Ranek wita nas znów piękną pogodą. Po śniadaniu spacerujemy trochę w okolicy zamku, bijąc się z myślami czy czekać do 10.00 na otwarcie jego wnętrz, czy jechać do Świdnicy i dalej w stronę Ślęży. Nie mamy zbyt wiele czasu, bo wieczorem musimy być już w Lubawie. Jeśli zdecydujemy się na zwiedzanie komnat zamkowych, będziemy musieli czekać jeszcze około 2 godzin, do tego należy doliczyć minimum 1,5 godziny na pobyt w ich wnętrzach, co oznacza, że z Książa wyjedziemy około południa. W takim wypadku nie zdążymy już zobaczyć innych, zaplanowanych miejsc. Decydujemy się więc jechać do Świdnicy, dokąd docieramy po kilkunastu minutach.
Zwiedzamy piękną starówkę, wspaniałą katedrę i chyba najciekawszy zabytek - drewniany ewangelicki Kościół Pokoju z XVII wieku, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Nieco więcej informacji o tych zabytkach podaję w opisach zdjęć. Teraz trochę o dziejach samej Świdnicy...
Korzystne warunki naturalne i dogodne położenie sprawiły, że jej okolice zostały zasiedlone już w neolicie (4500-1800 lat p.n.e). W okresie wczesnego średniowiecza rejon ten był zamieszkiwany przez słowiańskie plemię Ślężan. Około 990 roku Śląsk został zajęty przez księcia Polan Mieszka I i przyłączony do Polski. Świdnicę po raz pierwszy nazwano miastem (civitas) w dokumencie z 1267 roku. Nieznany jest dokument lokacyjny, ale przypuszcza się, że została ona miastem około 1250 roku. W tym okresie należała do Księstwa Wrocławskiego. Po bezpotomnej śmierci księcia Henryka IV, Świdnica wraz z częścią Księstwa Wrocławskiego przypadła w 1290 roku księciu Bolkowi I Surowemu, który podniósł miasto do rangi stolicy księstwa. Na początku XIV wieku miasto posiadało już mury obronne z sześcioma bramami, kościół parafialny i dwa klasztory. W 1353 roku książę Bolko II zawarł z królem Czech Karolem Luksemburgiem układ sukcesyjny, w rezultacie którego Księstwo Świdnicko-Jaworskie, po śmierci w 1392 roku wdowy po Bolku II – Agnieszki, przeszło pod panowanie czeskie.
Stuletni okres panowania Piastów świdnickich był dla miasta okresem burzliwego rozwoju, który trwał nadal mimo zmiany przynależności państwowej. Świdnica szeroko słynęła z produkcji doskonałego piwa, sukna i noży, w mieście funcjonowały cechy, zrzeszające rzemieślników różnych specjalności: piekarzy, tkaczy, garncarzy, szewców, kuśnierzy i krawców. Tok życia zaburzany był wielkimi klęskami żywiołowymi, pożarami, niepokojami społecznymi i wojnami. Mimo wszelkich nieszczęść miasto rozwijało się i zwiększało swoje znaczenie.
W 1429 roku Świdnicę próbowali zdobyć husyci, jednak mieszczanie nie dopuścili do tego. Pod koniec XV wieku Śląsk dostał się przejściowo pod panowanie króla węgierskiego Macieja Korwina. Po bitwie pod Mohaczem w 1526 roku, gdzie w walce z Turkami zginął król Czech i Węgier Ludwik Jagiellończyk, cały Śląsk przeszedł pod panowanie domu Habsburgów (pozostając jednak krajem korony czeskiej).
W I połowie XVI wieku reformacja spowodowała, że większość mieszkańców Świdnicy przeszła na wyznanie ewangelickie. W kolejnym stuleciu wybuchła wojna trzydziestoletnia (1618-1648). W jej efekcie Śląsk uległ niemal całkowitemu spustoszeniu. Świdnica, po wielokrotnych oblężeniach, pożarach i przemarszach wojsk została kompletnie zrujnowana.
W wyniku dwóch wojen prusko-austriackich toczonych w latach 1740-1742 i 1744-1745 i wojny siedmioletniej (1756-1763) Świdnica wraz z niemal całym Śląskiem przeszła pod panowanie Prus. Nowi władcy zbudowali w Schweidnitz, jak nazwali Świdnicę, dużą twierdzę wojskową. Toczone walki, w czasie których Świdnica kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk przyniosły miastu wiele zniszczeń. Wszystko to wpłynęło na zahamowanie jego rozwoju. Dopiero reformy gospodarcze okresu wojen napoleońskich spowodowały pewne ożywienie. Pierwsze manufaktury powstawały już pod koniec XVIII wieku, jednak dopiero skasowanie twierdzy w 1866 roku wpłynęło znacząco na rozwój przemysłu. W 1844 roku do miasta doprowadzono linię kolejową. W II połowie XIX wieku rozwinięto infrastrukturę miejską: zbudowano gazownię, nową wieżę ciśnień i elektrownię. Krajobraz miasta wzbogacił się o szereg reprezentacyjnych gmachów publicznych, obiektów architektury rezydencjonalnej i zieleni miejskiej.
Po zakończeniu II wojny światowej Świdnica została zajęta przez Rosjan, a potem znalazła się na terytorium Polski. Nastąpił napływ ludności z polski centralnej i wschodniej a dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. Samo miasto nie poniosło większych strat w wyniku wojny, co ułatwiło późniejsze jego zagospodarowanie. Uruchamiano zakłady przemysłowe, otwierano szkoły i organizowano życie kulturalne. W okresie powojennym znacznie rozbudowano przemysł świdnicki, wybudowano nowe, duże osiedla mieszkaniowe.
