Goniądz to stary mazowiecki gród ziemi wiskiej położony w powiecie monieckim nad Biebrzą .
Już w średniowieczu przecinały go dwa nadbiebrzańskie szlaki z Grodna do Wizny. Miało to bardzo duże znaczenie dla rozwoju gospodarczego grodu, był on bowiem stolicą powiatu. Pierwszą pisaną wzmiankę o Goniądzu odnotowano w 1358 roku podczas zatwierdzenia ugody księcia litewskiego Kiejstuta z Ziemowitem Trojdenowiczem, księciem mazowieckim, dotyczącej wytyczenia granicy między Litwą a Mazowszem. W roku 1382 Goniądz został zastawiony przez księcia mazowieckiego Ziemowita IV Zakonowi Krzyżackiemu na okres 20 lat. Po wykupieniu powiatu goniądzkiego w 1401 roku od Zakonu, Goniądz został włączony do Wielkiego Księstwa Litewskiego. W latach 1501-1506 stanowił własność kniazia Michała Glińskiego. W roku 1509 król Zygmunt I nadał dobra goniądzkie Mikołajowi Radziwiłłowi, wojewodzie trockiemu i wielkiemu kanclerzowi litewskiemu. Około 1530 roku urodził się tu teolog ariański zwany Piotrem z Goniądza.
Petronela Radziwiłłówna córka Jana, starosty żmudzkiego, poślubiwszy Stanisława Dowojnę starostę, wojewodę połockiego, nadała w 1547 roku Goniądzowi prawa miejskie. Po śmierci starościny w 1564 roku, Goniądz przejęła jej siostra Anna z Radziwiłłów Kiszczyna, wojewodzina witebska, która w 1570 roku przekazała dobra goniądzkie królowi Zygmuntowi II Augustowi. Na mocy unii lubelskiej z 1569 roku, Goniądz został włączony do Korony, a w 1572 roku podporządkowany został starostwu knyszyńskiemu. Król Stefan Batory wydał w roku 1579 uniwersał, ustanawiający w Goniądzu żupę solną dla województwa podlaskiego.
Miasto rozwijało się, jako ośrodek rzemieślniczo-handlowy, lecz wojny szwedzkie, morowe powietrze oraz częste pożary, przyczyniły się do jego upadku w XVII wieku. W czerwcu 1794 roku podczas Powstania Kościuszkowskiego oddziały powstańcze stoczyły zwycięską bitwę z wojskami pruskimi pod niedalekim Osowcem.
W wyniku III rozbioru Polski Goniądz zajęły Prusy, zaś po roku 1807 miasto znalazło się pod zaborem rosyjskim. W końcu XIX wieku do Goniądza doprowadzono linię kolejową. Podczas I wojny światowej miasto zostało zniszczone przez działania wojenne ze względu na biegnącą nad Biebrzą linię frontu. W 1921 roku zniszczony został przez pożar zabytkowy kościół parafialny p.w. św. Agnieszki z 1779 roku. Na jego miejscu ks. Adam Abramowicz wybudował nową świątynię, którą konsekrowano w 1924 roku.
Ciekawe są dzieje żydowskich mieszkańców miasteczka. W czasach staropolskich Goniądz dysponował przywilejem de non tolerandis Iudeis. Pierwsi Żydzi pojawili się zatem w mieście dopiero w okresie wojny północnej na początku XVIII wieku. Początkowo zamieszkiwali oni na terenie dawnej jurydyki zamkowej, gdzie nie obowiązywał zakaz osadnictwa żydowskiego, który dotyczył jedynie siedlisk i gruntów mieszczańskich. Zgoda na osiedlanie się Żydów w mieście była najpewniej spowodowana zniszczeniami wojennymi, jakich doświadczył Goniądz podczas potopu szwedzkiego oraz epidemią, która pochłonęła wielu mieszkańców w II połowie XVII i I ćwierci XVIII wieku. Z 1734 roku pochodzi informacja o żydowskim przykahałku w Goniądzu. Drewniana synagoga została wzniesiona między rokiem 1716 a 1734, budowę murowanej bożnicy datuje się na II połowę XVIII lub początek XIX wieku. Żydzi z Goniądza zajmowali się przede wszystkim handlem. Specjalizowali się w sprzedaży drewnianych warząchwi i niecek, tzw. kopaniek. W końcu XIX wieku Żydzi stanowili już blisko 60 % mieszkańców Goniądza, zaś przed II wojną światową – około 50%. W mieście istniała elementarna szkoła hebrajska i biblioteka. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu wojsk radzieckich do Goniądza życie miejscowych Żydów zmieniło się tylko nieznacznie. Prywatne sklepy zostały zlikwidowane. W ich miejsce okupant powołał tzw. „kooperatywy”, w których pracę w większości otrzymali Żydzi, z których wielu zostało członkami partii komunistycznej. Istnieją także przesłanki, że Żydzi byli bezpośrednio zaangażowani w typowanie Polaków na zsyłkę do ZSRR. Młodsi goniądzcy Żydzi chętnie także współpracowali z milicją i NKWD. Sytuacja uległa diametralnej zmianie po zajęciu miasta przez Niemców. Wtedy to Żydzi stali się głównym obiektem prześladowań okupanta i w większości zostali wymordowani. Wojny nie przetrwały też zabytki ich kultury materialnej. Zarówno synagoga, jak i kirkut zostały zniszczone - synagoga całkowicie, zaś z cmentarza pozostały jedynie resztki około 20 macew.
W czasie II wojny światowej miasto miało dwóch okupantów. Okupacja sowiecka (lata 1939-1941) i okupacja niemiecka (lata 1941-1944) to tragiczne wydarzenia w dziejach Goniądza. Masowe aresztowania ludności, deportacje, rozstrzeliwania, wywózki na roboty przymusowe, utworzenie i likwidacja miejscowego getta. Okres po II wojnie światowej to czas odbudowy ze zniszczeń wojennych ponieważ miasto przez pięć miesięcy, do wyzwolenia go przez wojska radzieckie znajdowało się na linii frontu i zostało zniszczone w 80%. Obecnie Goniądz jest siedzibą Urzędu Miasta i Gminy. Jest niewielkim, dwutysięcznym typowo rolniczym miasteczkiem w bezpośrednim sąsiedztwie Biebrzańskiego Parku Narodowego.
