Miasto nie robi większego wrażenia, bardzo ładna bryła Cerkwi Narodzenia Pańskiego, piękny kościół, dawniej dominikanów, obecnie cerkiew grekokatolicka w którym nie ma nic z wystroju przedwojennego, sympatyczny deptak Sahajdacznego i pyszne lody w jednej z kafejek niedaleko kościoła dominikańskiego spowodowało, że spędziliśmy w Tarnopolu kilka miłych godzin. Przeszłość wiąże z obecną sytuacją kilka punktów zbierania podpisów w obronie byłej premier Ukrainy Julii Tymoszenko.
Dzisiejszy Tarnopol położony jest na miejscu średniowiecznej osady ruskiej należącej do Księstwa Halicko - Wołyńskiego, którą w XIV wieku zniszczyli Tatarzy. W dwa wieki po przyłączeniu do Polski hetman wielki koronny, Jan Tarnowski zakłada na terenie dawnej osady twierdzę, która ma bronić te ziemie przed Tatarami i Turkami. Uzyskanie praw miejskich, nadaje je Zygmunt I Stary, przyczynia się do rozwoju miasta. Po zajęciu Kamieńca Podolskiego Turcy spustoszyli i Tarnopol, co jednak nie wpłynęło na ograniczenie wymiany handlowej między Polską, Wołoszczyzną, Mołdawią , Węgrami i Rosją. W wyniku I rozbioru Polski znalazł się w granicach Austrii. Stał się stolicą obwodu co wzmocniło jego pozycję i przyczyniło się do dalszego rozwoju. W czasie wojny polsko – austriackiej w 1809 roku miasto zostaje na krótko zdobyte przez oddziały polskie, po czym oddane Imperium Rosyjskiemu, które formalnie sprzymierzone jest z Cesarstwem Francuskim. Po Kongresie Wiedeńskim wraca w granice Austrii. W 1844 roku cesarz Ferdynand I nadaje Tarnopolowi herb czyniąc zeń miasto królewskie. Rozwój kolei powoduje wzrost mieszkańców miasta. Połowę z prawie 30 tysięcy mieszkańców stanowili Żydzi. Dalsze losy były takie jak większości miast na wschodzie. Armia rosyjska i akcje ukraińskich działaczy niepodległościowych, wreszcie w 1921 roku traktat ryski przyłącza Tarnopol do Polski. Po wkroczeniu Armii Czerwonej rozpoczęły się ciężkie dni dla wszystkich miast wcześniej leżących w granicach Rzeczypospolitej. Sowietyzacja, narzucanie obywatelstwa ZSRR i represje NKWD, wreszcie terror sowiecki przejawiający się w aresztowaniach, wywózkach na Syberię i do Kazachstanu, zabór mienia – tak wyglądała codzienność mieszkańców. Niszczono naukę i kulturę polską, zamykano kościoły, a działaczy politycznych i społecznych zsyłano do gułagu. Wybuch wojny niemiecko – rosyjskiej spowodował wymordowanie polskiej inteligencji, również na ulicach Tarnopola. W czasie II wojny Tarnopol był siedzibą powiatu w Dystrykcie Galicja. Niemcy wymordowali Żydów głównie w obozie koncentracyjnym w Bełżcu. Wskutek porozumień jałtańskich miasto znalazło się w Ukraińskiej SRR, a ludność polską przesiedlono do Polski, głównie na zachodnie ziemie odzyskane.
Obecnie jak w całej Ukrainie Zachodniej coraz głośniej słychać głosy nacjonalistyczne. W grudniu 2008 roku odsłonięto pomnik Stepana Bandery, który wspólnie z Romanem Szuchewyczem - dowódcą UPA odpowiedzialnym za zbrodnie wołyńskie, otrzymał honorowe obywatelstwo Tarnopola. Rok 2011 Tarnopolska Rada Obwodowa poświęciła dwóm nacjonalistycznym działaczom, jeden z nich to przewodniczący Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, współtwórca i dowódca Strzelców Siczowych, a drugi był jednym z głównych inicjatorów kierujących rzezią wołyńska.
