Ciepła noc mija mi na wsłuchiwanie się w odgłosy gekonów.Te sympatyczne jaszczurki są wszędzie.
Rano jedziemy na punkt widokowy i potem drogą wzdłuż wybrzeża na północ w kierunku Mt Rinjani.To jeden z największych wulkanów Indonezji o wysokości 3726 m n.p.m.
Mijamy bardzo biedne nadmorskie wioski.Tu mieszkańcy utrzymują się z rybołówstwa.Kolorowymi łodziami wypływają codziennie w morze.Na Lombok uprawia się również ryż,kukurydzę i trzcinę cukrową.
Wyspa mniej znana niż Bali,lecz również malownicza.Nie przyjeżdżają tu tłumy turystów,drogi są o wiele gorsze.Często trzeba przejechać przez prowizorycznie zbity z desek most, bo woda uszkodziła drogę.Dodatkowo stoi kilku uśmiechniętych urwisów ,którzy biorą opłatę za przejazd.Jest oczywiście bardzo niewielka,ale dzieciaki są sympatyczne i nie są natrętne ,ale ich uśmiech jest rozbrajający.W końcu oni zrobili ten prowizoryczny przejazd.
Jedziemy dalej mijając kwitnące drzewa,tropikalne rośliny i pola ryżowe.W powietrzu jest ogromna wilgoć i przyjemnie pachnie kwiatami.Tu też jest raj,chociaż troszkę inny niż na Bali.
Między Bali i Lombok przebiega tzw.linia Wallace’a.Ten brytyjski uczony odkrył,że bez mała stukilometrowa cieśnina między wyspami wyznacza granicę występowania całkowicie odmiennych gatunków flory i fauny. Lombok jest zasiedlony przez gatunki spotykane w Australii.Na Bali spotykane są przede wszystkim gatunki spokrewnione z tymi z południowo-wschodniejAzji.
Różnice między wyspami są znaczne.Bali to centrum turystyczne Indonezji,Lombok czaruje nas swoją dzikością,ale jak długo ,nie wiem.Istnieją ogromne obawy,że powstająca infraktrustura spowoduje zwabienie turystów i z pięknej wyspy zamieni się ona w jazgotliwe miejsce.Upłynie jednak jeszcze trochę lat,zanim to nastąpi.
Bali jest hinduistyczne,Lombok muzułmańskie i chwilami nawet ortodoksyjnie muzułmańskie,zwłaszcza na wschodzie wyspy, daje się to odczuć.Alkohol sprzedaje się tylko w centrach turystycznych.W każdej miejscowości stoją meczety,często w budowie.Mieszkańcy biorą w niej udział,a dzieciaki proszą o datki na budowę świątyni.
Kontrast między Bali a Lombok jest chwilami ogromny.Tu jest naprawdę biednie,ale ludzie uśmiechaja się,żyją i ciężko pracują.
Na północnym wybrzeżu skręcamy drogą na południe w kierunku wulkanu.
Mt Rinjani robi niesamowite wrażenie,jest wręcz zachwycający i ciągle spowity w chmurach.Jest niewiele chwil,kiedy można zobaczyć go w całej okazałości.Wygląda jak z filmowej baśni.Postanawiamy jechać najbliższą drogą obok szczytu,wcześniej udaje się nam zobaczyć kilka wodospadów,niewyobrażalnie pięknych,schowanych w tropikalnej roślinności.Żadnego tłumu turystów.Otacza nas tylko przyroda.Jedziemy na wysokość ponad dwa tysiące metrów,mijamy przełęcz spowitą w chmurach.Temperatura gwałtownie spada i zaczyna się niesamowita ulewa.Potoki wody przesłaniają wszystko,myślałam,że to koniec świata,ale mijały nas skuterki z miejscowymi,nieliczne samochody i nikt z powodu ulewy nie robił histerii.Oczywiście jeżeli ulewa jest naprawdę groźna i z nieba lecą tony wody, ruch ustaje.Zjeżdżamy w dół i w strugach deszczu kierujemy się do Singgigi.Drogą płyną potoki wody i nie widać dziur na drodze.Spotykamy samochody ,które wpadają w te dziury,ale natychmiast inni rzucają się na pomoc.
Wracamy do Singiggi i naszego ulubionego hostelu.
Rano jedziemy na punkt widokowy i potem drogą wzdłuż wybrzeża na północ w kierunku Mt Rinjani.To jeden z największych wulkanów Indonezji o wysokości 3726 m n.p.m.
Mijamy bardzo biedne nadmorskie wioski.Tu mieszkańcy utrzymują się z rybołówstwa.Kolorowymi łodziami wypływają codziennie w morze.Na Lombok uprawia się również ryż,kukurydzę i trzcinę cukrową.
Wyspa mniej znana niż Bali,lecz również malownicza.Nie przyjeżdżają tu tłumy turystów,drogi są o wiele gorsze.Często trzeba przejechać przez prowizorycznie zbity z desek most, bo woda uszkodziła drogę.Dodatkowo stoi kilku uśmiechniętych urwisów ,którzy biorą opłatę za przejazd.Jest oczywiście bardzo niewielka,ale dzieciaki są sympatyczne i nie są natrętne ,ale ich uśmiech jest rozbrajający.W końcu oni zrobili ten prowizoryczny przejazd.
Jedziemy dalej mijając kwitnące drzewa,tropikalne rośliny i pola ryżowe.W powietrzu jest ogromna wilgoć i przyjemnie pachnie kwiatami.Tu też jest raj,chociaż troszkę inny niż na Bali.
Między Bali i Lombok przebiega tzw.linia Wallace’a.Ten brytyjski uczony odkrył,że bez mała stukilometrowa cieśnina między wyspami wyznacza granicę występowania całkowicie odmiennych gatunków flory i fauny. Lombok jest zasiedlony przez gatunki spotykane w Australii.Na Bali spotykane są przede wszystkim gatunki spokrewnione z tymi z południowo-wschodniejAzji.
Różnice między wyspami są znaczne.Bali to centrum turystyczne Indonezji,Lombok czaruje nas swoją dzikością,ale jak długo ,nie wiem.Istnieją ogromne obawy,że powstająca infraktrustura spowoduje zwabienie turystów i z pięknej wyspy zamieni się ona w jazgotliwe miejsce.Upłynie jednak jeszcze trochę lat,zanim to nastąpi.
Bali jest hinduistyczne,Lombok muzułmańskie i chwilami nawet ortodoksyjnie muzułmańskie,zwłaszcza na wschodzie wyspy, daje się to odczuć.Alkohol sprzedaje się tylko w centrach turystycznych.W każdej miejscowości stoją meczety,często w budowie.Mieszkańcy biorą w niej udział,a dzieciaki proszą o datki na budowę świątyni.
Kontrast między Bali a Lombok jest chwilami ogromny.Tu jest naprawdę biednie,ale ludzie uśmiechaja się,żyją i ciężko pracują.
Na północnym wybrzeżu skręcamy drogą na południe w kierunku wulkanu.
Mt Rinjani robi niesamowite wrażenie,jest wręcz zachwycający i ciągle spowity w chmurach.Jest niewiele chwil,kiedy można zobaczyć go w całej okazałości.Wygląda jak z filmowej baśni.Postanawiamy jechać najbliższą drogą obok szczytu,wcześniej udaje się nam zobaczyć kilka wodospadów,niewyobrażalnie pięknych,schowanych w tropikalnej roślinności.Żadnego tłumu turystów.Otacza nas tylko przyroda.Jedziemy na wysokość ponad dwa tysiące metrów,mijamy przełęcz spowitą w chmurach.Temperatura gwałtownie spada i zaczyna się niesamowita ulewa.Potoki wody przesłaniają wszystko,myślałam,że to koniec świata,ale mijały nas skuterki z miejscowymi,nieliczne samochody i nikt z powodu ulewy nie robił histerii.Oczywiście jeżeli ulewa jest naprawdę groźna i z nieba lecą tony wody, ruch ustaje.Zjeżdżamy w dół i w strugach deszczu kierujemy się do Singgigi.Drogą płyną potoki wody i nie widać dziur na drodze.Spotykamy samochody ,które wpadają w te dziury,ale natychmiast inni rzucają się na pomoc.
Wracamy do Singiggi i naszego ulubionego hostelu.
