Obudziliśmy się zgodnie z planem. Kemping okazał się ładnie położony, na małym półwyspie wśród skał. Pierwszy cel – Ghost Town, czyli Kolmanskop.
To miasto dawnych poszukiwaczy diamentów, całkowicie opuszczone w 1956 roku. Od tego czasu systematycznie zasypywane przez pobliskie piachy. Robi wrażenie. Piach jest wszędzie. Wdziera się przez okna, drzwi, pękające pod jego naporem ściany. Powybijane okna. W nocy pewnie tu straszy. Kolejny cel – półwysep i Diaz Point. Jedziemy po coraz bardziej szutrowych drogach, kamieniach, skałach. Półwysep to przede wszystkim zastygła lawa, czasami bliżej brzegu oceanu zmieszana z naniesionym piachem. Półwysep bardzo rzadko zarośnięty jakąś śladową roślinnością. Niebo jest lekko zachmurzone od strony oceanu, a jednocześnie świeci bardzo ostre, jasne słońce. Nie ma upału.
Na półwyspie największe wrażenie robi na nas Diaz Point z odrestaurowaną kilkusetletnią latarnią morską, z okoliczną knajpą i punktem widokowym na skalnej wysepce połączonej z lądem drewnianym mostem. Skalna wyspa smagana potężnymi falami oceanu jest punktem widokowym na kolejną wysepkę – skały, na której wylegują się foki. Runda dookoła półwyspu prowadziła przez kilka lagun i plaż. Na jednej z nich spokojnie przechadzały się flamingi, które skutecznie przepędziłem podchodzą blisko i robiąc im zdjęcia. Niedaleko innej plaży słone jezioro. Chodząc po nim ma się wrażenie, że chodzi się po zamarzniętym lodzie (bo jest białe, chwilami popękane). Lizałem je – nie jest słone.
No i wrażenie robią drogi, którymi podróżowaliśmy do fiordu, czyli nad jakąś zatokę pośród skał i kamieni. Jak na nasz samochód były to nie koniecznie właściwe drogi, ale daliśmy radę i nic się nie stało. Wyjeżdżamy z okolic Lűderitz, ładnych, ale chyba nie staną się one nigdy żadnym kurortem, bo woda zimna i jest bardzo mglisto. Może dlatego, że jak nam jednak powiedziano jest zima, (a myśleliśmy, że jesień). Nie sądzę, żeby okolice te zaludniały się bardziej latem.
