Saint-Malo to otoczona murem miejscowość portowa w Bretanii, w departamencie Ille-et-Vilaine.
Miasto rozwinęło się przy klasztorze założonym w VI wieku przez walijskiego mnicha Maclo (Malo), późniejszego świętego. W XII wieku otrzymało prawa miejskie. W latach 1144-1790 było siedzibą biskupstwa. Stanowiło przedmiot sporów między biskupami, popieranymi przez królów francuskich i książętami Bretanii, sprzyjającymi Anglikom. W średniowieczu Saint Malo było dużym ośrodkiem handlowym. W roku 1491 zostało przyłączone do Korony francuskiej. W XVI i XVII wieku miasto było bazą wypraw do Ameryki Północnej, zaś w XVIII wieku podupadło.
Podczas II wojny światowej Saint Malo doznało dużych zniszczeń.
Dziś jest znaczącym ośrodkiem przemysłu spożywczego (przetwórstwo ryb), węzłem komunikacyjnym (połączenie promowe z Wielką Brytanią) i portem rybackim. W Saint Malo usytuowana jest pobliżu pierwsza na świecie elektrownia pływowa o mocy 240 MW, zbudowana w 1966 roku. Miasto jest też ośrodkiem turystycznym i kąpieliskiem morskim.
W przeszłości Saint-Malo stało się słynne, jako siedlisko korsarzy, którzy zmuszali statki przepływające przez Kanał La Manche do płacenia trybutu. Miasto rozsławili także żeglarze. Pochodzący stąd Jacques Cartier (1491-1557), eksplorował tereny Ameryki Północnej uczestnicząc w 1523 roku w wyprawie Giovanniego da Verazzano, badającej wybrzeża Karoliny Północnej i Południowej, Nowego Jorku i Maine, a następnie w roku 1534 dowodził wyprawą poszukującą zachodniej drogi morskiej do Azji. Opłynął wówczas Nową Fundlandię i wpłynął do Zatoki Świętego Wawrzyńca, odkrył Wyspę Magdaleny i Wyspę Księcia Edwarda, a na półwyspie Gaspé uroczyście wziął odkryty kraj w posiadanie Francji. Również pierwsi koloniści zasiedlający Falklandy pochodzili z Saint Malo. Nadali oni archipelagowi miano Îles Malouines, nawiązującą do nazwy ich miasta, od której wywodzi się hiszpańska nazwa Falklandów - Islas Malvinas.
