Dziekanowice były kolejnym punktem naszego programu. W miejscowości tej znajduje się Wielkopolski Park Etnograficzny.
Idea jego budowy sięga końca lat 40. XX wieku, kiedy to pracownicy Muzeum Narodowego w Poznaniu wysunęli propozycję założenia w pobliżu zespołu pałacowo-parkowego w Rogalinie, przymuzealnej ekspozycji etnograficznej na wolnym powietrzu. Ostatecznie pomysł ten nie został zrealizowany, jednak od tej pory coraz głośniej mówiono o tym zamyśle, proponując lokalizację przyszłego parku etnograficznego w Poznaniu bądź w jego pobliżu.
Wśród niestrudzonych propagatorów realizacji tej idei najbardziej wyróżniał się dr Stanisław Błaszczyk (1906–1989), który jako pierwszy w Wielkopolsce ogłosił deklarację programową przyszłego skansenu wielkopolskiego, pisząc: „skansen winien mieć charakter regionalny, ściślej mówiąc wielkopolski, winien odtwarzać obraz architektoniczny tutejszej wsi na przykładach typowego budownictwa ludowego, wybranego z wielu stron Wielkopolski”. W 1969 roku podjęto decyzję o lokalizacji Muzeum Wsi Wielkopolskiej w Szreniawie, w pobliżu Muzeum Narodowego Rolnictwa.
W tym samym czasie, równolegle do działań związanych ze skansenem w Szreniawie, uwidoczniły się działania Jerzego Łomnickiego, dyrektora Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy, który już w połowie lat 60. zaczął przenosić pierwsze obiekty architektoniczne na obrzeże Jeziora Lednica. W 1974 roku została wydana decyzja o ostatecznym ustaleniu lokalizacji Wielkopolskiego Parku Etnograficznego nad jeziorem Lednica, we wsi Dziekanowice.
Oficjalnego otwarcia WPE, które nastąpiło w 1982 roku, dokonał Andrzej Kaszubkiewicz - następca Jerzego Łomnickiego. Rozbudowa WPE, obszar penetracji, działalność animacyjna, poziom frekwencji, a przede wszystkim pozyskanie nowej siedziby dla MPP na Lednicy spowodowały, że w 1993 roku WPE został przemianowany na Oddział Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy.
