Lisewo jest sporą wsią, położoną około 20 km na wschód od Chełmna. Znajduje się tu ciekawy kościół z przełomu XIII i XIV wieku. Wieś powstała zapewne w połowie XIII wieku, lecz pierwsza pisemna wzmianka o niej pochodzi z 1293 roku. Wiadomo, że od drugiej połowy XIV wieku w kościele lisewskim odbywały się sądy rycerskie ziemi chełmińskiej. Poza tym, rycerstwo zbierało się tu na zjazdach. W czasie jednego z nich, w 1437 roku podjęto decyzję o wznowieniu działalności antykrzyżackiego Towarzystwa Jaszczurczego. Lisewo znacznie ucierpiało podczas wojny polsko-krzyżackiej w 1414 roku. Po 1454 roku, było dużą wsią królewską, podległą starostwu w Lipienku. U schyłku średniowiecza i w początku XVI wieku wieś stanowiła siedzibę rodu Lisowskich.
Wiek XVI był dla Lisewa okresem prosperity. Długotrwały pokój i dobre możliwości sprzedaży zboża zapewniły większości mieszkańców dostatnie jak na owe czasy i potrzeby życie. Klęski przyszły w następnym stuleciu. Liczne wojny, przemarsze wojsk i epidemie spowodowały zniszczenia i spadek ludności o 25%.
Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 roku, wieś przeszła na własność pruskiego skarbu państwa. W epoce napoleońskiej należała do Księstwa Warszawskiego. Od połowy XIX wieku w Lisewie, za sprawą miejscowych proboszczów ks. Stanisława Machorskiego i ks. Augustyna Łebińskiego, rozwijała się polska działalność kulturalno-społeczna. Jej celem było przeciwstawienie się germanizacji. Działały tu polskie organizacje - Liga Polska, Towarzystwo Rolnicze, Bank Ludowy, polska biblioteczka, odbywały się amatorskie przedstawienia. W 1906 roku doszło do strajku uczniowskiego w obronie nauczania religii w języku ojczystym. Na przełomie XIX i XX wieku powstała tu także parafia ewangelicka skupiająca mniejszość niemiecką, mieszkało też nieco Żydów.
Jesienią 1939 roku członkowie miejscowego Selbstschutzu aresztowali i rozstrzelali kilku mieszkańców Lisewa, wśród nich - ks. Augustyna Łebińskiego i ks. Edmunda Klebba. W styczniu 1945 roku Lisewo zajęła Armia Czerwona. Wiosną 1945 roku NKWD przeprowadziło aresztowania wśród mieszkańców i deportowało do ZSRR 120 osób, połowa z nich zmarła. Ku ich czci i na pamiątkę ofiar stalinizmu na cmentarzu przykościelnym ufundowano pomnik.
