Następnego dnia razem z Tiną (i jej kierowcą) jeździmy po okolicy. Najpierw do Old Goa.
O Goa mówi się, że to mieszanka wpływów europejskich i indyjskich. Rzeczywiście, kobiety w sari przechadzające się w nawie bocznej katedry może uchodzić za sztandarowy obrazek. Jednak mi rzuciło się w oczy inne osobliwe zestawienie. Ale o tym zaraz...
Na razie przechadzamy się po Old Goa. Szczególnie pocztówkowe są białe kościoły na tle niebieskiego nieba i palm. We wnętrzu świątyń odczuwamy ulgę i orzeźwienie, bo na zewnątrz pali słońce. Kilka kościołów - to wszystko, co zostało z miasta, które swego czasu (jakieś 500 lat temu) było większe od Londynu i Lizbony.
W Pondzie wstępujemy do hindustycznej świątyni, jednej z wielu na naszym indyjskim szlaku. Stare Hinduski, siedzące w rzędzie przy murze, sprzedają kwiaty, które później ofiarowuje się Shivie.
Na koniec objazdu jedziemy do Panjimu (lub Panaji). Jest już ciemno. Wałęsamy się po wąskich uliczkach. Atmosfera małego śródziemnomorskiego lub portugalskiego miasteczka. Kolorowe domy, z ulicy wchodzi się bezpośrednio do pokoju, w którym stare sprzęty tworzą proste, ale wygodne wnętrze, a nagromadzone obrazki, figurki i ozdóbki oddają rozgardiasz panujący w południowej duszy.
Na kolację jedziemu do przestronnego i eleganckiego mieszkania Tiny. Siedzimy na skórzanej kanapie, obsługują nas dwie służące. Rozmawiamy o Polsce i o Indiach. Lecz głównie o Indiach. Pytam o kolonializm. Według Surojita dobrze się stało, że Anglicy zdobyli Indie, bo zostawili najdłuższą w świecie linię kolejową i dobrą konstytucję.
W tym miejscu symbolicznie podziękuję naszym gospodarzom - zajmowali się nami przez cały nasz pobyt na Goa tak, że niczego nam nie brakowało. To budujące, że istnieje cała światowa wspólnota życzliwych i gościnnych ludzi.
