architekta Franciszka Lilpopa (1870-1937), otoczony parkiem z I połowy XIX wieku, wzniesiony w miejscu wcześniejszego dworu Izbińskich. Do początku XX wieku istniał tu młyn wodny, do którego napędzania służyła woda pochodząca ze spiętrzenia w dolince erozyjnej. Spiętrzona woda ujęta została w szereg stawów, istniejących do dzisiaj. W sierpniu 1914 roku, w czasie I wojny światowej, szkoła i jej wyposażenie zdewastowane zostały przez wojsko rosyjskie. W 1921 roku Zaborów ponownie znalazł się w granicach powiatu warszawskiego.
Po wybuchu II wojny światowej w Zaborowie kwaterowali lotnicy z 3 dywizjonu Brygady Pościgowej, którzy mieli tu swoje lotnisko polowe. W połowie września miejscowość opanowali Niemcy. Zajęli oni pałac, a budynek szkoły od 1943 roku objęła niemiecka żandarmeria, organizując w niej placówkę Schutzpolizei, terroryzującą okolicznych mieszkańców. Odbywały się tu krwawe przesłuchania, a więźniowie byli bici i torturowani.
Po wojnie w dawnym majątku zaborowskim powstał PGR nastawiony na produkcję mleka i hodowlę bydła. W 1968 roku pałac został przejęty przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich i w roku 1974 powstał tu dom pracy twórczej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1983 roku do Polski przyjechała Matka Teresa z Kalkuty (1910-1997) wraz z czterema siostrami, aby otworzyć w Zaborowie dom Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości. Jest to dom formacyjny, w którym przebywa obecnie około 40 misjonarek.
