Park Marii Luizy jest najbardziej znanym parkiem Sevilli i zielonymi płucami miasta. Znajduje się na turystycznym szlaku i jest równie często odwiedzany przez mieszkańców jak i przez przybyłych do miasta turystów. Stanowi doskonałe miejsce do spacerów i schronienie przed palącym słońcem.
Pierwotnie park był częścią ogrodów Pałacu San Thelmo i został podarowany miastu w 1893 roku przez infantkę Maríę Luisę de Borbón, księżnę de Montpensier. Park został odnowiony i przebudowany w stylu francuskim przez Jean-Claude’a Forestiera, konserwatora Lasku Bulońskiego w Paryżu z okazji organizowanej w 1929 roku Wystawy Iberoamerykańskiej. Park został oddany do użytku publicznego w kwietniu 1914 roku. Architekt zachował pierwotny zarys ogrodów i dodał elementy zaczerpnięte z parków europejskich, jak również wzory z ogrodów arabskich. Drzewostan parku jest niezwykle różnorodny, tworzą go m.in.: akacje, wiązy, niezliczone gatunki palm oraz krzewy mirtu, oleandry, laury, liczne gatunki róż i innych kwiatów. Przecinają go liczne alejki i placyki, z których każde ma własną nazwę: Avenida de Hernan Cortes, Avenida de Pizarro, Glorieta de la Concha, Glorieta de los Toreros. Miejsce urozmaicają sadzawki i oczka wodne, na przykład Staw Lotosów, z romantycznymi mostami i kładkami, udekorowanymi azulejos. Jeżeli zmęczy nas spacerowanie to można przysiąść na skrytych w zieleni ławeczkach lub zaszyć się w odludnym kącie z książką. Na skraju parku znajduje się Plaza de América, przy którym znajduje się Muzeum Archeologiczne oraz Muzeum Sztuk i Zwyczajów. Budynki zostały pobudowane jako pawilony wystawowe, a później zaadoptowane na muzea. Plaza de América upodobały sobie szczególnie gołębie, które zbierają się tam w oczekiwaniu na smakołyki rzucane im przez przechodzących. W parku można również zobaczyć kolorowe papugi, pawie królewskie, łabędzie i kaczki.
Plac Hiszpański (Plaza de España) to ogromny plac w kształcie półkola, wokół którego wznoszą się bardzo dekoracyjne pawilony wystawowe. Powstał w związku z Wystawą Iberoamerykańską, organizowaną w Sevilli w 1929 roku. Na wystawie prezentowano nowinki hiszpańskiego przemysłu i rzemiosła. Budowle wokół placu zostały zaprojektowane przez architekta Aníbala Gonzáleza i stanowią mieszankę stylów: art deco, neogotyku i neomudejar - czerpiącego swoje wzorce z architektury mauretańskiej. Jako materiał budulcowy posłużyła cegła i kamień. Budowla tworzy niezwykle dekoracyjną i barwną całość z mnóstwem kolumn i różnorodnych zdobień. Na ścianach budowli zostały zaprezentowane herby i osiągnięcia poszczególnych prowincji Hiszpanii, a wszystko na ręcznie malowanych kaflach - azulejos tak charakterystycznych dla całej Sevilli. Wnętrze półkola zajmuje plac, otoczony kanałem, nad którym przebiegają cztery mosty, reprezentujące cztery historyczne krainy Hiszpanii: Kastylię, Aragonię, León i Navarrę. Wiele detali architektonicznych wykonano również z kolorowych azulejos. W centralnej części placu tryska fontanna, przynosząca orzeźwienie w upalne dni.
