Opactwo w Kelso, pod wezwaniem Błogosławionej Dziewicy i Świętego Jana, zbudowane zostało u zbiegu rzek Tweed i Teviot w hrabstwie Roxburgh w Scottish Borders (Szkockie Pogranicze), podobnie jak w Melrose, na zlecenie króla Dawida I, który budując opactwa na Pograniczu manifestuje w ten sposób swą władzę nad tymi terenami. Jedno z najpotężniejszych i najbogatszych opactw budowali sprowadzeni z południowej Francji mnisi tyrońscy. Być może powierzono im założenie opactwa w Kelso, ponieważ zajmowali leżące nieopodal opactwo w Selkirk Budowę rozpoczęli w 1128 roku i ukończyli prawdopodobnie pod koniec 12 wieku. Wznieśli klasztor i kościół niespotykany do tej pory w Szkocji, ale też opactwo w Kelso bardzo szybko zaliczono do największych i najbogatszych w hrabstwie. O bogactwie opactwa zadecydowały ogromne majątki ziemskie na Pograniczu. Był to kościół na planie podwójnego krzyża, z 2 transeptami na wschodnim i zachodnim końcu nawy, a nad skrzyżowaniami znajdowały się wieże. Zarówno chór, jak i nawa główna posiadały nawy boczne, zupełnie niespotykana budowla sakralna na Wyspach. Pierwszych zniszczeń dokonały prowadzone na początku 14 wieku wojny angielsko – szkockie. Opactwo szybko jednak zostało odbudowane. Monumentalna świątynia w 1460 roku była świadkiem koronacji 30 letniego króla Jakuba II, który krótko później umarł. Jest to okres ciągłych wojen o niepodległość Szkocji toczonych z Anglikami. Po nawałnicy w latach 1544 – 1547 opactwo popada w ruinę z której już nie podnosi się. Wpływ na to ma zapewne zaczynająca się i obejmująca Szkocję reformacja. Nigdy później żadne z opactw Borders nie odzyska dotychczasowego znaczenia. Tak jak i w Melrose, opactwo w Kelso służy po dokonaniu koniecznych renowacji za kościół parafialny. Dalsza dewastacja związana z rozebraniem części świątyni wymuszona została brakiem materiałów budowlanych w rozwijającym się miasteczku. Do dzisiaj zachowało się niewiele z romańskiej masywnej, ale i urzekającej prostotą budowli. Wśród zachowanych ruin na uwagę zasługuje dość dobrze zachowana wieża centralna i wzmacniające ją przypory. Nie ocalały nawy, ani główna, ani boczne. Można za to zobaczyć resztki kaplicy. Ruiny opactwa znajdują się nieopodal centrum miasta i otaczające je budynki odbierają im resztkę majestatu.
Król Dawid I, najmłodszy syn króla Malcolma III Szkockiego i królowej Małgorzaty Szkockiej, uznanej później za świętą, mimo, że nigdy nie kanonizowany uznawany jest przez Rzymski Kościół Katolicki za Świętego. Jego zasługi dla kraju przejawiały się w gruntownych reformach wewnętrznych państwa. Umacniał władzę królewską i rozwijał instytucje nadworne, wspierał proces feudalizacji osadzając w Szkocji przybyłych z Anglii, Normandii, Bretanii i Flandrii baronów i rycerzy. Sprzyjał rozwojowi miast królewskich, nadając im liczne przywileje handlowe i sprowadzając z ościennych państw kupców i rzemieślników. Stworzył ujednolicony szkocki system miar i wag. Zreorganizował struktury Kościoła Szkockiego, założył 5 nowych biskupstw i sprowadził do kraju cystersów, augustianów, templariuszy i joannitów.
