Jest niedziela i nie jest łatwo znaleźć czynną knajpkę, by zjeść śniadanie. W drodze na poranny posiłek idziemy przez zocalo. A tu się dzieje, że ho ho. Niesamowite tłumy, chorągiewki w rękach, balony i baloniki, sztandary oraz scena i głośniki, a z nich śpiewane na żywo pieśni rewolucyjne. Atmosfera co najmniej jak na polskich pochodach pierwszomajowych. A pewnie podnioślejsza, bo czuć wyraźnie, że ci, co tu się zebrali, są nieprzypadkowo, że przyszli zamanifestować idee, w które żarliwie wierzą (a w Polsce przeca różnie z tym bywało, by nie rzec, że mało kto tak naprawdę w hasła i idee sztandarów pierwszomajowych wierzył). Był to w rzeczy samej wiec. Otwarty. Bo manifestowało wiele partii, z których najgłośniejsza i najliczniejsza była Partia de Trabajo (Partia Pracy). Aż dziw, że takie poparcie ma partia o tak populistycznych hasłach (inne zresztą operują podobnymi demagogizmami). Widać bieda i trudna codzienność znakomitej większości Meksykanów sprawiają, że łatwo tu trafić na podatny grunt hasłami o walce z korupcją, biedą, brakiem równouprawnienia, zacofaniem wsi, itd. I na nich zdobywać poparcie i popularność. A wszystko to w imię (trwającej od siedemdziesięciu lat) rewolucji i z błogosławieństwem Zapaty. Tak czy inaczej – zdumiewające zjawisko socjologiczne! Trudno mi oderwać oczy i obiektyw od tych szczerych, choć naiwnych obrazków.
Meksyk to kraj biznesu. Właśnie tak! Nie biznesmenów, a biznesu. I to z zastrzeżeniem, że nie small, nie mini biznesu, ale prawdziwego mikro biznesu. Tu każdy może produkować i sprzedawać cokolwiek i niemalże gdziekolwiek. Wata cukrowa, balony, świeże owoce krojone i pakowane w plastikowe kubeczki, tortille własnej i nie własnej roboty, bańki mydlane, malusieńkie gastronomie, chusteczki higieniczne, etc. Na ulicy, w parku, przy muzeum, na skrzyżowaniu, wszędzie, gdzie są ludzie. I w metrze!
W metrze dominują sprzedawcy pirackich płyt z popularnymi melodiami i piosenkami. Wsiadają na jednym przystanku i wysiadają na następnym. W tym czasie z discmana w ręce i głośnika umieszczonego sprytnie w plecaku na plecach puszczają głośno próbki utworów ze swoich nielegalnych płyt. Potem głośno zachwalają i zachęcają okazyjną ceną (nawet 3 peso za płytkę CD – 75 gr., za lepsze jednak na ogół 10 peso – 2,5zł). Czasem coś sprzedadzą. Na przykład mnie. Prawa autorskie, zaiksy, walkę z piractwem wszyscy zdają się mieć w głębokim poważaniu. Jedni kupują za bezcen, inni z takiej sprzedaży próbują żyć. Machina pracuje, nikt się nie wtrąca. Meksyk!
Po wielu przesiadkach w metrze (tu kolejna niespodziewanka – bilet na metro za ledwie 2 peso - 50gr.) docieramy do bazylik (starej i nowej) Matki Boskiej z Guadelupe. Odczucia mam mieszane. Moooocno zmieszane. Bo i prawdziwa, szczera pobożność, i tłoczność, i monstrualnych rozmiarów statuy Matki Boskiej i Jezuski ukrzyżowane niesione na pamiątkę do domów, i objawy ekstremalne religijności z pokonywaniem ostatnich metrów na kolanach włącznie, i wielkie bukiety żywych kwiatów na głowach niesione i w hołdzie przed świętą relikwią składane… Zbiorowa paranoja, kupczenie świętymi symbolami, zdjęcia z wizerunkami Jana Pawła II i Matki Boskiej i kucykiem na biegunach tonącymi w sztucznych kwiatach, kolorowe uniformy różnych formacji chrześcijańskich. Przemysł pielgrzymkowy na niespotykaną skalę. Wzniosłość pomieszana z blichtrem. Próba dotknięcia nieba zmiksowana z ziemską, naiwną, trywialną w formie empatią religijną.
Warto zobaczyć! I ocenić samemu. By zwątpić. Lub otworzyć oczy na.
Jedziemy jeszcze do Muzeum Antropologicznego.
To kolejne, ciekawe socjologicznie miejsce. Mnóstwo tuziemców, często całe rodziny, szukających informacji o swoich korzeniach, wzmacniających więź z własną przeszłością. Wielu robi notatki w zeszytach, każdy ogląda z powagą, chłonie, przypatruje się, ogarnia. Jeżeli słychać śmiech, to można mieć pewność, że to obcokrajowcy.
Pięknie jest mieć tak wspaniałe korzenie, jak mają Meksykanie. Zaryzykuję stwierdzenie, że gdy nasza, europejska cywilizacja biegała po lasach za zwierzyną, za wielką wodą rozwijała się fantastyczna, uduchowiona (i artystycznie, i religijnie), mocna i ułożona cywilizacja Indian. W konfrontacji wzięła górę (niestety?) nasza kultura, kultura układów, agresji i podstępów, chciwości i broni. To tezy radykalne (aż dziw, skąd to we mnie), ale trudno tak nie pomyśleć, pochylając głowę nad świadectwami wspaniałej kultury tych ludów. Doprawdy żal, że historia zadziała się właśnie tak, a nie inaczej…
Mieliśmy jeszcze pospacerować po mega parku miasta Meksyk, lecz zamknęli go niespodziewanie dla nas wcześnie. Za to trafiliśmy na plac Garibaldiego, gdzie usługi swe oferują Mariachi. Kilkudziesięciu muzyków stoi codziennie na tym samym placu i czeka na klientów potrzebujących oprawy muzycznej na wesele, pogrzeb czy też inne uroczystości. Zacne to.
Obiad (i kolacja w jednym) na pięknym patio Casa de Azulejos – Domu Kafli. Nieśpieszny powrót do hotelu. Drobne nieporozumienia wskutek wyluzowania i nieznajomości angielskiego przez recepcjonistę. Jak zwykle jednak wszystko dobrze się kończy. No, nie wszystko może. Elizka odzyskuje formę po perturbacjach chorobowych, ale Marta niedomaga coraz bardziej. Ale będzie dobrze! Nie wątpię ani trochu.
No może trochu…
