Podróż Bhutan Zachodni i Środkowy 2009r - Bhutan Zachodni

Droga z Paro do Thimphu biegnie, na odcinku jakichś ośmiu kilometrów, przez dolinę rzeki Thimphu. Są to raczej suche tereny, a tu i ówdzie na stokach pojawiają się domy. Dolina rozszerza się trochę przy miasteczku Khasadrapczu, gdzie zaczyna się boczna dolina Gidakom. W tym miejscu stoi mała elek­trownia wodna, która częściowo obsługuje miasto Thimphu. Za Khasadrapczu dolina znowu ulega zwężeniu i ponownie rozszerza się w Namseling, czternaście kilometrów przed Thimphu. Namseling to bardzo ładny zakątek. Łagodne zbocza są porośnięte lasem iglastym, a miasteczko otoczone polami ryżowymi leży w dole drogi. Za Namseling zaczyna się już „przedmieście" Thimphu. Niedawno wybu­dowany tu wielki czorten wyznacza początek nowej drogi ekspresowej. Ten odcinek, biegnący na lewym brzegu, został ukończony w 2005 roku i dzięki niemu w ciągu kilku minut można dotrzeć do stolicy Thimphu. Memoriał Czorten został zbudowany w 1974 roku na pamiątkę trzecie; króla Jego Królewskiej Mości Dżigme Dordżi Łangczuka, który zmarł w 1972 roku.  Matka Aszi Phunco Czogron (1911-2003) postanowiła wznieść ten monument w imieniu swego syna i na jego pamiątkę. Wejście do czortenu prowadzi przez niewielki ogród, którego brama jest ozdobiona z zewnątrz i od wewnątrz trzema posągami wyrzeżbionymi w łup­ku. Na zewnątrz zobaczymy trzech opiekuńczych bodhisattwów buddyzmu; Awalokiteśwarę - symbol współczucia, Mandziuśriego - symbol mądrości i Wadżrapaniego - symbol mocy. Po wewnętrznej stronie rozpoznamy Szabdrunga Ngałanga Namgjela, historycznego Buddę i Guru Rinpocze. Z lewej zaś strony widać olbrzymie bębny modlitewne, poruszane przez wiernych. Czorten został zaprojektowany zgodnie z tradycją szkoły ningmapa przez Dungse Rinpocze, syna wielkiego mistrza Dudzioma Rinpocze (1904-1987). Wyróżnia się tym, że jest to czortem - kaplica. Po stronie wschodniej budowli znajduje się duży, widoczny nawet z zewnątrz, wizerunek historycznego Buddy. Po wschodniej stronie czortenu znajduje się w szeroka, prowadzącą w dół ulica, której właściwa nazywa brzmi Dzogczen Lam, choć wszyscy na­zywają ją „Python road", dojdziemy do stacji benzynowej i do mostu Lungten Zampa znajdującego się przy wejściu do miasta. Po drugiej stronie mostu mo­żemy urządzić sobie piękny spacer po Deczen Lam. Podążając wzdłuż rzeki, dotrzemy do dzongu. Po drodze napotkamy kilka szkół, fabrykę bhutańskiego muszą zachowywać styl bhutański, a to sprawia, że nowe centra miejskie po­siadają szczególny charakter. W Thimphu policjanci kierują ruchem za pomocą niezwykle eleganckich gestów i pozdrawiają swych znajomych z wielkim uśmiechem na twarzy. Rzadko się zdarza, by w ostry sposób napominali kierowcę, który narusza przepisy, lub turystę do tego stopnia zafascynowanego ich ruchami, że zapo­mina,  jakie jest ich znaczenie. W Thimphu mieszka okoto 80 tys. ludzi. W większości jest to państwowe duchowieństwo, rodzina królewska, urzędnicy i szybko powiększająca się kla­sa kupców. Zdarzają się też rodziny trudniące się jedynie rolnictwem. Zgodnie z międzynarodowymi standardami Thimphu to nowe miasto, ale z punktu wi­dzenia Bhutanu raczej stare. W latach 1952-53 zostało ono stałą stolicą pań­stwa, choć wówczas znajdował się tam tylko dzong otoczony kilkoma budyn­kami.  W latach 80. nastąpił boom budowlany dzięki inicjatywie pry­watnych osób. W przeciwieństwie do wielu współczesnych miast Thimphu zachowuje określony lokalny charakter architektoniczny, a to za sprawą dyrek­tyw wydawanych przez rząd. Ruch samochodowy znacznie wzrósł od początku lat 90. W Bhutanie zare­jestrowanych jest obecnie ponad 33 250 samochodów, z tego blisko 24 000 tylko w regionie Thimphu. Rząd stara się kontrolować ten wzrost, ale publicz­ne środki transportu są niewystarczające, dlatego po mieście krążą taksówki często łamiące przepisy i powodujące szkody. Nazwy ulic zostały wprowadzone dopiero niedawno, dlatego nie warto nawet pytać przechodnia, gdzie znajduje się taka czy inna ulica