Cerkiew w Uluczu, przez długi czas uważana za najstarszą w Polsce cerkiew drewnianą (datowana na 1510 r.) jest położona na wysokim pagórku. Nie wiem, jak ludzie chodzili się tam modlić, zwłaszcza starsi, bo rzeczywiście idzie się spory kawalek pod stromą górkę. A zimą?
Takie położenie miało jednak swoje uzasadnienie, ponieważ znajdował się tam dawniej obronny klasztor bazyliański.
Mimo, ze najnowsze badania obaliły tezę o XVI-w. pochodzeniu świątyni, i tak jest ona zachwycająca dzieki swojej archaicznej bryle i bajkowym położeniu.
W Uluczu urodził się autor melodii hymnu narodowego Ukrainy, Mychajło Webyćkyj.
Cerkiew wybudowana została na szczycie wysokiego, zalesionego wzgórza opadającego od strony południowej ku dolinie Sanu i położonej w niej wiosce. Rozległy teren przycerkiewny otaczają czytelne pozostałości obwarowań w postaci podwójnego muru kamiennego (z fosą w międzymurzu), w którym znajdowała się furta i brama (flankowane basztami). Bazylianie opuścili monastyr w 1744 roku, przenosząc się do Dobromila, jednak cerkiew pozostała ośrodkiem ruchu pielgrzymkowego do czasu ostatniej wojny.
