Kolejnym etapem podróży były Siemiatycze. Ponieważ w mieście tym byliśmy już kilkakrotnie wcześniej, nie zwiedzaliśmy tym razem jego najciekawszych zabytków takich jak barokowy kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia NMP i XIX-wieczna cerkiew prawosławna p.w. św. św. Apostołów Piotra i Pawła. Przy wyjeździe z miasta w kierunku Kleszczeli uwagę naszą przyciągnęła natomiast nowa cerkiew prawosławna p.w. Zmartwychwstania Pańskiego, którą odwiedziliśmy.
Jeśli chodzi o same Siemiatycze, to historia miasta sięga XV wieku. W latach 30. tego stulecia została zbudowana tu cerkiew p.w. św. Trójcy, a wokół wzgórza cerkiewnego uformowała się osada. Obecnie na miejscu dawnej w/w cerkwi stoi cerkiew p.w. św. św. Apostołów Piotra i Pawła, wzniesiona w 1866 roku. W roku 1542 król Zygmunt II August nadał Siemiatyczom prawa miejskie. Na rok 1582 datuje się początki osadnictwa żydowskiego na terenie miasta. Poważne straty (blisko 30% ludności) i zniszczenia są udziałem Siemiatycz w czasie "potopu szwedzkiego", ale - paradoksalnie - zniszczenie przez wojska Karola X Gustawa Mielnika i Drohiczyna sprawia, że mimo tych strat znaczenie Siemiatycz wzrasta. Kolejna klęska przychodzi w latach 1710-1711. Miasto i okolice dotyka wielka epidemia cholery. Wielu pozostałych przy życiu mieszkańców chroni się w pobliskiej cerkwi na górze Grabarce, która od tej pory zyskuje sławę cudownego miejsca. W 1722 roku pieczę nad parafią katolicką p.w. Wniebowzięcia NMP przejmuje zgromadzenie misjonarzy. Zakładają oni szkołę oraz przytułek dla starców i kalek oraz prowadzą działalność charytatywną. W II połowie XVIII wieku właścicielką Siemiatycz zostaje księżna Anna z Sapiehów Jabłonowska, która rozbudowuje miasto.
Po utracie niepodległości przez I Rzeczpospolitą Siemiatycze trafiają początkowo pod władzę Prus, a począwszy od 1807 roku, na mocy traktatu tylżyckiego zostają włączone do Cesarstwa Rosyjskiego. W czasie Powstania Styczniowego pod Siemiatyczami dochodzi do jednej z wiekszych bitew (w dniach 6-7 lutego 1863 roku). Po zwycięstwie, Rosjanie w odwecie grabią i palą miasto. Całkowitemu zniszczeniu ulega wówczas pałac Jabłonowskich.
Na początku XX wieku społeczeństwo Siemiatycz stanowili: 75% żydzi, 15% katolicy, blisko 10% prawosławni oraz nieliczni ewangelicy. W roku 1900, nieopodal zbudowanej 100 lat wcześniej synagogi, powstaje neobarokowy Dom Talmudyczny. Ludność żydowska stanowiła większość (około 65%) mieszkańców Siemiatycz również w całym okresie międzywojennym.
Po wybuchu II wojny światowej Siemiatycze zostaja zajęte przez wojska niemieckie, które po dwóch tygodniach przekazują je sowieckim sojusznikom. Po wybuchu wojny Niemiec z ZSRR miasto zostaje zajęte przez Niemców, którzy w utworzonym getcie zamykają ludność żydowską. Jej los dopełnia się w następnym, 1942 roku w obozie zagłady w Treblince, dokąd okupanci wywożą mieszkańców likwidowanego getta. Oprócz tak wielkich strat ludzkich, Siemiatycze w czasie wojny tracą 60% zabudowy mieszkalnej i około 50% budynków użyteczności publicznej. Po wojnie, w latach 1952-1975 miasto staje się siedzibą powiatu, który zostaje ponownie reaktywowany w 1999 roku.
