Wyjeżdżamy do Bhutanu Zachodniego. Droga bardzo szybko pnie się w górę i oczywiście nie zabraknie na niej ostrych zakrętów. Pierwszą napotkaną osadą będzie Osepang, gdzie znajduje się farma doświadczalna. Prowadzone są tutaj badania w zakresie rolnictwa. Pięć kilometrów dalej droga przechodzi przez miasteczko Hongtso. Tutaj kontroluje się pozwolenia obcokrajowców na wjazd w głąb kraju (19 km od Thimphu). Stare miasteczko Hongtso leży z dala od drogi, a niedaleko stąd wznosi się wielka świątynia Hongtso, zbudowana w 1525 roku przez czternastego hierarchę szkól drukpa w Tybecie - Ngalanga Czogjela. Jadąc cztery kilometry dalej za Hongtso, co zajmie nam czterdzieści pięć minut z Thimphu, dotrzemy do przełęczy Doczula (3050 m). Zobaczymy tu wiele flag modlitewnych oraz Druk Łangjal - duży zespół 108 czortenów zbudowanych z inicjatywy królowej Aszi Dordże Łangmo na pamiątkę zwycięstwa Bhutanu nad organizacjami Bodo i ULFA w grudniu 2003 ( indyjscy separatyści należący do Frontu Wyzwolenia Assarau). Królowa poleciła też wznieść w pobliżu świątynię, ukończoną w 2007 roku. Powyżej przełęczy stoi schronisko, gdzie można dobrze zjeść i spędzić noc. Warto się tutaj zatrzymać, jeżeli pragniemy zobaczyć wschód słońca w Himalajach. To właśnie z Doczula, czy raczej punktu widokowego znajdującego się 500 m niżej, roztacza się przepiękna panorama szczytów Himalajów wschodnich. Jednak takim widokiem można się cieszyć tylko wtedy, kiedy jest ładna pogoda, ten od połowy października do końca lutego. Poza tym sezonem trudno dostrzec wysokie góry, chyba, że ulewny deszcz przeczyści powietrze. Mgła zaczyna wznosić się bardzo szybko, dlatego im wcześniej rano dotrzemy do Doczula. Potrzeba około dwóch godzin, by pokonać sześćdziesiąt pięć kilometrów, jakie dzielą Thimphu od Lobejsa, gdzie znajduje się skrzyżowanie, skąd rozchodzą się drogi do Punakha i Łangdu Phodrang. Kilka kilometrów przed Lobejsa wkraczamy w strefę lasu, gdzie rośnie gatunek sosny typowy dla podzwrotnikowych regionów himalajskich - Pinus Roxburghii. Trzydzieści lat temu Punakhę tworzył tylko dzong. Potem zbudowano tu szkołę średnią, a w połowie lat 80. XX wieku powstało miasto. Rozmiar tego miejsca zaskakuje, jeżeli weźmiemy pod uwagę rolę, jaką Punakha odegrała w historii Bhutanu, oraz fakt, że przez trzy wieki była zimową stolicą kraju. Punakha Dzong ( jego pełna nazwa brzmi Punthang Deczen Phodrang), został zbudowany w 1637 roku przez Szabdrunga Ngałanga Namgjela. To właśnie w Punakha Dzong odbyła się 17 grudnia 1907 roku koronacja pierwszego króla Bhutanu - Ugjena Łangczuka. Dzong był sześć razy niszczony przez pożary, dwa razy przez powodzie i raz przez trzęsienie ziemi. Powódź w październiku 1994 roku, spowodowana pęknięciem jeziora lodowcowego w regionie Lunana, porwała część dzongezunga i zachodni mur dzongu. Przeprowadzono poważne roboty wzmacniające, odbudowano dzongczung i salę zgromadzenia, a w 2003 roku fort został poświęcony podczas wspaniałej uroczystości. Na pierwszym dziedzińcu, należącym do administracji, stoi wielki czorten ukończony w 1981 roku. Dzong jest również głównym miejscem administracyjnym dystryktu Punakha. Drugi dziedziniec praktycznie już obecnie nie istnieje, ponieważ w 1983 roku wybudowano tu świątynię poświęconą bóstwu tantrycznemu zwanemu Czakrasamwara. Dzong posiada dwadzieścia jeden świątyń, wśród których największą jest sala zgromadzeń mnichów (kunre), znajdująca się na „dziobie okrętu", czyli na trzecim dziedzińcu dzongu. Rozmiar całego zespołu, filary, malowidła i rozmaite rzeźby świadczą o niezwykle wysokim poziomie artystycznym bhutańskich rzemieślników. Ogromne posągi wykonane z gliny przedstawiają Guru Rinpocze, Buddę Siakjamuniego i Szabdrunga Ngałanga Namgjela
Bhutańskie klasztory (gompa) można podzielić na dwa typy: tzw. kompleks i dzong.
Typ „kompleks" to prawdopodobnie najstarszy typ. Chodzi tutaj o jedną lub dwie świątynie tworzące rdzeń, wokół których znajdują się różne budynki mieszkalne. Przykładem takiego typu są Dzongdrakha w dolinie Paro, Phadżoding w dolinie Thimphu, czy Tharpaling w dolinie Bumthang.
Typ dzong jest budowany jako twierdza z centralną wieżą, która mieści w sobie świątynie i jest otoczona zewnętrznymi murami, przy których wybudowano cele mnichów i pomieszczenia służbowe. Najbardziej imponującymi przykładami tego typu są klasztory Gangtej, niedaleko przełęczy Pelala, Tango w górnej dolinie Thimphu, Talo niedaleko Punakha i Dramitse w Bhutanie wschodnim. Klasztor Czeri zbudowany w górnej dolinie Thimphu w latach 1619-1620 prezentuje cechy charakterystyczne dla obu stylów, czyli znajdziemy tu dzong jako budynek główny, a wokół niego grupę domów medytacji i religijnego odosobnienia.
