Angielska pogoda zdecydowanie nie sprzyja ostatnio wychodzeniu z domu. Zimno, mokro, mgliście i ogólnie niekorzystny biomet. Czasem jednak, przez zwykłą przyzwoitość, trzeba rozprostować kości.
W zasadzie od kiedy zaczęliśmy nasze weekendowe wypady, przy okazji zbierając masę informatorów i przewodników po Wielkiej Brytanii, upatrzyłem sobie Stokesay Castle. Tylko jakoś, zupełnie przypadkiem, zawsze lądowaliśmy gdzieś na południu. Jadąc na Święta do Braciszka do Edynburga, zauważyłem jednak, że "mój" zamek leży raptem pół godziny pociągiem od Hereford, a w dodatku tylko kilka kroków od stacji w Craven Arms.
Sąsiedzi zapadli w zimowy letarg kanapowy przerywany tylko przykrym obowiązkiem zarabiania na chleb, więc wybraliśmy się sami. Jedenaście funtów, kilka mil i byliśmy na miejscu. Co prawda na fotkach zamek wydawał się nieco większy, ale to zdecydowanie najurokliwsze z dotychczas odwiedzonych miejsc.
Stokesay Castle zamkiem jest tylko z nazwy. W rzeczywistości to fortified manor house, czyli, po naszemu, obronny dwór szlachecki. Burzliwe dzieje walijsko-angielskiego pogranicza obeszły się z dworkiem wyjątkowo łaskawie. W zasadzie, poza oczywistymi remontami i modyfikacjami na przestrzeni niemal siedmiuset lat istnienia, dzisiejszy Stokesay Castle, jest tym samym zamkiem, który wybudował sobie Lawrence of Ludlow - jeden z najbogatszych handlarzy wełną w średniowiecznej Anglii.
Dwór, mimo kamiennych murów obronnych i, płytkiej co prawda, fosy, sprawia wrażenie... przytulnego. Małe pomieszczenia z dużymi oknami z widokiem na okoliczne wzgórza. Żółta, drewniano-ceglana brama, nieco przekrzywiona, ale jakby żywcem wyjęta z "Robin Hooda", albo innej, przeniesionej na ekran, angielskiej legendy. Nawet stary, pełen celtyckich krzyży cmentarz, tuż za fosą i żywopłotem, nie psuje tej sielanki...
