Ale nie przyleciałem na Maderę tylko po to by pić wino i słuchać muzyki. Leciałem z ambitnym planem zjechania wyspy wzdłuż i wszerz oraz przejścia kilkoma lewadami. Pożyczyłem samochód na 7 dni. Postanowiłem zacząć poznawanie Madery od wysokiego C czyli najwyższego szczytu wyspy: Pico Ruivo 1862 m.n.p.m. Po ruszeniu spod hotelu dość przypadkowo znalazłem się na bocznej drodze prowadzącej wzdłuż wybrzeża. Po chwili jazdy naszym oczom ukazał się wodospad spadający na drogę. Wiedziałem o jego istnieniu i miałem zamiar w któryś dzień go odszukać a tu niespodzianka, pierwsza atrakcja na jaką udaje mi się trafić na wyspie. Przejazd pod wodospadem , który spada z wysokości kilkunastu (a może kilkudziesięciu) metrów ma też bardzo praktyczny wymiar. Zawsze trafiają mi się samochody z wypożyczalni z pustymi zbiornikami na płyn do mycia szyb a szyby oblepione setkami owadów. Tu mój samochód został wymyty dosłownie z siłą wodospadu. Skręcając w głąb wyspy zmienia się zarówno krajobraz jak i pogoda. Chmury, które płyną z północy swobodnie nad oceanem zatrzymywane są przez Maderę a właściwie przez płaskowyż Paul da Serra wznoszący się na wysokości 1500 m.n.p.m. i kilka wyższych szczytów. Najczęściej jest to zapora nie do przejścia i stąd północne wybrzeże przeważnie jest zachmurzone, często tu pada, wieje i jest chłodniej. Na południu jest cieplej, słoneczniej. Przy czym najładniejsza pogoda jest na południowo-zachodnim wybrzeżu gdyż Paul da Serra najskuteczniej chroni przed chmurami tę część wybrzeża. Na południowym wschodzie ta zapora jest mniej skuteczna stąd i chmur bywa więcej. Ktoś kto wygrzewa kości w Calhecie nie zdaje sobie sprawy jaką walkę nieustannie toczą siły natury zaledwie kilka kilometrów dalej. Ten różnorodny klimat ma wpływ na uprawy. Na północnym wybrzeżu gdzie chłodniej i wilgotniej uprawiane są winorośla a południe to z kolei zagłębie bananowe. A banany z Madery są bardzo pożądane. Mimo, że niepozorne, małe to wyjątkowo smaczne i niestety dużo droższe.
Dotarliśmy do Ribeiro Frio w środkowej części wyspy. To nad tą częścią przeważnie zatrzymują się chmury. Dzięki temu specyficznemu klimatowi rośnie tu laurisilva, pierwotny las wawrzynowy, który zachował się jedynie na Maderze i stąd jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Do tego wszędzie egzotyczne kwiaty, a ponieważ początek lipca to okres kwitnienia agapantów miliony ich charakterystycznych białych i granatowych kwiatów są tu wszędzie. Idziemy wzdłuż lewady na punkt widokowy Balcões. Tego dnia jest to spacer w chmurach. To nic, że z punktu widokowego widać tylko mleko bo widoczność jest ograniczona do kilku metrów. Klimat niczym z baśni, egzotyczny las, mgła, wilgoć kapiąca z drzew… Jadąc dalej trochę ogarnia nas zwątpienie czy wyprawa na Pico Ruivo ma sens skoro wszystko wokół tonie w chmurach. Postanawiamy dojechać do Achada do Teixaira, skąd rusza się na szczyt i tam podjąć decyzję. Po cichu liczę, że ‘dach Madery’ będzie powyżej chmur. Droga jest tak kręta i stroma, że duże fragmenty jedziemy na jedynce. Czasami po drodze płynie strumień… Tuż przed Achada do Teixaira wyjeżdżamy ponad chmury. Słońce, błękitne niebo, pod nami morze chmur z którego wyłania się kilka najwyższych szczytów. Teraz jest to spacer nad chmurami. Zdobywamy Pico Ruivo. Widoki kapitalne.
W drodze powrotnej jedziemy wzdłuż północnego wybrzeża. Odcinek między Santaną a Ponta Delgada to najbardziej malownicza część Madery. Widoki tak niesamowite, że trudno nacieszyć oczy. Do tego ta droga. Mimo, że jest to główna droga w tej części Madery, jest kręta i na sporych fragmentach wąska na szerokość jednego samochodu. Mimo ‘mijanek’ i tak zdarzyło nam się składanie lusterek by przecisnąć się na grubość lakieru. Do tego stare tunele, wykute bezpośrednio w skale. Kocham takie drogi.
