Położona na zachód od Ustrzyk Stefkowa to duża, rozciągnięta wieś o charakterze ulicówki, leżąca przy dużej obwodnicy bieszczadzkiej i linii kolejowej Zagórz-Krościenko-Chyrów w dolinie Starego Potoku, między pasmem Żukowa i pasmem Ostrego Działu. Geograficznie przynależy do Gór Sanocko-Turczańskich.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1489 roku. Wieś była lokowana na prawie wołoskim przez Kmitów. W 1580 roku przeszła w ręce Stadnickich, a następnie Mniszchów. W 1526 roku była tu cerkiew, która spłonęła najprawdopodobniej od uderzenia pioruna. W 1672 roku podczas ostatniego najazdu czambułów tatarskich Nuradyna-Soltana na Bieszczady we wsi ocalało tylko 7 domów, ordyńcy ograbili i spalili wieś, a mieszkańców uprowadzili na wschód do niewoli. Wieś była wówczas własnością starosty sanockiego Jerzego Jana Wandalina Mniszcha (?-1693). W pobliżu kościoła znajduje się płaski kurhan zwany "Mogiłą Tatarską". Według tradycji, spoczywa tu wódz tatarski poległy w bitwie, stoczonej w pobliskiej dolince pod koniec XVIII wieku. Dziś na kurhanie tym znajduje się cmentarz.
Podczas budowy kolei w 1872 roku, we wsi znaleziono skarb, składający się z ozdób z epoki brązu.
W okresie międzywojennym większość ludności wsi (ponad 80%) stanowili ukraińscy grekokatolicy. Po wojnie dużą część tej ludności wysiedlono w latach 1945-1946 do ZSRR, a pozostałych Ukraińców przesiedlono w 1947 roku w ramach akcji „Wisła” na Ziemie Odzyskane.
Do dziś zachowała się w Stefkowej dawna greckokatolicka cerkiew p.w. Świętej Paraskewy, która od 1953 roku pełni funkcje sakralne, jako kościół filialny p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP, rzymskokatolickiej Parafii Matki Bożej Pocieszenia w Olszanicy.
Budynek tej ładnej cerkiewki było nam dane obejrzeć jedynie z zewnątrz, gdyż przybyliśmy tam późnym popołudniem, gdy świątynia była już zamknięta.
