Niedaleko Dżampe Lhakhang, trochę na uboczu na skraju płaskowyżu nad rzeką, znajduje się siedziba Czakhar, gdzie zgodnie z tradycją w VIII wieku zbudowano „żelazny zamek" króla Sendharka. Obecny budynek został całkowicie odrestaurowany w 1999 roku. Zbliżając się do miasteczka Dżakar, po lewej stronie drogi możemy podziwiać piękny budynek szpitala zbudowany w 1989 roku dzięki pomocy Szwajcarii. W szpitalu tym praktykuje się medycynę alopatyczną i tradycyjną. Tuż przy szpitalu wznosi się świątynia Sekargutho. Została ona zbudowana w latach 60. XX wieku dla wspólnoty z klasztoru o tej samej nazwie leżącego w Południowym Tybecie. Idąc w stronę mostu, kawałek za Tamszing i jakieś sto metrów powyżej drogi natrafimy na małą świątynię zbudowaną na miejscu, w którym medytował Guru Rinpocze. Sanktuarium to zostało nazwane Padmasambhawa i powstało za czasów Pema Lingpy w 1490 roku. Wówczas nazywało się Dekjiling. W latach 50 ubiegłego stulecia budowlę odrestaurowano z inicjatywy Królowej Babki Aszi Pemadeczen. Oprócz ścieżki, z miasteczka Dżakar odchodzi asfaltowa droga i ciągnie się wzdłuż prawego brzegu rzeki. Dochodzi ona także do świątyń Kurdże. Teren, gdzie leży Kurdże należy do najświętszych miejsc w Bhutanie. To tutaj medytował Guru Rinpocze i na skale pozostawił odcisk swego ciała. Obecny kompleks składa się z trzech świątyń skierowanych przodem w stronę południa. Najstarsza jest pierwsza świątynia leżąca po prawej stronie. Została wzniesiona w 1652 roku przy skale, gdzie Guru Rinpcze medytował, a powstała na polecenie Minjura Tenpy, kiedy był on jeszcze gubernatorem Trongsy i zanim został trzecim władcą świeckim Bhutanu. Pod dachem zobaczymy Guru Rinpocze w postaci drapieżnego ptaka ujarzmiającego białego lwa, który reprezentuje Szelginga Karpo. Druga świątynia została wzniesiona w 1900 roku przez Ugjena Łangczuka, pierwszego króla Bhutanu, w czasach gdy pełnił jeszcze funkcję gubernatora Trongsy. Świątynia została zbudowana, by mógł stanąć w niej ogromny posąg Guru Rinpocze. Posąg Guru Rinpocze ma około dziesięciu metrów wysokości. Trzecia świątynia powstała w latach 90. ubiegłego stulecia. Można tutaj podziwiać mistrzostwo pracy w kamieniu i drewnie. Świątyni patronowała Jej Wysokość Królowa Matka - Aszi Kesang, która poleciła również wyciosać z kamienia 108 czortenów. Stoją one niczym mur otaczający kompleks Kurdże, a wszystko to razem tworzy trójwymiarową mandalę. Przed świątyniami stoją trzy czorteny, z których jeden jest zbudowany ze stosu kamyków. Są one poświęcone trzem królom Bhutanu. Mnisi z Trongsy spędzają letnie miesiące w Kurdże i dokonują tu wielu obrzędów. Droga biegnie przez strumień, gdzie znajduje się młyn do mielenia ziaren, a dalej klasztor Tamszing. Budowa świątyni rozpoczęła się w 1501 roku, a zakończyła w 1505 roku z inicjatywy Pemy Lingpy. Jest to ważny obiekt, i to z wielu powodów. Znajdziemy tutaj malowidła o kapitalnym znaczeniu dla historii malarstwa w tym regionie. Ponadto jest to także klasztor, jedno z nielicznych miejsc, gdzie tradycja religijnych nauk Pema Lingpy utrzymuje się do dnia dzisiejszego. W 1959 roku przybyła tu mała wspólnota zakonna z głównego klasztoru z Lhalung w Tybecie południowym i osiadła w Tamszing, gdzie młodzi mnisi otrzymują wykształcenie w tradycji Pemy Lingpy. W tym niewielkim prywatnym klasztorze panuje spokojna i naukowa atmosfera. Z pomocą ofiarodawcy z Zachodu wzniesiono tutaj nowe budynki z łazienkami, dzięki czemu dzieci mogą mieszkać w zdrowszych warunkach. W przedsionku przed sanktuarium znajdziemy kolczugę przypisywaną Pema Lingpie, który znał się na metalurgii. Tradycja mówi, że jeżeli okrążymy wieżę sanktuarium trzy razy, mając na sobie tę kolczugę - 25kg, część naszych grzechów zostanie wymazana. Podczas okrążania świątyni na zewnętrznym murze dostrzeżemy wizerunki Trzech Ciał Buddy (Amitabha, Awalokiteśwara i Padmasambhawa). Są to proste figury delikatnie narysowane żółtymi liniami na czerwonym tle. Z klasztoru Tamszing roztacza się piękny widok na kompleks Kurdże leżący po drugiej stronie rzeki. Trochę na północ od Tamszing znajdziemy most przeznaczony tylko dla pieszych, przez który przeprawimy się na drugi brzeg rzeki, a stamtąd w piętnaście minut dotrzemy do Kurdże Lhakhang. Trasa prowadząca do Dżakar Dzong rozpoczyna się po prawej stronie drogi głównej tuż za szkołą podstawową. Dżakar Dzong mieści się na niewielkim szczycie wyłaniającym się z doliny. Ten bardzo elegancki „dzong białego ptaka" jest mniejszy od fortów, które dotąd odwiedziliśmy. Siedzibę ma tutaj administracja dystryktu, a ponownie od 1998 roku również wspólnota zakonna ze szkoły drukpa. Dzong został wybudowany przez pradziadka Szabdrunga - Ngagiego Łangczuka. Budowla została ukończona w 1549 roku i nazwana „klasztorem białego ptaka". Dzong został poważnie uszkodzony podczas trzęsienia ziemi w 1897 roku. Odrestaurował go w 1905 roku przyszły pierwszy król Ugjen Łangczuk. Do dzongu wchodzimy przez dziedziniec należący do administracji, następnie przechodzimy pod wieżą centralną, w której znajduje się świątynia poświęcona bóstwu Dżampa oraz druga świątynia poświęcona linii łamów ze szkoły drukpa. Wchodzimy następnie na dziedziniec, niegdyś dostępny tylko dla mnichów. W prawej części znajduje się kunre - sala zgromadzeń mnichów, gdzie stoi posąg Purby. W dziewiątym miesiącu księżycowym na dziedzińcu odbywają się tańce religijne. Z tej okazji rozwijana jest olbrzymia tangka przedstawiająca Guru Rinpocze, jego Osiem Manifestacji oraz jego dwudziestu pięciu uczniów. Ten zwijany obraz został poświęcony w 2003 roku. Niedaleko Dżampe Lhakhang, trochę na uboczu na skraju płaskowyżu nad rzeką, znajduje się siedziba Czakhar, gdzie zgodnie z tradycją w VIII wieku zbudowano „żelazny zamek" króla Sendharka. Obecny budynek został całkowicie odrestaurowany w 1999 roku. Zbliżając się do miasteczka Dżakar, po lewej stronie drogi możemy podziwiać piękny budynek szpitala zbudowany w 1989 roku dzięki pomocy Szwajcarii. W szpitalu tym praktykuje się medycynę alopatyczną i tradycyjną. Tuż przy szpitalu wznosi się świątynia Sekargutho. Została ona zbudowana w latach 60. XX wieku dla wspólnoty z klasztoru o tej samej nazwie leżącego w Południowym Tybecie. Idąc w stronę mostu, kawałek za Tamszing i jakieś sto metrów powyżej drogi natrafimy na małą świątynię zbudowaną na miejscu, w którym medytował Guru Rinpocze. Sanktuarium to zostało nazwane Padmasambhawa i powstało za czasów Pema Lingpy w 1490 roku. Wówczas nazywało się Dekjiling. W latach 50 ubiegłego stulecia budowlę odrestaurowano z inicjatywy Królowej Babki Aszi Pemadeczen. Oprócz ścieżki, z miasteczka Dżakar odchodzi asfaltowa droga i ciągnie się wzdłuż prawego brzegu rzeki. Dochodzi ona także do świątyń Kurdże. Teren, gdzie leży Kurdże należy do najświętszych miejsc w Bhutanie. To tutaj medytował Guru Rinpocze i na skale pozostawił odcisk swego ciała. Obecny kompleks składa się z trzech świątyń skierowanych przodem w stronę południa. Najstarsza jest pierwsza świątynia leżąca po prawej stronie. Została wzniesiona w 1652 roku przy skale, gdzie Guru Rinpcze medytował, a powstała na polecenie Minjura Tenpy, kiedy był on jeszcze gubernatorem Trongsy i zanim został trzecim władcą świeckim Bhutanu. Pod dachem zobaczymy Guru Rinpocze w postaci drapieżnego ptaka ujarzmiającego białego lwa, który reprezentuje Szelginga Karpo. Druga świątynia została wzniesiona w 1900 roku przez Ugjena Łangczuka, pierwszego króla Bhutanu, w czasach gdy pełnił jeszcze funkcję gubernatora Trongsy. Świątynia została zbudowana, by mógł stanąć w niej ogromny posąg Guru Rinpocze. Posąg Guru Rinpocze ma około dziesięciu metrów wysokości. Trzecia świątynia powstała w latach 90. ubiegłego stulecia. Można tutaj podziwiać mistrzostwo pracy w kamieniu i drewnie. Świątyni patronowała Jej Wysokość Królowa Matka - Aszi Kesang, która poleciła również wyciosać z kamienia 108 czortenów. Stoją one niczym mur otaczający kompleks Kurdże, a wszystko to razem tworzy trójwymiarową mandalę. Przed świątyniami stoją trzy czorteny, z których jeden jest zbudowany ze stosu kamyków. Są one poświęcone trzem królom Bhutanu. Mnisi z Trongsy spędzają letnie miesiące w Kurdże i dokonują tu wielu obrzędów. Droga biegnie przez strumień, gdzie znajduje się młyn do mielenia ziaren, a dalej klasztor Tamszing. Budowa świątyni rozpoczęła się w 1501 roku, a zakończyła w 1505 roku z inicjatywy Pemy Lingpy. Jest to ważny obiekt, i to z wielu powodów. Znajdziemy tutaj malowidła o kapitalnym znaczeniu dla historii malarstwa w tym regionie. Ponadto jest to także klasztor, jedno z nielicznych miejsc, gdzie tradycja religijnych nauk Pema Lingpy utrzymuje się do dnia dzisiejszego. W 1959 roku przybyła tu mała wspólnota zakonna z głównego klasztoru z Lhalung w Tybecie południowym i osiadła w Tamszing, gdzie młodzi mnisi otrzymują wykształcenie w tradycji Pemy Lingpy. W tym niewielkim prywatnym klasztorze panuje spokojna i naukowa atmosfera. Z pomocą ofiarodawcy z Zachodu wzniesiono tutaj nowe budynki z łazienkami, dzięki czemu dzieci mogą mieszkać w zdrowszych warunkach. W przedsionku przed sanktuarium znajdziemy kolczugę przypisywaną Pema Lingpie, który znał się na metalurgii. Tradycja mówi, że jeżeli okrążymy wieżę sanktuarium trzy razy, mając na sobie tę kolczugę - 25kg, część naszych grzechów zostanie wymazana. Podczas okrążania świątyni na zewnętrznym murze dostrzeżemy wizerunki Trzech Ciał Buddy (Amitabha, Awalokiteśwara i Padmasambhawa). Są to proste figury delikatnie narysowane żółtymi liniami na czerwonym tle. Z klasztoru Tamszing roztacza się piękny widok na kompleks Kurdże leżący po drugiej stronie rzeki. Trochę na północ od Tamszing znajdziemy most przeznaczony tylko dla pieszych, przez który przeprawimy się na drugi brzeg rzeki, a stamtąd w piętnaście minut dotrzemy do Kurdże Lhakhang. Trasa prowadząca do Dżakar Dzong rozpoczyna się po prawej stronie drogi głównej tuż za szkołą podstawową. Dżakar Dzong mieści się na niewielkim szczycie wyłaniającym się z doliny. Ten bardzo elegancki „dzong białego ptaka" jest mniejszy od fortów, które dotąd odwiedziliśmy. Siedzibę ma tutaj administracja dystryktu, a ponownie od 1998 roku również wspólnota zakonna ze szkoły drukpa. Dzong został wybudowany przez pradziadka Szabdrunga - Ngagiego Łangczuka. Budowla została ukończona w 1549 roku i nazwana „klasztorem białego ptaka". Dzong został poważnie uszkodzony podczas trzęsienia ziemi w 1897 roku. Odrestaurował go w 1905 roku przyszły pierwszy król Ugjen Łangczuk. Do dzongu wchodzimy przez dziedziniec należący do administracji, następnie przechodzimy pod wieżą centralną, w której znajduje się świątynia poświęcona bóstwu Dżampa oraz druga świątynia poświęcona linii łamów ze szkoły drukpa. Wchodzimy następnie na dziedziniec, niegdyś dostępny tylko dla mnichów. W prawej części znajduje się kunre - sala zgromadzeń mnichów, gdzie stoi posąg Purby. W dziewiątym miesiącu księżycowym na dziedzińcu odbywają się tańce religijne. Z tej okazji rozwijana jest olbrzymia tangka przedstawiająca Guru Rinpocze, jego Osiem Manifestacji oraz jego dwudziestu pięciu uczniów. Ten zwijany obraz został poświęcony w 2003 roku.
