Riccione jest znanym i popularnym adriatyckim kąpieliskiem leżącym w prowincji Rimini w regionie Emilia Romagna. Turystów przyciągają tu głównie piękne, piaszczyste plaże, bo jak na miejscowość o tak długiej historii zaskakuje tu brak zabytków z dawnych wieków.
Ślady pierwszego rolniczego osadnictwa w tym rejonie pochodzą z epoki neolitu. Znaleziono je w sąsiadującej z Riccione gminie Misano. Nieco później osiedlały się na tych terenach plemiona celtyckie, wypierane stopniowo przez Rzymian, którzy w roku 295 p.n.e. założyli tu kolonię Ariminum (dzisiejsze Rimini). Dalszemu osadnictwu rzymskiemu sprzyjało położenie w pobliżu skrzyżowania dwóch ważnych starożytnych dróg: Via Flaminia - łączącej Rzym z Rawenną i Via Aemilia - prowadzącej do Mediolanu. W tych czasach w miejscu obecnego Riccione istniała rzymska stacja pocztowa o nazwie Vicus Popilius. Nazwa Riccione po raz pierwszy pojawia się w swej archaicznej formie Arcioni w pochodzącym z X wieku n.e. Kodeksie Bavaro - rękopisie wystawionym przez kancelarię arcybiskupa Rawenny. Na temat pochodzenia nazwy miasta jest wiele hipotez. Jedna z nich wiąże je ze słowem "arkeion", którym Bizantyjczycy określali lecznicze rośliny, które spotykali na pobliskich plażach. W roku 1260 w Riccione objęła władzę florencka rodzina Agolantich, powiązana z rządzącym Rimini rodem Malatesta. Na wzgórzach w pobliżu Riccione Agolanti zbudowali zamek, z którego wszakże do naszych czasów zachowały się jedynie ruiny. Ponieważ Malatestowie byli lennikami papieża, również i Riccione uznawało wówczas zwierzchnictwo Państwa Kościelnego. W okresie największej świetności Agolantich Riccione odwiedzali znakomici goście, jak choćby królowa Szwecji Krystyna, która zatrzymała się tu w czasie swej podróży do Rzymu w 1657 roku. W XVII wieku na wybrzeżu wzniesiono strażnice, które miały bronić mieszkańców przed atakami piratów. Z początkiem XVIII wieku Riccione przeszło w ręce innych rodzin, a w roku 1786 zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi. W XIX wieku Riccione było ubogą gminą rolniczą. W II połowie stulecia szeroką działalność filantropijną i społeczną zaczęli prowadzić małżonkowie Ceccarini. Dzięki ich staraniom miejscowość zaczęła się rozwijać. W końcu XIX wieku nastąpił rozwój turystyki. W Riccione powstało wówczas wiele eleganckich rezydencji i hoteli. W 1934 roku kupił tu willę Benito Mussolini i korzystał z niej przez 10 lat. Dzięki temu, że piękne wille często są otoczone zielenią, Riccione nazywane bywa Zieloną Perłą Adriatyku. Po II wojnie światowej Riccione nadal przeżywało burzliwy rozwój turystyki, a wakacyjne rezydencje pobudowało tu wielu znanych ludzi m. innymi Pele, Ugo Tognazzi, Mina czy Vittorio de Sica.
Do Riccione zawitałem przy okazji podróży służbowej do Fabriano latem 1997 roku. Ponieważ w miejscowości tej wypadł nam nocleg, miałem trochę czasu by pochodzić po plaży i ulicach miasta, a wieczorem w restauracji "Da Alfredo" zjeść przepyszne spaghetti i owoce morza popijane lokalnym białym winem.
W grudniu 1997 roku miałem okazję odwiedzić inne miasto nad Adriatykiem - stolicę regionu Marche, Ankonę. Wizyta była bardzo krótka i ograniczyła się jedynie do noclegu, poprzedzonego kolacją i spacerem po centrum. Było już ciemno i wszystkie interesujące budowle i kościoły były pozamykane. Udało nam się zobaczyć z zewnątrz piękny romański kościół Santa Maria della Piazza z przepięknym, efektownym portalem z początku XIII wieku, rzymski Łuk Trajana z II wieku (115 rok n.e.) oraz XV-wieczny pałac Loggia dei Mercanti, z fasadą w stylu gotyku weneckiego. Wszystkie te trzy zabytki leżą w pobliżu portu, w rejonie, w którym znajdował się nasz hotel. Na dłuższe zwiedzanie Ankony nie było czasu, gdyż wcześnie rano następnego dnia wyjeżdżaliśmy do klienta pod Ascoli Piceno. W każdym razie, miasto to z pewnością zasługuje na dłuższą wizytę.
Ankona została założona w IV wieku p.n.e. przez greckich osadników z Syrakuz. Oni też nadali miastu nazwę, która pochodzi od greckiego słowa "Αγκων" oznaczającego łokieć. Nie wiadomo dokładnie, kiedy Ankona przeszła pod władzę Rzymu. Była ona z pewnością okupowana przez wojska rzymskie w czasie III wojny iliryjskiej w II wieku p.n.e., a Juliusz Cezar zajął ją natychmiast po przekroczeniu Rubikonu w 49 roku p.n.e. Bardzo duże znaczenie miał miejscowy port, który został rozbudowany przez architekta cesarza Trajana, Apollodorosa z Damaszku. Od połowy V wieku Ankona była siedzibą biskupstwa. W V-VI wieku wchodziła w skład królestwa Ostrogotów, następnie, do VIII wieku, była pod władzą Bizancjum jako część Egzarchatu Rawenny. W tym okresie była jednym z miast Pentapolis (obok Ankony w jego skład wchodziły także: Rimini, Pesaro, Fano i Senigallia). Po podbiciu północnych Włoch przez Karolingów stała się stolicą marchii (Marca di Ancona), od której to pochodzi współczesna nazwa regionu (Marche). Od końca VIII wieku do początku XI stulecia Ankona była zależna od papiestwa. Kolejne wieki to okres, gdy miasto było niepodległą republiką morską, często skonfliktowaną z niedaleką, potężną Wenecją. Flota Ankony uczestniczyła także w wyprawach krzyżowych. W walce pomiędzy Świętym Cesarstwem Rzymskim i papiestwem w XII-XIII wieku Ankona poparła propapieskie stronnictwo gwelfów. W odróżnieniu od innych miast włoskich, Ankona właściwie nigdy (jeśli nie liczyć 40-letnich rządów rodu Malatesta w XIV wieku) nie była signorią. W roku 1532 miasto ostatecznie utraciło niezależność i za pontyfikatu Klemensa VII zostało włączone do Państwa Kościelnego. Obok Rzymu i Awinionu, Ankona była jedynym miastem papieskim, w którym ludność żydowska miała prawo pobytu, aczkolwiek zamieszkiwała ona na terenie getta powstałego w roku 1555. W roku 1797 miasto zostało zajęte przez wojska napoleońskie, a w roku 1860 Ankona została częścią Królestwa Włoch. W czasie II wojny światowej o Ankonę toczyły się zacięte walki. Miasto zostało zdobyte w lipcu 1944 roku przez oddziały II Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Zajęcie portu zaopatrzeniowego znacznie ułatwiło aliantom przełamanie niemieckiej Linii Gotów. W roku 1972 Ankona mocno ucierpiała w wyniku silnego trzęsienia ziemi. Dzisiejsza Ankona jest ważnym portem wojennym i handlowym, posiadającym także połączenia promowe z Chorwacją i Grecją. Jest również siedzibą wielu zakładów przemysłowych, stoczni, instytucji kulturalnych i ośrodkiem akademickim.
I piosenka "Violeta Adriatiche" grupy Calicanto
http://www.youtube.com/watch?v=eNbJrbeCUzc
