Drohiczyn jest historyczną stolicą Podlasia. Przepięknie położony na wysokiej nadbużańskiej skarpie, był już miejscem osadnictwa w VII wieku, o czym świadczą datujące się z tego okresu ślady archeologiczne (kurhany). Za domniemaną datę założenia grodu uważa się rok 1038. Później, w XII-XIII wieku, był on stolicą ruskiego księstwa drohiczyńskiego. W XIII wieku Drohiczyn należał także krótko do Mazowsza, był najeżdżany i niszczony przez Jaćwingów, Tatarów, Litwinów, aż w końcu tego stulecia wszedł w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dwa wieki później, u schyłku XV wieku otrzymał prawa miejskie z rąk króla Aleksandra Jagiellończyka (w roku 1498).
Począwszy od 1513 roku, aż do rozbiorów Rzeczypospolitej miasto było stolicą województwa podlaskiego. Na mocy postanowień unii lubelskiej, w 1569 roku Drohiczyn został wraz z całym Podlasiem włączony do Korony. W tym czasie, a więc w XVI wieku przeżywał on największy rozkwit. Jak wiele podlaskich miast, również i Drohiczyn był wielokulturowy. Mieszkali tu zarówno Polacy, jak i Rusini i Żydzi. Na początku XVII wieku były w Drohiczynie trzy kościoły, pięć cerkwi i cztery klasztory w tym dwa katolickie. W mieście istniały także szpital, apteka i szkoła.
Okres pomyślnego rozwoju miasta przerwał "potop szwedzki". Pomimo tego, w następnym, XVIII. stuleciu Drohiczyn zasłynął z dwóch znakomitych szkół - prowadzonej przez franciszkanów oraz z jezuickiego Collegium Nobillium. Niestety, upadek Rzeczypospolitej przyniósł także kres świetności Drohiczyna. W 1807 roku tu przebiegała granica pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim, do którego włączono prawobrzeżną część miasta, a Księstwem Warszawskim, przy którym pozostała część lewobrzeżna. Po upadku Napoleona miasto weszło w skład Królestwa Polskiego, utworzonego w 1815 roku na mocy uchwał kongresu wiedeńskiego.
W XIX wieku Drohiczyn podupadł i stał się małym, prowincjonalnym, położonym na uboczu nowych szlaków komunikacyjnych miasteczkiem. Na początku ubiegłego wieku osiedliło się tu wielu Żydów, co przyniosło pewne ożywienie i zwiększyło wyraźnie liczbę ludności. Podczas obu wojen światowych miasto doznało poważnych zniszczeń, a potem zostalo ponownie odbudowane.
Dziś Drohiczyn pełni funkcje usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze położenie jest też miejscowością letniskową. Znajdują tu się trzy kościoły katolickie i jedna cerkiew prawosławna. Pamiątkę po ludności żydowskiej stanowi położony na skraju Drohiczyna cmentarz, który jednakże jest już bardzo zaniedbany i zniszczony przez upływ czasu. Od roku 1991 Drohiczyn jest siedzibą diecezji rzymskokatolickiej. W mieście działa Wyższe Seminarium Duchowne i liceum ogólnokształcące. W czasie pielgrzymki do Polski w czerwcu 1999 roku Drohiczyn odwiedził papież Jan Paweł II, który odbył tu spotkanie ekumeniczne z przedstawicielami innych wyznań.
Najpiękniejszy widok na Drohiczyn roztacza się z nadbużańskich łąk. Rzeka płynie tu szerokim, zakolem u podnóża wyniosłej skarpy zwanej Górą Zamkową, na której posadowione jest dawne grodzisko, a w bezpośrednim jego sąsiedztwie - późniejsze zabytki: katedra p.w. św. Trójcy, dawny klasztor jezuitów mieszczący dziś Kurię Diecezjalną, dawne kolegium jezuickie (obecne Wyższe Seminarium Duchowne). W pobliżu Góry Zamkowej znajduje się także piękny kościół p.w. Wniebowzięcia NMP i dawny klasztor, stanowiące zespół pofranciszkański oraz prawosławna cerkiew z końca XVIII wieku p.w. Mikołaja Cudotwórcy. Nieco dalej, po drugiej stronie miasteczka urzeka urodą późnobarokowy kościół i klasztor benedyktynek p.w. Wszystkich Świętych. Jeśli chcemy odwiedzić dawny kirkut musimy zjechać z Góry Zamkowej na nadbużańskie łąki i skierować się w lewo wyasfaltowaną ulicą, która wkrótce przechodzi w drogę gruntową i zagłębia się w dość gęsty lasek. Po mniej więcej 1,5 km trzeba zatrzymać się i ruszyć w las po lewej stronie. Trzeba solidnie wytężać wzrok, by wypatrzyć zarośnięte krzakami i pokryte mchem macewy, bo miejsce nie jest oznaczone.
