Napływ osadników na ziemie, leżace w pobliżu dzisiejszego Radzynia Podlaskiego, rozpoczął się na większą skalę dopiero po zawarciu polsko-litewskiej unii w Krewie w 1385 roku. Wcześniej, tereny te, stanowiące pogranicze Mazowsza, Małopolski i Wielkiego Księstwa Litewskiego, były narażone na częste najazdy ze wschodu, co nie sprzyjało stałemu osadnictwu.
Najstarsze zapisy i przekazy mówią, że pierwotna nazwa osady, która dała początek miastu Radzyń, brzmiała Kozirynek (dużą rolę w życiu osady odgrywał handel kozami). Nazwa Radzyń pojawia sie po raz pierwszy dopiero pod koniec XVI wieku (w 1580 roku). Nieco wcześniej, w połowie XV wieku, właściciele okolicznych wsi, Cebulkowie, ufundowali w Kozirynku Starym kościół drewniany, a w 1456 roku biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki erygował pierwszą parafię w dzisiejszym Radzyniu. Dwanaście lat później, w roku 1468, podkomorzy lubelski Grot z Ostrowa dokonał lokacji miasta na prawie magdeburskim. Stanowiło ono królewszczyznę i było dzierżawione przez kolejnych posesorów. W połowie XVI wieku byli nimi Mniszchowie, którzy zbudowali tu późnorenesansowy kościół p.w. Świętej Trójcy. Kolejni królowie (Zygmunt I Stary, Zygmunt II August, Władysław IV Waza, Jan III Sobieski) nadawali Radzyniowi przywileje, zwiększające uprawnienia mieszczan i zapewniające korzystniejsze warunki dalszego rozwoju miasta. Ostatni z wymienionych wyżej władców przekazał Radzyń wraz z jego dobrami w wieczysta dzierżawę podkanclerzemu Stanisławowi Antoniemu Szczuce. W tym okresie powstały w mieście także świątynie innych wyznań: cerkwie prawosławna i unicka oraz synagoga.
Rozwój Radzynia uległ zahamowaniu w wyniku wojen, przetaczających się przez Rzeczpospolitą w II połowie XVII wieku i w pierwszych latach następnego stulecia. Od roku 1741 do końca XVIII wieku, Radzyniem władali Potoccy. Generał Eustachy Potocki wzniósł w mieście rokokowy pałac, zaprojektowany przez nadwornego architekta królów polskich Jakuba Fontanę. Po rozbiorach, Radzyń znalazł się początkowo pod zaborem austriackim, później w czasach napoleońskich - w Księstwie Warszawskim, a po kongresie wiedeńskim - w Królestwie Polskim. W roku 1867 miasto zostało stolicą powiatu, co podniosło jego rangę i stymulowało rozwój gospodarczy. Powstały wówczas młyny, gorzelnia, mydlarnia, tartaki, warsztaty szewskie, krawieckie, kuźnie i stolarnie. Po uwłaszczeniu chłopów wzrosła produkcja rolna, a wybudowanie linii kolejowej wpłynęło także na ożywienie gospodarcze. Mieszkańcy Radzynia brali czynny udział w powstaniach: kościuszkowskim, listopadowym i styczniowym, rewolucyjnych wystąpieniach z lat 1905-1907 oraz w tworzeniu II Rzeczypospolitej. Szczególnie ostro byli prześladowani przez władze carskie mieszkający na Południowym Podlasiu unici. Do krwawej rozprawy z nimi doszło w 1874 roku w pobliskim Drelowie, gdzie od kul rosyjskich żołnierzy zginęło - podobnie jak w położonym koło Janowa Podlaskiego Pratulinie - kilkunastu mieszkańców wsi.
W czasie trwania I wojny światowej, utworzono w mieście szkołę średnią, z której powstało obecne radzyńskie liceum ogólnokształcące. U zarania niepodległości bardzo czynną działalność prowadziła radzyńska POW, która stoczyła w 1918 roku krwawy bój z niemiecką załogą wojskową. Po odzyskaniu niepodległości, ówcześni właściciele Radzynia, Szlubowscy, ofiarowali na własność skarbowi państwa bardzo wówczas zniszczony pałac. W całym okresie międzywojennym był on siedzibą starosty powiatowego, a w czasie okupacji - siedzibą administracji niemieckiej. W czasie okupacji wielu obywateli Radzynia zginęło w obozach koncentracyjnych, a szereg osób rozstrzelano za działalność w ruchu oporu. Zagładzie uległa niemal cała żydowska ludność miasta. Ruch podziemny organizował się najpierw w Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), później w AK i BCh. Radzyński Obwód Armii Krajowej zaliczany był do najlepszych w całym Okręgu Lubelskim AK. Liczne i sprawne w bojach były też oddziały partyzanckie Batalionów Chłopskich, współpracujące z partyzantką AK-owską. Radzyń został wyzwolony 23 lipca 1944 roku przez wojska I Frontu Białoruskiego marszałka Konstantego Rokossowskiego.
Podczas krótkiego pobytu w Radzyniu zwiedzamy piękny XVII-wieczny kościół św. Trójcy oraz oglądamy z zewnątrz pałac, wzniesiony przez Eustachego Potockiego (wnętrze nie jest udostępnione do zwiedzania, gdyż mieszczą się w nim różne instytucje). Spacerujemy także po parku pałacowym.
W Radzyniu Podlaskim dowiadujemy się o katastrofie samolotu prezydenckiego. Pierwsze wiadomości nie są jeszcze pewne. Radio podaje, że prawdopodobnie zginął Prezydent RP wraz z małżonką, później potwierdza się najgorszy scenariusz. Nikt nie przeżył. W miarę jak napływają wiadomości wyłania się obraz i skala tragedii. Straszne! Widzimy, jak w każdej mijanej miejscowości wywieszane są biało-czerwone flagi spowite kirem. Ludzie rozmawiają o tragedii i są naprawdę wstrząśnięci.
