Jedziemy z Fernando jego nowo nabytym mercedesem (szalona rzadkość na drogach Meksyku) do uroczej ponoć miejscowości Patzcuaro opodal Moreli. Po drodze obrazki z życia meksykańskiej prowincji. Na skrzyżowaniach przy wyjeździe z miasta świetlani sprzedawcy. Świetlani, bo lawirujący pomiędzy samochodami stojącymi na czerwonym świetle. Zatrzymujemy się, wkraczają do akcji. Mycie szyb i sprzedaż gazet to obrazki dobrze znane wrocławiakowi. Ale możliwość kupna karty do telefonu, a nawet tulipanów przez okno auta to dla mnie zgoła coś nowego. Wieczorem przed autami dają pokaz młodzi żonglerzy i akrobaci, by potem zebrać od widzów w czapkę. Na czerwonym świetle! Nieźle.
Domy czy to coś na kształt domów (nie wiedzieć czemu wiele wygląda na niedokończone mini budowle) to nie tylko domy przy drodze. Prawie każdy z nich jest czymś więcej, bo to albo barem z tortas albo zakładem wulkanizacyjnym albo złomowiskiem aut czy zakładem pogrzebowym. Wszystko oczywiście w oprawie starych, raz i na zawsze odmalowanych odręcznych napisów i kolorowych malowideł.
U celu przejażdżki miasteczko z ładnym rynkiem. Lody za grosze o nieznanych wcześniej smakach (lody to specjalność tego regionu), wędrujący sprzedawcy czegokolwiek, którzy nagabują, choć nie są nieznośnie natrętni. Policjant, który kieruje znikomym ruchem wygrywając przy tym gwizdkiem melodie niczym ptak jakiś egzotyczny z dżungli. Człowiek z osiołkiem pnący się po stromej dróżce w kierunku malowniczego kościółka na wzgórzu. I dzieci wożone na pace w niezliczonych tu pikapach. Bez pasów, zabezpieczeń, z wiatrem we włosach.
Docieramy do przystani, skąd niewielką barką wypływamy w stronę wyspy. I tu niespodziewanka! Na pokład wsiadają też muzykanci. Z instrumentami tak starymi, jak oni sami. A było ich czterech. Zawodzący wokalista ze zdezelowaną gitarrą, basista z małym piecykiem i gitarrą o gryfie wyślizganym do żywego drewna i wiekowych strunach, bębniarz z werbelkiem na statywie oraz harmonista z odmalowaną harmoszką. Śpiewali wszyscy z nich, a jeden bardziej. Po kilku rzewnych pieśniach rundka z czapką po datki. Meksykanie zamawiają sobie piosenki na życzenie. Wielu podróżnych śpiewa wespół z muzykantami, pysznie się przy tym bawiąc.
Po półgodzinnym rejsie docieramy na małą wyspę upstrzoną niewielkimi domkami, pośród których ciasne alejki wiodły do góry, w kierunku placyku z niezbyt ładną, ale za to olbrzymią, widoczną już z daleka niby-Statuą Wolności. Droga w górę to nieprzerwany ciąg stoisk, maleńkich restauracji, pamiątek wątpliwej wartości i urody, przekąsek, wyrobów ludowych z materiałów rodzaju wszelkiego… Brudne dzieci proszą o pieniążka. Boże broń, nie żebrzą, w zamian dostaniesz np. gumę do żucia.
Przysiadamy na obiad w niewielkiej, jednej z wielu restauracji. Toaleta, w której spłukuje się wodą z dzbana, uroczo i sielsko. I jak zwykle problemy z wydaniem reszty. Trudno nie nabrać przekonanie, że tu mało kto używa dużych nominałów. Ludzie ich nie mają, a często nawet po prostu się ich boją. Cóż, trzeba rozmieniać na zapas. Najlepiej w kasach biletowych przy okazji nabywania wejściówek.
Wracamy po zmroku. Ważne spostrzeżenie [przyda się później podczas samodzielnych wojaży samochodem po Meksyku] – mrugnięcie światłami znaczy ‘uważaj, bo jadę! Mam pierwszeństwo!’, a nie jak w Polsce ‘wjeżdżaj koleżko, wpuszczam cię’.
No i jeszcze mijany po drodze kolega motocyklista na sportowej maszynce, tutaj w wydaniu meksykańskim, czyli bez kasku i ze słuchawkami na uszach. Inny na skuterze i z papierosem w ręce. Taaaa….
