W: Do Lagos docieramy w nocy. Zarzucamy plecaki i zmierzamy w kierunku ciemnej przestrzeni na horyzoncie. To morze. Wdrapujemy sie pod górę. I co jakiś czas widzimy w dole plaże. Są to małe skrawki piasku otoczone skałami. Ta niedobra na rozbicie namiotu, bo zbytnio na widoku, następna już prawie całkiem zalana przez przypływ. Noc zaczyna się rozjaśniać gdy schodzimy wreszcie po kamiennych schodkach na wybraną plażę.
Zostawiamy ślady na gładkim piasku, jeszcze w nocy. Chwilę później, już za dnia, rozbijamy namiot.
Później, gdy podniósł sie poziom wody, z naszej plaży nie można się było wydostać inaczej niż drogą wodną...
T: Dosyć zabawne było to, że gdy już zeszliśmy na tę naszą starannie wybraną, pustą plażę, okazało się... że już tam ktoś jest. Za skałą, w świetnym- niewidocznym i zacienionym w ciągu dnia miejscu namiot rozbiła para Hiszpanów. Wyglądali na całkiem zadomowionych i chyba nie chcieli się stamtąd ruszać.
Ja natomiast w ciągu dnia postanowiłam się ruszyć do najbliższego sklepu po zakupy. Kupiłam dwie siatki różnych produktów na śniadanie i obiad i wracałam na naszą plażę, kiedy zobaczyłam nieopodal hotel. Postanowiłam skorzystać z okazji, i pójść się umyć do tamtejszej łazienki. Kiedy, zadowolona ze swojego sprytnego zagrania, zauważyłam, że czegoś mi brakuje... Oczywiście siatek! Wróciłam do hotelowej łazienki, w której je zostawiłam, a tu drzwi zamknięte. Czekam, czekam, czekam. Pukam, pukam, pukam. Nic. Drzwi się zacięły. Co za wstyd- nie mieszkam w tym hotelu, a muszę prosić obsługę o pomoc w odzyskaniu zostawionych w łazience siatek. Takie to moje przygody...
Przyjemną przygodą w Lagos była natomiast wycieczka motorówką wokół okolicznych skał i jaskiń. Sympatyczny Portugalczyk co chwila wskazywał nam niezwykłe skały przypominające różne zwierzęta tudzież części twarzy. Niestety nie mówił po angielsku tak dobrze, jak obsługa hotelu, więc większości opowiadanych przez niego legend i historii nie zrozumieliśmy. Ale na pewno były ciekawe.
