Pierwsza wzmianka źródłowa o istnieniu parafii pochodzi z 1325 r. W jej skład wchodził m. in. teren obecnej par. Wynganowice. Piaski były obsługiwane przez dwóch duszpasterzy od dość dawna. Były one uposażone m. in. w 120 ha ziemi. W okresie przynależności do diec. krakowskiej wchodziły do archidiakonatu lubelskiego (dekanat Parczew). Później przynależność dekanalna zmieniała się (Łęczna, Lublin, Biskupice, Piaski). W okresie międzywojennym rezydowało tu 3 kolejnych dziekanów, a od czasów wojny do 1966 r. siedzibą dekanatu były Fajsławice. W okresie reformacji Piaski stanowiły silny ośrodek protestancki. Początkowo zamieszkiwali tu arianie (posiadali tu własną świątynię do 1642 r.), a następnie zbór wybud. kalwini. Do dnia dzisiejszego pozostały ruiny zboru wzniesionego w latach 1783-85 (był on czynny do 1848 r.) Dawniej przy par. istniała szkoła i szpital dla ubogich (wspominają o nim m. in. wizytacje z XVIII w.) Ponadto działało bractwo różańcowe i bractwo św. Franciszka. Także z XVIII w. istnieją wzmianki źródłowe na temat niewielkiej biblioteki par. W archiwum par. przechowywane są m. in. akta metrykalne od XVII w., kronika par., księga wizytacji kanonicznych.
Drewniany kościół pw. św. Mikołaja, istniejący już w 1325 r., uległ zniszczeniu w okresie reformacji (w II połowie XVI w.). Na początku XVII w. wybudowano nowy, również drewniany, pw. Podwyższenia Krzyża Św. Obecnie istniejący (noszący ten sam tytuł), wybudowano około 1720 r. W 1745 r. konsekrował go bp Michał Kunicki. W tym czasie murowane były jedynie prezbiterium i zakrystia. Takąż nawę wzniesiono dopiero w 1836 r., rozbudowując ją w 1866 r. W czasie I wojny światowej kościół został uszkodzony, zaś w czasie II - budynek strawił pożar. Odbudowano go całkowicie w latach 1945-1948. Wtedy kościół został znacznie przekształcony i pozbawiony cech stylowych (z dawnej budowli zachowały się częściowo mury prezbiterium i zakrystia). W 1966 r. wykonano malowanie (polichromia), w 1973 r. remont fundamentów, zaś w 1975 r. - dachu. Konsekracji dokonał 19 V 1950 r. bp Piotr Kałwa.
Kościół murowany z kamienia i cegły, otynkowany, trzynawowy (poprzedni miał jedną nawę), przy prezbiterium piętrowa zakrystia, na fasadzie 2 wieże na planie kwadratu (wybudowane w latach 1945-1948), strop kościoła lukowy, posadzka z terakoty. W drewnianym ołtarzu głównym krzyż i obraz MB Częstochowskiej. Ołtarz boczny wykonano z marmuru i piaskowca. W ołtarzu tym znajduje się obraz MB Nieustającej Pomocy. Na chórze muzycznym zainstalowano organy 20-głosowe, zbudowane w 1959 r., przez firmę Krukowskich z Piotrkowa Trybunalskiego.
Przy kościele znajduje się zabytkowa dzwonnica z 1866 r., murowana z kamienia i cegły, otynkowana, 3 dzwony, konsekrowane w 1970 r. przez bp. Piotra Kałwę. Kościół jest z trzech stron otoczony kamiennym murem.
