Grupa ruska (ukraińska) zamieszkująca tereny Beskidu Niskiego od rzeki Białej na zachodzie do Osławy i Osławicy na wschodzie. Po ostatniej wojnie ludność ta została przesiedlona na teren Ukrainy oraz zachodnie i północne rejony Polski. Podstawą gospodarki było rolnictwo i hodowla. Powszechne były tutaj również liczne rzemiosła uprawiane masowo przez całe wsie, oparte na miejscowych surowcach naturalnych, głownie kamieniu i drewnie.
Budownictwo łemkowskie było mocno zróżnicowane, m.in. pod wpływem budownictwa słowackiego i polskiego (podgórzańskiego). Przeważała zagroda jednobudynkowa, półtoratraktowa lub dwutraktowa, często z charakterystycznymi zachatami. Dachy, od pocz. XX w. były najczęściej dwuspadowe, kryte słomą i częściowo gontem (kalenica, okap). W zachodniej części Łemkowszczyzny już w drugiej połowie XIX w. pokrycie słomiane wypierane było przez gont. Występuje tutaj również zagroda dwu lub wielobudynkowa raczej nie spotykana w innych rejonach tej grupy. Na całym terenie powszechne są spichlerze.
W budownictwie sakralnym wyróżniają się typowe dla Łemkowszczyzny formy z najbardziej znaną tzw. cerkwią zachodniołemkowską charakteryzującą się wysoką wieżą umieszczoną nad przedsionkiem świątyni oraz łamanymi, bezkalenicowymi dachami nad sanktuarium i nawą.
