Dziś 1 maja. Na ulicach mnóstwo osób z bukiecikami konwalii. To dzień w którym Francuzi tradycyjnie wręczają sobie konwalie.
Zwyczaj ten sięga czasów Renesansu a nawet wcześniej. W starożytnym Rzymie czczono boginię kwiatów, Florę. Szczyt świętowania przypadał wg współczesnego kalendarza właśnie na początek maja. To też celtycki początek lata. Tańce z konwaliami wokół drzew, miały wygnać złe duchy. Wierzyli, że konwalie przynoszą szczęście. Tradycję obdarowywania się konwaliami wprowadził król Karol IX, który podczas wizyty w okolice Drôme otrzymał od rycerza Luoisa de Gorard Maisonforte bukiecik konwalii, które rosły w jego ogródku. Od następnego roku król sam rozdawał bukieciki konwalii damom dworu mówiąc „Oby tak było co roku”. I tak narodziła się tradycja. Gdy znany piosenkarz z Tulonu, Felix Mayol na początku 20 w. przybył do Paryża na koncert zaplanowany na 1 maja jego przyjaciółka Jenny Cook podarowała mu bukiecik konwalii, który wpiął sobie do butonierki, przed pierwszym koncertem. Całe tournée okazało się wielkim sukcesem. Od tamtej pory bukiecik konwalii stał się symbolem Mayola. Świadomie bądź nie piosenkarz reaktywował królewską tradycję. 1.05.1900 w czasie święta organizowanego przez wielkich francuskich projektantów, ofiarowano konwalie wszystkim klientkom i szwaczkom. Pomysł bardzo się spodobał, powtarzano go rokrocznie. Konwalie były też symbolem domu mody Christiana Diora. Połączenie konwalii ze świętem pracy dokonało się ostatecznie w czasie rządów Vichy. 24.04.1941marszałek Pétain ustanowił oficjalnie Święto Pracy i Zgody Społecznej na dzień 1.05. Symbolem pracy była dzika róża, ale za bardzo łączono ją z lewicą więc zastąpiły ją konwalie. I tak zostało do dziś.
Wczesnym popołudniem przyjeżdżamy na Montmarte, zatrzymujemy się u podnóża wzgórza na granicy 18 dzielnicy Paryża. Jesteśmy w miejscu, gdzie są "najlepsze kasztany, które ciotka Zuzanna lubi tylko jesienią". Miejsce jest szare i nieciekawe o tej porze dnia. Plac Pigalle swoją nazwę zawdzięcza żyjącemu w 18 w. rzeźbiarzowi. Jean Baptiste Pigalle to patron tego miejsca, które wieczorem zmienia swoją twarz. To najsłynniejszy na świecie plac czerwonych latarni. Sporo tu leżących tuż przy ulicy jeden obok drugiego sex shopów. Montmartre, dzielnica położona na prawym brzegu Sekwany najbardziej znana jest ze wzgórza Montmartre, na którym znajduje się artystyczna część miasta. Zwiedzanie dzielnicy bohemy zaczynamy od ulicy przy której znajduje się najbardziej znany kabaret świata, Moulin Rouge czyli Czerwony Młyn, którego nazwa jest historycznie związana z terenem na którym 6.10.1889 Joseph Oller, buduje kolejną salę muzyczną, która szybko staje się najbardziej znanym miejscem rozrywki.
Założyciel Moulin Rouge to bardzo ciekawa postać. Katalończyk z pochodzenia znalazł się we Francji jako dziecko. Mieszkał z rodzicami, na krótko wrócił do Hiszpanii, gdzie w Bilbao ukończył studia uniwersyteckie. Tam polubił walki kogutów i rozpoczął karierę jako bukmacher. Po powrocie do Paryża opracował nową metodę licytacji, którą nazwał Pari Mutuel, system obstawiania zakładów na wyścigach i z powodzeniem wprowadził go na francuskich torach wyścigowych. W1874 r. został skazany na piętnaście dni więzienia i ukarany grzywną za nielegalne uprawianie hazardu. Rosnąca popularność różnych form hazardu wymusiła na władzach francuskich zalegalizowanie jego systemu. System Pari Mutuel Ollera rozprzestrzenił się na większość torów wyścigowych na całym świecie. Na krótko wyemigrował do Londynu, uciekając przed wojną francusko-pruskią. I tam zetknął się ze światem sceny. Po powrocie do Paryża skoncentrował się na branży rozrywkowej. Najpierw otworzył różne sale i miejsca służące rozrywce: Fantaisies Oller, La Bombonnière, Théâtre des Nouveautés, Nouveau Cirque i Montagnes Russes. Ale dopiero otwarcie w 1889 r. Moulin Rouge sprawiło, że francuskie kabarety weszły w złotą erę. W 1892 r. otworzył pierwszą paryską salę muzyczną Paris Olympia, oferując nowe formy rozrywki.Został pochowany na cmentarzu Père Lachaise.
Od samego początku Moulin Rouge prezentuje przedstawienia taneczne z udziałem oryginalnie ubranych tancerzy i tancerek, często występujących topless, ozdobionych bogatą biżuterią i barwnymi piórami. Moulin Rouge stało się znane z wykonywanego tu kankana. Częstym gościem tego kabaretu był Henrie de Toulouse - Lautrec. Zaprzyjaźniony z wieloma artystkami i miejscowymi prostytutkami stał się najlepszym impresario Czerwonego Młyna i żywą reklamą Montmarte. W 2001 r. Baz Luhrmann nakręcił musical Moulin Rouge, którego akcja toczy się we wnętrzach kabaretu.
Teraz spacer na wzgórze. Mnóstwo schodów, ale bezproblemowe wejście. Spacerujemy po krętych i ostro wznoszących się uliczkach zabudowanych starymi kamienicami. Dużo tu wąskich przejść ze schodami. Nazwa wzgórza pochodzić może od męczennika, zamordowanego w tym miejscu biskupa Paryża, Dionizego, który wysłany został w 250 roku przez papieża w celu organizacji kościoła francuskiego. Legenda mówi, że zginął z dwoma towarzyszami, kapłanem Rustykiem i diakonem Eleuterem, którzy pomagali mu. Wszyscy 3 zostali wg.legendy ścięci, a biskup Dionizy po ścięciu powstał podnosząc obciętą głowę i przeszedł przez zgromadzony tłum gapiów. Szedł tak jeszcze przez kilka km wśród otaczającego go śpiewającego chóru aniołów. Gdy napotkał pobożną kobietę Katullę, oddał jej głowę i padł martwy. Kobieta zabrała głowę męczennika, by ukryć ją w swym domu. Dlatego też wzgórze nazwano Mons Martyrorum (Wzgórze Męczenników). W rzeczywistości jednak pierwotna nazwa Mons Mercurii („góra Merkurego”) poświęcona była bogu Merkuremu. Wielokrotnie zmieniana, Mons Mercori w Mons Martyrum i wreszcie w Montmartre. Spacerujemy po krętych i ostro wznoszących się uliczkach zabudowanych starymi kamienicami. Dużo tu wąskich przejść ze schodami.
Jest to kolejne miejsce w którym historia odcisnęła piętno. W 1534 r. Ignacy Loyola wraz z niewielką grupą ślubował założenie zakonu jezuitów. W końcówce 11 w. na szczycie wzgórza założono klasztor benedyktynek, który został zniszczony podczas rewolucji francuskiej. Przy klasztorze istniała osada ciesząca się podejrzaną sławą, mnóstwo tam było tanich wyszynków i lupanarów, a że teren miał charakter wiejski charakterystycznym elementem krajobrazu były wiatrak. W połowie 19 w. Montmartre stał się ulubionym miejscem artystycznej cyganerii, a w kilkadziesiąt lat później włączono w granice miasta, co zapoczątkowało jego szybką urbanizację. Na szczycie wzgórza Montmartre zbudowano eklektyczną bazylikę Sacre Coeur. Bazylika powstała jako zadośćuczynienie i kościół pokutny po wojnie francusko – pruskiej 1870 r. Budowę zakończono w 1914 r, ale nie zdążono z konsekracją, bo wybuchła I wojna światowa. Konsekracji kościoła dokonano dopiero w 1919 r. Kościół jest jednym z symboli Montmarte. Ogromna biała świątynia ma kopułę na wysokości 79 m. Tę świetlistą poświatę zawdzięcza bazylika trawertynowi, który jest rodzajem wapienia, z biegiem lat jaśniejącym. Dlatego biała bazylika wydaje się zawsze oświetlona i widoczna zarówno w dzień, jak i w nocy. Schody przed Bazyliką Sacre Coeur są oblegane przez odwiedzających Montemartre przezbcałą dobę. Poniżej pierwszego poziomu na rozległym podeście rozłożyli się emigranci z Afryki, Senegalczycy i Kongijczycy sprzedają drobne zabawki, drewnianie wagoniki z lokomotywą ozdobione czerwonymi literkami znajdują nasze uznanie. Mamy drobiazg dla Helenki. Schodzimy kolejnymi schodami obok karuzeli na jedną z uliczek pełną sklepów i butików. Kupujemy drobiazgi, jakie zawsze przywozimy z podróży, coś typowego dla tefo miejsca. Tym razem są to krem z kasztanów, miód eukaliptusowy i drobiazgi do kuchni, którymi obdarujemy znajomych.
