Malowniczo położona nad brzegami Arno, u stóp zboczy toskańsko-emiliańskiego pasma Apeninów, Florencja jest stolicą Toskanii i zarazem jednym z najwspanialszych miast włoskich.
Założona została przez Etrusków, choć już w czasach prehistorycznych na obszarze między Arno i Mugnone istniały osady ludzkie. Za czasów etruskich osada nosiła nazwę Faesulae. Została ona zburzona przez Sullę w 82 roku p.n.e., a następnie w roku 59 p.n.e. odbudowana przez Juliusza Cezara, jako kolonia rzymska dla weteranów, której nadano nazwę Florentina. Nowe miasto zostało zbudowane na planie obozu wojskowego (castrum) z szachownicowym układem ulic. W czasach cesarstwa rzymskiego Florencja była ośrodkiem rzemiosła i handlu. W okresie schyłku Imperium, napierający z północy barbarzyńcy próbowali zdobyć miasto. W roku 405 odparło ono najazd Ostrogotów pod wodzą Radagaiza. Po upadku Cesarstwa na Zachodzie, Florencja dostała się w 539 roku pod panowanie Bizancjum, a dwa lata później - Gotów. W roku 570 zawładnęli nią Longobardowie, a następnie Frankowie.
Rozkwit Florencji rozpoczął się na początku XI wieku. Miasto odzyskało znaczenie z racji swego położenia na szlaku handlowym z Francji do Rzymu. W roku 1078 rozpoczęto budowę nowych murów obronnych, a w roku 1115 Florencja uzyskała status niezależnego miasta. Powstawały nowe budowle sakralne i świeckie, rozwijała się sztuka, literatura, doskonale prosperował handel. W roku 1167 miasto przyłączyło się do Ligi Lombardzkiej, zawiązanej przeciwko cesarzowi Fryderykowi I Barbarossie. W roku 1183 Florencja ogłosiła się komuną miejską, choć z takiego statusu korzystała de facto zapewne już od lat. Pomimo konfliktów pomiędzy procesarskim stronnictwem gibelinów i propapieskimi gwelfami, które trwały aż do 1268 roku, i niestabilnej sytuacji politycznej, miasto przeżywało dynamiczny rozkwit. Rozwinęły się nowe gałęzie rzemiosła (sukiennictwo i jedwabnictwo), handel, powstały pierwsze banki, a w 1252 roku rozpoczęto bicie florenów, złotych monet, które wkrótce stały się bardzo popularne w całej Europie. Miasto stało się także kolebką nowych prądów w sztuce europejskiej. Działali tu wówczas tacy artyści jak pisarze Dante Alighieri i Brunetto Latini, malarz Angiolo di Bondone (zwany Giottem), czy architekt i rzeźbiarz Arnolfo di Cambio. W XIV wieku zaczyna narastać konflikt pomiędzy bogatymi cechami rzemieślniczymi i ubogą ludnością. Jednocześnie, liczne możne rody (Pittich, Frescobaldich, Strozzich, Albizich) rywalizują o dominację w mieście. Epidemia czarnej śmierci w 1348 roku przynosi bardzo wiele ofiar i dalszą pauperyzację ludności, co doprowadza do buntu w 1378 roku.
Od roku 1434 miastem zaczyna rządzić bankierski ród Medyceuszy (Medici). Począwszy od swego protoplasty Kosmy I (Cosimo I), będą oni z przerwami sprawować władzę aż do I połowy XVIII wieku, wznosząc Florencję do rangi miasta dominującego w epoce humanizmu i renesansu. Wawrzyniec Medyceusz, zwany Wspaniałym (Lorenzo Il Magnifico) panujący we Florencji w II połowie XV wieku był poetą i znanym mecenasem sztuki. Za jego czasów w mieście działali bracia Piero i Antonio del Pollaiuolo, Andrea del Verrocchio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Domenico Ghirlandaio i Michał Anioł Buonarroti. Wzniesiono też wiele wspaniałych budowli. Po jego śmierci w 1492 roku, w niestabilnej sytuacji politycznej, przy ingerencji króla Francji Karola VIII wprowadzono ustrój wzrorowany na Republice Weneckiej. Powołano Wielką Radę, a na czele republiki stanął dominikanin Girolamo Savonarola. Konflikt z papieżem Aleksandrem VI doprowadził wkrótce do ekskomunikowania Savonaroli, a potem groźby obłożenia Florencji interdyktem. W tej sytuacji, przeciwnicy Savonaroli doprowadzili do jego uwięzienia i skazania na śmierć w 1498 roku. Władzę w Republice Florenckiej, jako dożywotni gonfaloniere (najwyższy urzędnik Signorii) objął Piero di Tommaso Soderini, blisko współpracujący z Niccolo Machiavellim. W roku 1512, po obaleniu republiki, do władzy wrócili Medyceusze, którzy w 1531 roku utworzyli Wielkie Księstwo Toskanii.
Po wygaśnięciu dynastii w roku 1737, Florencja wraz z całą Toskanią trafiła pod władzę księcia Franciszka Stefana z dynastii habsbursko-lotaryńskiej, męża cesarzowej Marii Teresy (późniejszego cesarza Franciszka I) i została włączona do korony austriackiej. W latach 1801-1807 była stolicą Królestwa Etrurii, utworzonego przez Napoleona i rządzonego przez parmeńską gałąź Burbonów. W grudniu 1807 roku Toskania została zaanektowana przez Francję, a w roku 1814 przywrócono władzę dynastii habsbursko-lotaryńskiej.
W roku 1860, w epoce "risorgimento", Florencja została przyłączona do Królestwa Sardynii, a następnie - do zjednoczonego Królestwa Włoch (w 1861 roku). W latach 1865-1870 była ona stolicą Włoch. W XX wieku ludność Florencji potroiła się, a miasto uległo znacznej rozbudowie. W czasie II wojny światowej Florencja zaznała rocznej okupacji niemieckiej od 1943 do 1944 roku. Wypierające Niemców wojska alianckie starały się oszczędzić Florencję (ogłoszoną zresztą miastem otwartym). Wycofujący się Niemcy wysadzili wprawdzie mosty na Arno, lecz oszczędzili najcenniejszy z nich - Ponte Vecchio. Zniszczeniu uległa natomiast część starych kamienic w pobliżu mostów. W listopadzie 1966 roku Florencję nawiedziła katastrofalna powódź. Wezbrane wody Arno zalały i zniszczyły wiele cennych zabytków.
Florencja nazywana jest "kolebką renesansu" (La culla del Rinascimento). Interesujących zabytków, kościołów, pałaców, kamienic, pomników, muzeów i zgromadzonych w nich dzieł sztuki jest tak wiele, że nie sposób je poznać w czasie krótkiego pobytu. Podobnie jak w Rzymie czy Wenecji, turysta jest tu w sytuacji klasycznego embarras de richesse. Musi dokonać niełatwej selekcji. Mimo, że byłem we Florencji trzykrotnie, to żaden z pobytów nie przekraczał 2 dni, tak więc i ja zaznałem podobnych rozterek. Stąd też udało mi się zaliczyć jedynie "highlighty", a i to nie wszystkie. Wśród nich były m.innymi katedra Matki Boskiej Kwietnej (Cattedrale di Santa Maria del Fiore), sąsiadujące z nią Baptysterium św. Jana Chrzciciela (Battistero di San Giovanni Battista) i Dzwonnica Giotta (Campanile di Giotto), Plac Signorii (Piazza della Signoria) z przepięknym ratuszem (Palazzo Vecchio), kopią posągu Dawida dłuta Michała Anioła, konnym posągiem Kosmy I Medyceusza i XVI-wieczną fontanną Neptuna, zbudowaną przez Bartolomeo Ammanatiego, pałac Bargello (Palazzo Bargello), Ponte Vecchio, zwany także Mostem Złotników, Galeria Uffizi (Galleria degli Uffizi), Kościół Santa Maria Novella (Basilica di Santa Maria Novella) i najstarszy we Florencji kościół św. Wawrzyńca, pochodzący z IV wieku. O niektórych z nich piszę więcej pod zdjęciami. Niestety, i tych nie mam za wiele. Te które zamieszczam pochodzą głównie z moich wcześniejszych wizyt we Florencji - jeszcze z lat 70. XX wieku. Z roku 1998 większość Florencji mam na wideo.
Wiele zabytków czeka jeszcze na swoją kolejkę. Tak więc, jest powód, by do Florencji wybrać się jeszcze nie raz.
http://www.youtube.com/watch?v=vqHdl7LXzuQ,
http://www.youtube.com/watch?v=v3Uba5OmAWw&list=PLDF62051971C53C5D
