Kto z nas nie czuje tego dreszczyka rozkoszy, gdy po długiej i ciężkiej zimie słoneczko ogrzewa pierwsze,nieśmiało wyglądające z ziemi kwiatki, żaby opętane miłością szaleńczo kumkają na mokradłach a bociany siedzą już po gniazdach.
Są chwile wywołujące zachwyt tak wielki, że potrafi odebrać dech w piersiach, a wydarza się to w najmniej oczekiwanych momentach np. kiedy otwieramy okno wczesnym rankiem, a tam nad łąkami mgła unosi się ,rozbłyska pierwszymi promieniami słońca, tysiące skrzących kropelek rosy.Chwytający za serce klangor żurawi pomieszany z werblem dzięciołów bębniących po pniach, i las zaczyna pulsować swoja cudowną muzyką świergolenia, pogwizdywania, trelów, ćwirków i kukania.
-Beee...Beeee...-rozległo się nad moją głową. Chyba sie przesłyszałam. Baran w niebie? Latający nad głowami? Zadarłam głowę do góry w poszukiwaniu tego cudu przyrody,ale niestety latającego barana nigdzie nie zobaczyłam.Zobaczyłam za to maleńkiego ptaszka-bekasa, jak się później dowiedziałam, który w dodatku beczy...ogonem!
Taaaak...puszcza zaskakuje mnie zawsze czymś nowym. W środku puszczy spotykają nas często nagłe, nieoczekiwane zjawiska. Pewnego dnia takie zjawisko zatrzymało się koło mnie z piskiem opon, a z jego wnętrza wyskoczył czarnoskóry osobnik, który wymachiwał wszystkimi kończynami na cztery strony świata i wykrzykiwał cos w swoim czarnym języku. Zrozumiałam tylko tyle, że pytał mnie, czy mówie po arabsku. Nie mówię.
-Wobec tego-zakrzyknał po angielsku-czy mogę ci w czyms pomóc? Może podwieźć cię moim samochodem? Gdzie mieszkasz? Czy jestes tu sama?-pytania wystrzeliwały z szybkościa karabinu maszynowego, nie czekając na moją odpowiedź, z przerwami na szeroki biały usmiech.
-Ja jestem z Afrika! Z Afrika!-krzyczał uszczęsliwiony do granic mozliwości-Przyjechałem do Puszcza Białowieska!
-A ja jestem z Puszcza Białowieska i chciałabym pojechać do Afrika!-odpowiedziałabym, gdybym zdążyła, bo samochód już odjechał.
