Przez kolejne dni za bazę do wycieczek po okolicy służyła nam Szczawnica.
Uzdrowisko to leży u stóp góry Bryjarki, w bezpośrednim sąsiedztwie Pienińskiego Parku Narodowego. Ze wszystkich stron otaczają ją górskie zbocza, pokryte iglastymi i modrzewiowymi lasami. a po obu stronach górskiego wąwozu położone są obiekty sanatoryjne, domy wczasowe i pensjonaty. Większa część zabudowy i terenów miasta położonych na wysokości od 430 do 510 m n.p.m. znajduje się w obrębie Beskidu Sądeckiego, natomiast za doliną potoku Grajcarka wznoszą się już Pieniny. Nazwa miejscowości pochodzi od kwaśnych wód zwanych przez górali szczawami.
Pierwsze wzmianki o Szczawnicy pochodzą z 1413 roku, choć osady na tym terenie istniały już wcześniej. Od 1529 roku parafia szczawnicka stała się filią parafii w pobliskim Krościenku. Po I rozbiorze Polski, Szczawnica weszła w skład zaboru austriackiego.
W 1828 roku Szczawnicę nabyli Stefan i Józefina Szalayowie, po śmierci Stefana Szalaya uzdrowisko przejął ją w 1839 roku jego syn Józef (1802-1876). To właśnie on jest uważany za twórcę uzdrowiska. Zbudował pierwsze łazienki, wystawił nowe budynki zdrojowe i pensjonaty, da oprawę architektoniczną odkrytym źródłom: Magdaleny, Walerii, Jana, Szymona, Heleny i Anieli. Rozszerzył i unowocześnił Park Zdrojowy, wybudował kaplicę zdrojową. Zapraszał do Szczawnicy wybitnych ludzi epoki, między innymi wybitnego balneologa Józefa Dietla (1804-1878). W 1876 zapisał uzdrowisko krakowskiej Akademii Umiejętności. Ta, pomimo trudności związanych ze spłatą spadkobierców Józefa Szalaya, w latach 1880-1884 zbudowała Dworek Gościnny, uporządkowała Park, dokończyła budowę drogi przez Pieniny do Czerwonego Klasztoru. Dalsze trudności finansowe i organizacyjne zmusiły jednak Akademię do sprzedaży Szczawnicy. W 1909 roku uzdrowisko kupił hr. Adam Stadnicki (1882-1982). Również on zadbał o rozwój uzdrowiska. Wyremontował domy zdrojowe, zbudował ujęcia nowych źródeł, poszerzył Park Górny o teren Połonin. W latach 1933-1936 wybudowano Inhalatorium, wyposażone w pierwsze w Polsce komory pneumatyczne, w 1935 roku zaczęto elektryfikację, a w 1937 roku kanalizację Szczawnicy. Dalsze plany gospodarza przerwała II wojna a światowa. Po jej zakończeniu nastąpiło upaństwowienie zdrojowiska. W 2005 roku spadkobiercy Stadnickiego na mocy wyroku NSA odzyskali uzdrowisko w Szczawnicy.
W latach 1973-1982 miejscowość połączona była z Krościenkiem i nosiła nazwę Szczawnica-Krościenko. W 1982 roku nastąpił ponowny podział miejscowości.
Uzdrowisko specjalizuje się w leczeniu chorób dróg oddechowych, przewlekłych stanów zapalnych nosa, zatok przynosowych, gardła i krtani, schorzeń aparatu głosowego z przeciążenia nadmiernym wysiłkiem głosowym, schorzeń alergicznych górnych dróg oddechowych i astmy oskrzelowej. Oferuje też leczenie balneologiczne w schorzeniach układu ruchu, szczególnie w zespołach bólowych kręgosłupa i chorób reumatycznych. Uzdrowisko posiada 12 źródeł wód mineralnych. Wody te to szczawy wodorowęglanowe, sodowe, jodkowe, bromkowe bogate w sole mineralne i liczne mikroelementy.
Oprócz pełnienia funkcji uzdrowiska Szczawnica jest także dużym ośrodkiem turystycznym i sportowym (narciarstwo, kajakarstwo górskie). Stanowi też doskonały punkt wypadowy do pieszych wędrówek po Pieninach.
