Lubowidz to spora wieś położona nad Wkrą, na drodze z Żuromina do Lidzbarka Welskiego. Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1345 roku, kiedy to książę płocki, Bolesław III, nadając wieś Wojciechowi i Mikołajowi Nagórkom przeniósł ją na prawo niemieckie. Parafię w Lubowidzu erygował prawdopodobnie biskup Klemens w II połowie XV wieku. W końcu XV wieku w Lubowidzu znajdowała się komora celna na trasie do Prus. W 1531 roku król Zygmunt I Stary nadał wsi prawa miejskie.
Właścicielami miasta była rodzina Lubowidzkich. Po wojnach szwedzkich w XVII wieku Lubowidz prawa miejskie utracił i już nigdy ich nie odzyskał. W II połowie XVIII wieku wieś była w posiadaniu Stanisława Sierakowskiego, kasztelana dobrzyńskiego. Po roku 1850 znalazła się w rękach Ignacego Wiśniewskiego.
We wsi stoi drewniany kościół z 1802 roku, otoczony lipami stanowiącymi pomniki przyrody, ufundowany przez ówczesnego właściciela wsi K. Sierakowskiego. W roku 1967 Lubowidz spłonął prawie w całości. Do dnia dzisiejszego zachowało się bardzo niewiele drewnianych domów.
