Od pierwszych chwil planowania podróży do Toskanii, Montalcino stanowi jeden z głównych jej celów. Małe, średniowieczne miasteczko, położone ok. 30 km na południe od Sieny przyciąga artystów i często bywa opisywane w literaturze.
Powód jest niezmiennie ten sam. Najlepsze wino w Toskanii. Zwie się ono Brunello di Montalcino. Tradycyjnie uprawiany szczep winorości znany w całej prowincji jako Sangiovese tutaj zwany jest Brunello.
Brunello di Montalcino to wino o ciemnorubinowym kolorze. Cieliste i aromatyczne. W zapachu i smaku wyczuwa się czarną porzeczkę, wiśnie, malinę, czekoladę, a nawet fiołki. Jest gładkie, znacznie mniej wytrawne niż sąsiad z północy - Chianti. Nie trzeba być specjalistą, by wyczuć, że degustuje się coś naprawdę wyjątkowego.
Swój aromat i smak zawdzięcza unikalnemu mikroklimatowi okolic Montalcino. To najcieplejszy, a zarazem najbardziej suchy obszar w całej Toskanii. W tych warunkach winogrona szybko dojrzewają.
Brunello di Montalcino posiada najwyższą kategorię DOCG. Jego produkcja odbywa się według bardzo restrykcyjnych zasad poczynając od lokalizacji winnicy, aż po proces butelkowania. Gotowe wino jest starzone co najmniej cztery lata, w tym minimum dwa w beczkach ze słoweńskiego dębu. Jego sprzedaż nie może odbywać się wcześniej niż cztery miesiące po "zabutelkowaniu".
W okolicach Montalcino działa ponad 200 winiarzy, najczęściej drobnych rolników prowadzących niewielkie rodzinne winnice.
Słońce chyli się ku zachodowi. Na wzgórzu widać już miasteczko. Po lewej stronie drogi kamienne zabudowania. Nie ma płotu, ani bramy. Zatrzymujemy się na podjeździe. Wchodzimy na podwórze. Wita nas mężczyzna w średnim wieku w roboczym kombinezonie. Zagajamy po angielsku. Nie reaguje. Tego się obawialiśmy. Może być problem z komunikacją. A ten do nas zwraca sie po polsku. Pytamy, skąd wie, że jesteśmy Polakami. Po tablicy rejestracyjnej. Okazuje się, że od kilku lat pracuje tutaj jako robotnik sezonowy.
Wyjaśniamy, że chcemy spróbować wina. Prowadzi nas do wnętrza budynku. Tam spotykamy miłych i uśmiechniętych staruszków w otoczeniu licznej rodziny. Pytają, czy chcemy kupić. Potwierdzamy, ale najpierw chcemy spróbować.
We wnęce w murze ułożonych jest kilkadziesiąt jednakowych butelek Ferro. Na etykiecie zdjęcie budynku, w którym sie znajdujemy. Obok kartka z ceną: 20 €. Nie mamy wątpliwości. Dobre wino musi mieć swoją cenę. Gospodyni wyjmuje butelkę, otwiera ją i nalewa do kieliszków. Jest nawet lepsze niż się spodziewaliśmy. Szybka decyzja: bierzemy karton. Gospodarze prowadzą nas do małego, ciemnego pomieszczenia obok. Tutaj w dwóch wielkich beczkach dojrzewa Ferro. Robimy kilka zdjęc na pamiątkę. Żegnamy sie z gospodarzami i wychodzimy. Gdy wsiadamy do samochodu słyszymy z wnętrza domu wybuch entuzjazmu. Wydaje się nam to całkiem sympatyczne.
Montalcino to urokliwe miasteczko. Szkoda, że jesteśmy tak późno. Przechodząc, na rogu ulicy zauważamy małą rodzinną restaurację. Wewnątrz niski sufit z grubymi drewnianymi belkami. Stare, wysłużone, ale bardzo solidne meble. Najwyżej trzy stoliki. Jeden jest wolny. Przy pozostałych nikt nie mówi po włosku. Lokalna kuchnia, ładna oprawa dań i co najważniejsze: bardzo smacznie. Wychodzimy zadowoleni.
Przed nami Fortezza di Montalcino. Średniowieczy zamek, w którym ulokował się największy w miasteczku sklep z winem. Wybór nas przytłacza. Są tu chyba wszystkie gatunki z okolicy. Żona odnajduje Ferro. Cena 15 €. Od tej chwili, gdy otwieram butelkę Brunello di Montalcino zawsze przypomina mi tę historyjkę. A ja cieszę się, bo dzięki temu nazwa wina oraz miasteczka bardzo się mojej rodzinie utrwaliła.
Tym razem kupujemy tylko pamiątkowe korkociagi. Bo przecież bez nich spożywanie wina jest znacznie utrudnione.
