Do Czerniowców jedziemy bez specjalnego przekonania. Dotychczas widziane miejsca były nam bliskie poprzez wszystkim znane postacie bohaterów Trylogii, Skrzetuski wykradał się ze Zbaraża i płynął Dniestrem, nad którym poszukiwał też Heleny Kurcewiczówny, obrona Chocimia zapewniła Sobieskiemu, wtedy hetmanowi, wygraną elekcję i monarszy tytuł, Kamieniec Podolski dał początek legendzie Wołodyjowskiego, ale Czerniowce? Małe przygraniczne miasteczko? Po co my tam jedziemy słychać było na każdym postoju i w czasie podróży z Kamieńca. Mijaliśmy biedne wioseczki, zaniedbane tereny. Słowem nic ciekawego. Wjeżdżamy do Czerniowiec. Już pierwsza ulica, chyba Gagarina, zatrzymuje wzrok. Co prawda wygląda jak przedmieścia, niewysokie kamienice, ale mnie kojarzy się z krakowskim Podgórzem. W autokarze coraz większe zainteresowanie. Sięgamy po aparaty, chcemy utrwalić piękne fasady piętrowych kamieniczek, niektóre z nich są odnowione, inne mimo, że nie, to nie są w odrażającym stanie. Już wiemy, że to będzie ważne miasto w naszej podróży. Miasto które wzorce czerpało i z Krakowa i Wiednia nazywane „małym Wiedniem Wschodu” gdzie „wolny dzień zaczynał się od Schuberta, a kończył pojedynkiem (…) chodniki zamiatano bukietami róż(…) gdzie psy nazywano imionami olimpijskich bogów (…). Okręt rozkoszy z ukraińską załogą, niemieckimi oficerami i żydowskimi pasażerami na burcie…”to w skrócie opinia zakochanego w Bukowinie Georga Heintzela.
Po przeglądzie z autokaru ulic dojeżdżamy do zaplanowanego na ten wieczór miejsca – ceglana dwupiętrowa rezydencja w której wykorzystano motywy i formy architektury bizantyjskiej, to Pałac Metropolitów Bukowińskich wybudowany przez czeskiego architekta w latach 1864 – 1882. Malowniczego wyglądu nadają mu schodkowe wznoszące się szczyty frontów i wysokie strome dachy, ktore upiększono wzorzystą kolorową dachówką tworząc dywan z motywami bukowińskiej ornamentyki ludowej. Zespół składa się z trzech korpusów, tworzących frontowy dziedziniec defiladowy. Czwarta strona oddzielona jest od ulicy ogrodzeniem. W jej centrum wzdłuż głównego skrzydła znajduje się monumentalna trójprzęsłowa brama. Gmach jak z bajki wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2011 roku.
Następnego dnia zwiedzamy Czerniowce, których nazwa najprawdopodobniej pochodzi od kierunku świata – czarna barwa oznaczała u dawnych Słowian południe, nazywali oni bowiem kierunki świata kolorami, a Czerniowce to miasto na południu.
Pod względem etnicznym, Czerniowce były najbardziej "wymieszaną" ze wszystkich prowincjalnych stolic cesarstwa Habsburgów. Na początku XX wieku 33 % ludności stanowili Źydzi, 17 %– Niemcy, 17% – Ukraińcy, 16% – Rumuni i 14% – Polacy. Żyli tu rownież Ormianie, Węgrzy, Słowacy, Rosjanie (członkowie prawosławnej sekty Lipowanów) i in. Za czasów austriackich każda większa grupa etniczna rozwinęła sieć rozmaitych kulturalnych, oświatowych, sportowych, politycznych i społecznych organizacji oraz stowarzyszeń. Stąd też mnóstwo pamiątek - zabytków po różnych grupach etnicznych, ktore w ten sposób podkreślaly ważność swojej grupy i jej wysoki status.
Centrum miasta wyznaczone jest przez plac z Ratuszem, niedaleko budynek Banku Państwowego i najpiękniejsza ulica Franki, ktorą przechodzimy na Plac Teatralny. Piękny secesyjny budynek Żydowskiego Domu Ludowego z monumentalnymi rzeźbami herosów podtrzymujących górne piętra, piękna bryła teatru i inne eleganckie budowle sprawiają, że jesteśmy pod ogromnym wrażeniem. Zwłaszcza, że wszystkie są odnowione. Spacer deptakiem Kobylańskiej przy ktorym kamienice sprzed 100 lat z pamiątkowymi rzeźbami w niszach, bar Kwinto (na cześć słynnego kasiarza i trębacza?) z pyszną kawą sprawiają, że wyjeżdżamy z Czerniowiec z niedosytem zbyt pobieżnego obejrzenia miasta.
