Krasnobród to niewielkie miasteczko, stanowiące lokalny ośrodek usługowy, uzdrowiskowy i popularny ośrodek turystyczno-wypoczynkowy na Roztoczu Środkowym. Latem najpopularniejszą formą wypoczynku jest plażowanie i kąpiel w zalewie położonym nad rzeką Wieprz. Zimą główną atrakcją jest liczący 500 metrów długości wyciąg narciarski na Górze Chełmowej. Trasy zjazdowe są oświetlone, co umożliwia korzystanie z wyciągu do późnych godzin wieczornych.
Dokładna data powstania Krasnobrodu nie jest znana, choć jak twierdzą niektórzy b adacze, nazwa miejscowości wskazywać może na jej późnośredniowieczny rodowód. Osada otrzymała prawa miejskie od króla Zygmunta II Wazy w 1576 (lub - jak podają inne źródła - w 1572) roku staraniem Andrzeja Firleja, ówczesnego właściciela dóbr. Wraz z nadaniem praw miejskich Krasnobród dostał od króla przywilej na organizowanie sześciu jarmarków rocznie oraz cotygodniowych targów we wtorki. Miasteczko leżało wówczas na pograniczu województw ruskiego i bełskiego. Po śmierci Andrzeja Firleja Krasnobród otrzymała w posagu jego córka Anna, która w 1578 roku poślubiła Andrzeja Leszczyńskiego. Od 1585 roku w Krasnobrodzie działał zbór kalwiński, założony przez Andrzeja Leszczyńskiego. W 1595 roku Leszczyński oddał na potrzeby zboru działający w mieście drewniany kościół parafialny. W okresie od drugiej połowy XVI wieku do lat 70. XVII wieku Krasnobród stał się silnym ośrodkiem protestantyzmu. Działały tu cenione szkoły kalwińskie, zaś w latach 1595, 1638, 1642 i 1647 odbywały się tu synody kalwińskie. W latach 1578–1631 miasto należało do Leszczyńskich, zaś w późniejszych latach – do Lipskich, a następnie do Zamoyskich, którzy w 1664 roku z Janowa Ordynackiego (obecnie Janowa Lubelskiego) sprowadzili do miasta dominikanów. W 1671 roku Krasnobród wszedł w posiadanie Jana Stanisława Amora Tarnowskiego i jego żony Zofii Barbary z Dąbrowicy. W 1673 roku znieśli oni kalwinizm, a dawny kościół parafialny pełniący funkcję zboru, przekazali dominikanom. 29 czerwca 1679 roku biskup chełmski, Stanisław Święcicki, przywrócił kościołowi prawa parafialne, a duszpasterstwo przekazał dominikanom. Po 1671 roku w miejscu starego dworu z XVI wieku Tarnowscy wybudowali okazały dwór otoczony parkiem.
W 1648 roku Krasnobród został zniszczony i splądrowany przez wojska kozackie pod wodzą Bohdana Chmielnickiego. W II połowie XVII wieku na miasto wielokrotnie najeżdżali Tatarzy i Kozacy hetmana Piotra Doroszenki (1627-1698). Spalony podczas jednego z najazdów drewniany kościół, został odbudowany w latach 1690–1699 z fundacji Marii Zamoyskiej. Niedługo potem w pobliżu miasta rozpoczęto budowę klasztoru Dominikanów, wokół którego powstała wieś nazwana później Podklasztorem. Od drugiej połowy XVII wieku, na skutek cudownych objawień Matki Boskiej z 1640 roku, a także dzięki cudownemu obrazkowi Matki Boskiej w kościele Dominikanów, Krasnobród stał się celem licznych pielgrzymek i centrum kultu maryjnego. W 1763 roku król August III Sas na nowo nadał Krasnobrodowi prawa miejskie.
W wyniku pierwszego rozbioru Polski w 1772 roku Krasnobród wszedł w skład zaboru austriackiego, a w 1809 roku został włączony do departamentu lubelskiego Księstwa Warszawskiego. Po kongresie wiedeńskim wszedł w skład obwodu zamojskiego Królestwa Polskiego. W czasie Powstania Listopadowego gromadzili się tutaj powstańcy, z których część wzięła udział w obronie Zamościa, a część przeszła przez korpus gen. Józefa Dwernickiego. W czasie Powstania Styczniowego, 24 marca 1863 roku pod miastem miała miejsce bitwa oddziałów pułkownika Marcina Borelowskiego ps. „Lelewel” (1829-1863) z Rosjanami. W starciu poległo 42 powstańców, a ich oddział został rozproszony. Upamiętnia ten fakt Pomnik Powstańców Styczniowych, znajdujący się na miejscowym cmentarzu. Za udział w Powstaniu Krasnobród utracił prawa miejskie, a władze carskie dokonały kasaty zakonu dominikanów. W 1874 roku miasto i całe dobra krasnobrodzkie przeszły na własność rodu Nostitz-Jackowskich. W późniejszym okresie były w posiadaniu Mycewskich, a od 1880 roku należały do rodu Fudakowskich. Ostatnim właścicielem był senator II Rzeczypospolitej Kazimierz Fudakowski.
Na przełomie XVIII i XIX wieku Krasnobród stał się ośrodkiem garncarstwa i meblarstwa. Produkowano tu gonty, kafle porcelanowe, patyczki do zapałek oraz tzw. „skrzynie krasnobrodzkie”. Pod koniec XIX wieku Krasnobród stał się znany dzięki jednemu z pierwszych w Europie sanatoriów przeciwgruźliczych, założonemu przez dr Alfreda Rose, jednakże brak dobrych połączeń komunikacyjnych przyczynił się do upadku placówki. Podczas I wojny światowej, w czerwcu 1915 roku, pod Krasnobrodem doszło do bitwy pomiędzy wojskiem austriackim i rosyjskim. Polegli w niej żołnierze spoczywają na miejscowym cmentarzu. Również w kampanii wrześniowej 1939 roku w pobliżu miejscowości miały miejsce potyczki cofających się armii polskich z Niemcami. Na miejscowym cmentarzu leży 500 poległych żołnierzy polskich. W zabudowaniach klasztoru mieścił się wówczas szpital dla żołnierzy polskich i niemieckich. 23 września 1939 roku pod Krasnobrodem miała miejsce szarża 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich podpułkownika Stachlewskiego, którzy stoczyli zwycięską bitwę z kawalerią niemiecką, opanowując miasteczko. Była to prawdopodobnie ostatnia bitwa między oddziałami konnymi w historii II wojny światowej. Przez pewien czas Krasnobród był okupowany przez wojska sowieckie, które po ustaleniu linii demarkacyjnej między obszarami obu okupacji przekazały go Niemcom. Podczas okupacji okolica miasteczka była terenem działań oddziałów partyzanckich AK i BCh. W 1942 roku Niemcy zlikwidowali, utworzone uprzednio getto dla ludności żydowskiej. Część krasnobrodzkich Żydów została wówczas wywieziona do obozu zagłady w Bełżcu. W październiku 1942 roku Niemcy rozstrzelali około tysiąca Żydów, a kolejne dwa tysiące zostało wysłanych do Zamościa. Hitlerowcy zniszczyli też wówczas miejscową synagogę i cmentarz. Miejscowość została spacyfikowana i wysiedlona przez Niemców w lipcu 1943 roku. Okupacji niemieckiej kres położyła ofensywa Armii Czerwonej, która zajęła Krasnobród został 22 lipca 1944 roku. Lata powojenne to okres odbudowywania osady ze zniszczeń wojennych. W latach 50. XX wieku utworzono w Krasnobrodzie sanatorium dla dzieci reumatycznych, zaś w latach 70. XX wieku rozpoczął się rozwój osady jako ośrodka turystyczno- wypoczynkowego, a nieco później - także uzdrowiskowego. W roku 1995 Krasnobród odzyskał prawa miejskie.
