Luang Prabang to również dobra baza wypadowa na krótkie wycieczki. Warto załatwić wszystkie na początku pobytu, gdyż nie są organizowane codziennie, a miejsca szybko się zapełniają.
Na początek postanowiliśmy bliżej zapoznać się z laotańskimi olbrzymami. Słonie wciąż żyją tam na wolności, ale coraz częściej wchodzą sobie z ludźmi w drogę. Próbuje się chronić ich siedliska, a rolnikom wypłaca rekompensaty za zniszczenia. W kilku miejscach można wybrać się treking, ale szansa spotkania tych niezwykłych zwierząt w naturze jest raczej mała. Wybraliśmy się więc tylko na krótką przejażdżkę po dżungli. Jedna z organizacji wykupuje słonie zbyt stare do dalszej pracy przy wycince drzew - wożąc turystów zarabiają na swoje utrzymanie i leczenie. Trochę się wahaliśmy, czy to nie jest wyłącznie chwyt marketingowy, ale uśmiechnięte, bystre oczka upewniły nas, że nie jest im źle.
Innego dnia wybraliśmy się łodzią do jaskini wypełnionej tysiącami posażków Buddy. Cena jaką sobie życzą przewoźnicy jest dość wysoka, więc warto poczekać, aż uzbiera się większa grupka chętnych. Muliste wody Mekongu płyną przez niezwykle gęstą, soczystą dżungę. Po dotarciu do celu zostaliśmy otoczeni grupka brudnych maluchów "sprzedających" ledwie żywe ptaki w maleńkich klatkach (ich uwolnienie ma przynieść szczęście). Nawet kambodżańskie dzieciaki na to nie wpadły...
Można też zrelaksować się w pobliskich seledynowaych wodospadach. W porze suchej nie są tak imponuące jak w deszczowej, ale do kąpieli dużo bezpiecznejsze. Przewodnik uprzedzał nas, żeby nie biegać się w samym kostiumie kąpielowym, tylko owinąć się sarongiem. W rzeczywistości nie było tam żadnych Laotańczków, których możnaby zgorszyć.
