Markuszów dawniej zwany też Markuszewem to wieś położona nad rzeką Kurówką w powiecie puławskim, przy szosie Warszawa-Lublin. Liczy około 1600 mieszkańców. Nazwa miejscowości pochodzi od rodu Markuszewskich, pierwotnych właścicieli.
Wieś wzmiankowana jest w dokumentach z 1317 roku. Już wtedy była ona w posiadaniu protoplastów rodu Firlejów. W roku 1330 została lokowana na prawie magdeburskim, a około roku 1550 uzyskała prawa miejskie. Markuszowska gałąź rodu Firlejów władała Markuszowem do początku XVI wieku, kiedy to po wygaśnięciu tej gałęzi rodowej na Katarzynie Kazanowskiej, sędzinie łukowskiej, majątek przeszedł do głównej linii Firlejów, będących jednym z najmożniejszych rodów rycerskich pomiędzy Wisłą a Bugiem. W II połowie XVII wieku powstanie Chmielnickiego, potop szwedzki oraz liczne najazdy zagonów tatarskich, przyczyniły się do zrujnowania miasta leżącego przy głównym trakcie. Wraz z upadkiem znaczenia Markuszowa skończyło się też władanie nim przez ród Firlejów. Ostatnim jego przedstawicielem był bowiem zmarły po roku 1667 kasztelan lubelski Jan Firlej. Kolejnym właścicielem Markuszowa był nie kto inny tylko sam król Jan III Sobieski. Nowy właściciel starał się o to aby Markuszów powrócił do dawnej świetności i bardzo dbał o jego rozwój. Po śmierci króla Jana włości markuszowskie należały do jego syna Jakuba. Następną właścicielką dóbr Sobieskich została córka Jakuba, Maria Karolina. Po jej śmierci w 1740 roku, włości Sobieskich dostały się w ręce Michała Kazimierza Radziwiłła „Rybeńki". Dobra markuszowskie prawdopodobnie należały początkowo do Stefana Humieckiego, później otrzymała je w posagu jego córka Izabella wydana za mąż za Jana Małachowskiego. Ich syn Jacek Małachowski sprzedał Markuszów w 1765 roku Kajetanowi Hryniewieckiemu. Był to znaczny i zasłużony dla regionu człowiek, jako ostatni wojewoda lubelski przed rozbiorami, pełnił tę funkcję w latach 1782-1795. Za jego czasów Markuszów przeżywał intensywną rozbudowę i modernizację. W roku 1799 właścicielem dóbr markuszowskich został Rafał Amor hrabia Tarnowski, który kupił je od Ignacego Hryniewieckiego. W latach następnych Markuszów miał kolejnych właścicieli: w roku 1832 nabyli go Zbyszewscy, w roku 1871 - Dobrzelewscy, po nich - Zofia Wernicka i ostatni właściciel - Bohdan Broniewski. Po parcelacji w 1938 roku Broniewscy zachowali park po byłym pałacu i inne nieruchomości do reformy rolnej po II wojnie światowej, kiedy i tego ich pozbawiono.
Markuszów zaznaczył swe istnienie podczas wszystkich powstań narodowych. W czerwcu 1794 roku zgrupowały się tu wojska powstańcze pod dowództwem gen. Józefa Zajączka. Generał Józef Dwernicki w marcu 1831 roku rozbił w Markuszowie silny rosyjski korpus dowodzony przez pułkownika Tuchaczewskiego. W czasie Powstania Styczniowego na terenie gminy Markuszów stoczono wiele potyczek. Markuszów ucierpiał także podczas działań wojennych I wojny światowej. We wrześniu 1939 roku naloty niemieckie poważnie zniszczyły osadę. W roku 1942 Niemcy zlikwidowali natomiast społeczność żydowską, która stanowiła wówczas nieco ponad połowę ludności Markuszowa. Część Żydów została wywieziona do Sobiboru, a część zabita na miejscu. Niemcy zdewastowali wówczas także miejscowe kirkuty i zniszczyli synagogę. Do dziś zachowały się resztki jednego z tych cmentarzy (około 30 macew i fragmenty muru).
W czasie okupacji na terenie gminy bardzo aktywnie działał ruch oporu a zwłaszcza BCh i AK.
