Wiślica leży na Ponidziu, na obszarze Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego. Miejscowość jest bardzo stara, bowiem istnieje co najmniej od IX wieku i jej powstanie wiąże się z istnieniem państwa Wiślan. Według legendy, jej nazwa pochodzi od imienia księcia Wiślan - Wiślimira. Pod koniec X wieku wiślicki gród trafił w ręce Polan, a na przełomie X i XI stulecia powstał tu pierwszy kościół i dwa grody obronne. W sąsiedztwie obu grodów wyrastała osada, której rozwój zahamowany został przez najazd Połowców w 1135 roku.
W okresie rozbicia dzielnicowego, Wiślica znalazła się na terenie dzielnicy sandomierskiej. Staje się wówczas jedną z najważniejszych osad Małopolski. Za panowania księcia Henryka rozpoczęto budowę kolegiaty, którą ukończono w okresie rządów jego brata, księcia Kazimierza Sprawiedliwego. W tym okresie, Wiślica stała się też ważnym centrum kultury i sztuki. Powstała wówczas tzw. "płyta orantów" (zwana także płytą wiślicką) - posadzka w krypcie zburzonego kościoła z XII wieku, z rytymi przedstawieniami figuralnymi, będąca unikatowym w skali światowej zabytkiem sztuki romańskiej. Za jej fundatora uważa się Kazimierza Sprawiedliwego bądź Bolesława Kędzierzawego.
Tragicznym epizodem w historii Wiślicy był najazd Batu-chana w 1241 roku, podczas którego osada została całkowicie zniszczona. W roku 1291 Wiślica znalazła się po władzą Władysława I Łokietka, zaś w roku następnym przeszła na 12 lat pod panowanie Wacława II z dynastii Przemyślidów. W roku 1304, Władysław Łokietek odzyskał Wiślicę, która stała się jednym z najważniejszych ośrodków zjednoczonej piastowskiej monarchii. Około roku 1326 Wiślica uzyskuje prawa miejskie. Jest miejscem, w którym odbywają się zjazdy rycerstwa małopolskiego oraz ogólnopolskiego, a w roku 1347 król Kazimierz III Wielki zatwierdza tu zbiory praw dla Małopolski, nazwane później statutami wiślickimi. Pod koniec swego panowania, Kazimierz III Wielki otoczył miasto murem obronnym, zbudował zamek i ufundował także zachowaną do dziś kolegiatę. W XV wieku, w Wiślicy i leżącym niedaleko Nowym Mieście Korczynie, odbywały się zjazdy szlachty.
W XVI wieku w mieście rozwijało się rzemiosło i infrastruktura. Król Zygmunt I Stary zezwolił na budowę wodociągów, które powstały tu w 1528 roku. Po śmierci Stefana Batorego, Wiślica była widownią sejmu elekcyjnego. Jak wiele innych miast Rzeczpospolitej Obojga Narodów, również i Wiślica podupadła w czasie "potopu szwedzkiego", kiedy to została zniszczona przez wojska księcia Jerzego II Rakoczego w 1657 roku. Nieco ponad sto lat później rozebrano zamek, a w XIX wieku - kościoły św. Marcina i św. Ducha oraz mury miejskie. Po Powstaniu Styczniowej władze carskie odebrały Wiślicy prawa miejskie. W czasie działań I wojny światowej mocno ucierpiała wiślicka kolegiata, którą odbudowano w okresie międzywojennym.
W czasie pobytu w Wiślicy odwiedziliśmy oczywiście bazylikę kolegiacką p.w. Narodzenia NMP, kościół p.w. św. Mikołaja oraz Dom Długosza - najważniejsze zabytki miejscowości.
