Po zwiedzeniu Świdnicy ruszyliśmy w kierunku Wrocławia. Zbliżając się do stolicy Dolnego Śląska nie sposób nie zauważyć masywu Ślęży (718 m n.p.m.), najwyższego wzniesienia Przedgórza Sudeckiego, wyrastającego przeszło 500 m ponad otaczającą go równinę. U jego stóp leży miasteczko Sobótka, do którego wstąpiliśmy.
W granicach państwa Piastów ziemie, na których leży Ślęża i dzisiejsza Sobótka znalazły się około roku 990, po podboju Śląska przez Mieszka I. Pierwsza wzmianka o Ślęży pochodzi z 1017 roku, z kroniki biskupa merseburskiego Thietmara, który wspomina o odbywanych na niej obrzędach pogańskich. Twarde tkwienie w pogaństwie było przyczyną sprowadzenia w te okolice przez Piotra Własta, palatyna Bolesława Krzywoustego kanoników regularnych (augustianów) z Arrovaise. W latach 40. XII wieku osiedlili się oni na szczycie Ślęży, lecz w końcu stulecia przenieśli się do Wrocławia. Z tego też okresu (1148 rok) z bulli papieża Eugeniusza III pochodzi pierwsza wzmianka o osadzie targowej Sabath - dzisiejszej Sobótce, choć z pewnością istniała ona tu znacznie wcześniej. W roku 1193 książę Bolesław I Wysoki nadał osadzie przywilej odbywania sobotnich targów. Pierwsza lokacja Sobótki na prawie średzkim miała miejsce w 1221 roku i została dokonana przez księcia Henryka Brodatego.
W końcu XIV wieku (w 1392 roku) w efekcie układów dziedzicznych Sobótka wraz z księstwem świdnicko-jaworskim dostaje się pod panowanie królów czeskich. Kilka lat później, w roku 1399, król Wacław IV ponownie lokuje miasto, tym razem na prawie magdeburskim. W roku 1428 Sobótka zostaje złupiona i spalona przez husytów.
W następnym stuleciu, w roku 1526, miasto staje się częścią cesarstwa habsburskiego i przeżywa największy rozkwit w swych dotychczasowych dziejach. Od 1561 roku znana jest jako Zobten. Okres prosperity kończy się wraz z wybuchem wojny trzydziestoletniej (1618-1648), w czasie której Sobótka zostaje poważnie zniszczona przez wojska saskie. Odbudowana w latach powojennych, pada jednak ofiarą olbrzymiego pożaru w 1730 roku. Toczące się wkrótce potem tzw. wojny śląskie pomiędzy Austrią i Prusami dopełniają dzieła zniszczenia. Sobótka, podobnie jak większość Śląska, w roku 1745 dostaje się pod panowanie pruskie, a pokój w Hubertsburgu z 1763 roku sankcjonuje dokonane zmiany terytorialne. Do roku 1810, kiedy to w Prusach następuje sekularyzacja dóbr kościelnych, miasto pozostaje własnością kanoników regularnych. W czasach wojen napoleońskich w Sobótce zastaje sformowany jeden z najsłynniejszych oddziałów ochotniczych, walczących przeciwko Francuzom pod dowództwem majora Adolfa von Lützowa.
II połowa XIX i początek XX wieku przynosi rozwój infrastruktury komunalnej: miasto zyskuje oświetlenie ulic, sieć wodociągową, gazownię i połączenie kolejowe z Wrocławiem i Świdnicą. I wojna światowa nie przyniosła miastu większych strat materialnych. Stały się one udziałem Sobótki dopiero w następnej wojennej pożodze. Choć działania wojenne na tych terenach rozpoczęły się dopiero w lutym 1945 roku, to ich intensywność (masyw Ślęży pozostawał w rękach Niemców aż do maja 1945 roku) spowodowała że Sobótka, zajęta przez Rosjan dopiero 8 maja, została zniszczona w 50%.
Dzisiejsza Sobótka jest ładnym, malowniczo położonym miasteczkiem, atrakcyjnym dla turystów z racji własnych zabytków oraz bliskości masywu Ślęży, przez który przebiega wiele ciekawych szlaków. Krótki pobyt w tym miejscu nie pozwolił nam na zdobycie samej Ślęży. Zadowoliliśmy się zwiedzeniem dwóch zabytkowych kościołów Sobótki: gotyckiej świątynii p.w. św. Anny Samotrzeciej oraz barokowego kościoła p.w. św. Jakuba Starszego Apostoła, a także spacerem po uliczkach miasta.
