Warto było wstać wcześniej by obejrzeć wschód słońca. Spektakl rodzącego się dnia, jak nazywali wschód słońca Egipcjanie, mogę podziwiać z okna kajuty W nocy dopłynęliśmy do Edfu. Rano mamy zamiar zwiedzić świątynię Horusa. Położona jest ona kilka kilometrów od nadbrzeża. By się do niej dostać musimy skorzystać z dorożki. Musimy, bo takie jest rozporządzenie miejscowych władz, narzucającym ten środek transportu przybywającym tu turystom. Dorożki ‘caleche’ to bardzo popularny środek transportu nad Nilem. Tu nie są one tak duże i eleganckie jak te znane chociażby z krakowskiego rynku. Są małe, brudne i mocno zdezelowane. Koła naszej dorożki sprawiają wrażenie jakby każde chciało jechać w inną stronę… Uśmiech woźnicy wydawał się rozwiewać nasze obawy. Strasznie się pomyliliśmy. To był uśmiech diabelski. Bo po ruszeniu w naszego woźnicę jakby wstąpił diabeł. Nie wiem z jaką prędkością pędziliśmy ale wyprzedzaliśmy samochody i do tego ‘na czwartego’. Zakręty pokonywaliśmy na dwóch kołach a woźnica przytrzymywał nas żebyśmy nie powypadali. A wszystko to jadąc przez ruchliwe centrum Edfu na ulicach którego jak w pozostałych egipskich miastach nie ma żadnych zasad… Wysiadając mieliśmy nogi jak z waty… a w perspektywie powrót z tym samym woźnicą na statek…
Świątynia Horusa w Edfu należy do najlepiej zachowanych świątyń egipskich. Ściany świątyni to księga mitologii i geopolityki. Wszystko zachowane w stanie niemal idealnym. Niemal bo zniszczone są twarze bóstw i królów. To działanie chrześcijan i muzułmanów, którzy uważali, że w ten sposób przyczyniają się do zwycięstwa swojej religii.
Powrót na statek dostarcza nam mniej emocji. Po pierwsze jesteśmy już zaprawieni w boju a po drugie bardzo duży ruch na ulicach nie pozwala w pełni rozwinąć skrzydeł naszemu dorożkarzowi.
