Padwa leży bliziutko Wenecji, więc przy okazji wizyty w tym pięknym mieście warto zaplanować sobie także wycieczkę do Padwy. To leżące nad rzeką Bacchiglione miasto regionu Wenecji Euganejskiej (Veneto) jest uważane za najstarsze w całych północnych Włoszech.
Tradycja wiąże jej powstanie z bohaterem wergiliuszowskiej Eneidy - trojańczykiem Antenorem, który po przybyciu do Italii miał około 1183 roku p.n.e. założyć tu osadę Patavium. Turystom legendę tę przypomina symboliczny grób Antenora znajdujący się przed gmachem Uniwersytetu. Badania archeologiczne stwierdziły jednak, że osada istniała tu znacznie wcześniej. W czasach rzymskich Patavium było zamieszkiwane przez Wenetów, którzy słynęli z hodowli koni i owiec. Ich wojownicy walczyli po stronie Rzymu w bitwie pod Kannami w roku 216 p.n.e. w czasie II wojny punickiej. Od roku 45 p.n.e. Padwa była rzymskim municipium. Już w I wieku n.e. dotarło tu chrześcijaństwo, zakrzewione przez wysłannika św. Piotra - Greka Proscodimusa, który został pierwszym lokalnym biskupem (i późniejszym świętym). Warto też pamiętać, że z Padwy pochodził rzymski historyk Tytus Liwiusz, który urodził się tu w roku 59 p.n.e. W schyłkowym okresie cesarstwa tereny te były wielokrotnie najeżdżane przez barbarzyńców. W roku 452 miasto ucierpiało w czasie inwazji Hunów (Attyla), później zostało zajęte przez germańskie oddziały Odoakra, następnie przeszło pod władzę króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego, jeszcze później pod zwierzchnictwo Bizancjum, a w roku 601 zostało całkowicie zniszczone przez Longobardów. W roku 774 Karol Wielki pokonał Longobardów i przejął władzę nad północnymi Włochami, w tym nad Padwą. W 899 roku Padwa została spustoszona przez niszczycielski najazd Madziarów, po którym przez wiele lat podnosiła się z ruin. W czasie rywalizacji cesarzy rzymsko-niemieckich i papiestwa o inwestyturę w XII-XIII wieku Padwa nie była zbyt aktywna, choć raczej sprzyjała cesarstwu. W tym okresie należała ona do najszybciej rozwijających się miast włoskich. Była już wtedy republiką mieszczańską.
W roku 1222 w mieście założono uniwersytet, który szybko zyskał renomę znakomitego ośrodka naukowego i kulturalnego w całej Europie. Studiowali tu później między innymi Mikołaj Kopernik, Jan Łaski, Jan Kochanowski i Jan Zamoyski. W latach 1318-1404 władzę w Padwie sprawowała rodzina Carrara (z krótką przerwą w latach 1328-1337, gdy rządzili Scaligeri i 1388-1390, gdy Padwę zajął Giangaleazzo Visconti). Pomimo, częstych wojen, prowadzonych ze zmiennym szczęściem z innymi miastami, Padwa przeżywała okres prosperity. Ściągali tu najwięksi uczeni i artyści m. innymi Dante, Petrarka, Giotto, Donatello i Mantegna.
W roku 1387 wojska Padwy pokonały pod Castagnaro oddziały Giovanniego Ordelaffiego z Werony. Ale był to już kres potęgi Padwy. W roku 1405 miasto dostało się pod panowanie Republiki Weneckiej, które trwało do roku 1797 (jedynie w 1509 roku, miasto na krótko zajęły wojska koalicji cesarsko-francuskiej, zawiązanej przeciwko Wenecji w Cambrai). W latach 1507-1544 Wenecjanie otoczyli miasto nowymi murami obronnymi. W roku 1797 Padwa została zajęta przez wojska francuskie, a zawarty w tym samym roku traktat pokojowy z Campo Formio położył kres istnieniu Republiki Weneckiej. Padwa weszła w skład Cesarstwa Austrii. W roku 1805 została włączona do utworzonego przez Napoleona i zależnego od Francji Królestwa Włoch, a w maju 1814 roku na mocy traktatu paryskiego powróciła do Austrii. Stan ten usankcjonował kongres wiedeński, odbyty po upadku Napoleona i Padwa pozostała w granicach monarchii habsburskiej do roku 1866.
Padwa w II połowie XIX wieku była silnym ośrodkiem ruchu "risorgimento", ale dopiero klęska Austrii w 1866 roku w bitwie pod Königgrätz (Sadowa) w wojnie austriacko-pruskiej i zawarty w Wiedniu pokój pozwoliły na włączenie Padwy do zjednoczonego Królestwa Włoch. W czasie I wojny światowej miasto było siedzibą naczelnego dowództwa wojsk włoskich. Po klęsce Włochów pod Caporetto w 1917 roku ciężkie walki toczyły się nad Piave i Isonzo, niedaleko Padwy, a miasto znalazło się w zasięgu artylerii austriackiej. W 1918 roku wojska Włoskie odniosły decydujące zwycięstwo pod Vittorio Veneto i oddaliły niebezpieczeństwo, zagrażające Padwie. Wkrótce potem w Padwie został podpisany rozejm i kapitulacja Austro-Węgier na froncie włoskim. W okresie powojennym trudna sytuacja gospodarczo-społeczna spowodowała, że wielu ludzi poparło nowy ruch - faszyzm.
W czasie II wojny światowej, po podpisaniu kapitulacji przez marszałka Pietro Badoglio i odsunięciu od władzy Mussoliniego w 1943 roku, Padwa stała się ważnym ośrodkiem tzw. Włoskiej Republiki Socjalnej (Repubblica Sociale Italiana), utworzonej w północnych Włoszech przez uwolnionego przez niemieckich komandosów dyktatora. W okolicach miasta aktywną działalność prowadziły wówczas oddziały antyfaszystowskiej partyzantki. W toku działań wojennych Padwa była wielokrotnie bombardowana przez aliantów. Został wówczas m. innymi zniszczony augustiański Kościół Eremitów z freskami Mantegni. Miasto zostało ostatecznie wyzwolone przez partyzantów i oddziały nowozelandzkie 28 kwietnia 1945 roku. Po II wojnie światowej nastąpił szybki, dynamiczny rozwój Padwy i całego regionu Veneto, który przekształcił go w jeden z najbogatszych regionów Włoch.
W Padwie byłem kilkakrotnie, zarówno przy okazji turystycznych wypadów do Wenecji, jak i podróży służbowych (w pobliskim Campodarsego mieściła się fabryka traktorów Carraro, która była odbiorcą naszych łożysk). Miałem okazję zwiedzić przede wszystkim monumentalną romańsko-gotycką bazylikę św. Antoniego (Il Santo), budowaną w okresie od XIII do XV wieku. Nieco więcej informacji o niej zamieszczam w opisach zdjęć. Warto wiedzieć, że jej patron, św. Antoni Padewski nie pochodził z tego miasta. Był Portugalczykiem z Lizbony, a jego prawdziwe imię to Ferdynand (imię Antoni przyjął po wstąpieniu w szeregi franciszkanów). W Padwie był kaznodzieją zaledwie przez dwa lata, ale zyskał tak wielką popularność i poważanie, że mieszkańcy Padwy uznali go za swojego. W bogatym wnętrzu bazyliki można zobaczyć jego grób i relikwie. Do bazyliki przylega Szkoła św. Antoniego (Scuola del Santo) z freskami Tycjana, zbudowana w XV i XVI wieku, XIV-wieczne Oratorium św. Jerzego (Oratorio di San Giorgio) z rzeźbami Bonifacio Lupiego i freskami Altichiero Alticheriego i Jacopo Avanzy oraz klasztor Eremitów, mieszczący Muzeum Miejskie . Na placu przed bazyliką warto zwrócić uwagę na konny posąg weneckiego kondotiera Erazma da Narni, zwanego Gattamelattą, dłuta Donatella. Niedaleko od bazyliki Il Santo znajduje się też piękny eliptyczny plac Prato della Valle z wysepką otoczoną kanałem, zbudowany w XVIII wieku przez Andreę Memmo. Na placu umieszczono 80 pomników wybitnych obywateli Padwy. Przy placu zwraca też uwagę neogotycki pałacyk zwany Loggia Amulea mieszczący instytucje miejskie. Stąd już tylko parę kroków do bazyliki św. Justyny (Santa Giustina) z XVI wieku. Idąc z bazyliki św. Justyny w kierunku północnym wzdłuż obwarowań miejskich dojdziemy do Bramy Pontecorvo z 1517 roku, skąd ulica św. Franciszka (Via San Franceso) doprowadzi nas do budynku Uniwersytetu (Palazzo del Bo), które warto zwiedzić. Tuż obok warto rzucić okiem na przebudowany w XVI wieku ratusz (Palazzo del Podesta) i XIII-wieczny Palazzo della Ragione, mieszczący ongiś sklepy, urzędy i sale sądowe. Wnętrza ozdobione są m. innymi freskami Giotta, które wprawdzie padły pastwą pożaru w XV wieku, lecz później zostały odtworzone. Po kilku minutach dalszego spaceru dojdziemy do Katedry p.w. Wniebowzięcia NMP (Santa Maria Assunta). Świątynia pochodzi z XVI wieku, a przy jej budowie pracowali tacy artyści jak Andrea da Valle, Michał Anioł, Giulio Viola i inni. Obok katedry znajduje się też starsze od niej baptysterium p.w. św. Jana. Będąc w Padwie nie można też zapomnieć o odwiedzeniu Kaplicy Zwiastowania, znanej bardziej jako Kaplica Scrovegnich (Cappella degli Scrovegni), zbudowanej w 1303 roku i ozdobionej freskami przez Giotta. Jeśli przyjechaliśmy do Padwy na dłużej warto zobaczyć jeszcze wiele innych, nie wspomnianych przeze mnie zabytków, jak choćby pozostałości rzymskiej areny, odbudowany kościół Eremitów, pałace i kamienice mieszczańskie czy liczne kościoły. Warto ponoć zobaczyć też najstarszy na świecie ogród botaniczny, założony w 1545 roku.
http://www.youtube.com/watch?v=ta8OLsy-Puk
